แต่ในช่วงสองสามเดือนแรกที่ฉวี่ชิงเกอเริ่มรู้สึกตัว ความทรงจำทั้งหมดหายไป เริ่มปฏิเสธที่จะพูดคุยกับคนภายนอก ทรมานตัวเองจนผอมติดกระดูก

ในดวงตาคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวัง ไม่มีร่องรอยของการอยากมีชีวิตอยู่เลย

ถ้าเขาไม่ได้เห็นมันด้วยตาของตัวเอง ฉวี่มู่ก็ยากจะจินตนาการว่า หญิงสาวที่กำลังเปล่งประกายอยู่ตอนนี้ จะเคยมีช่วงเวลาแห่งความหดหู่ และความสิ้นหวัง