แต่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่เคาะประตูเบา ๆ

หัวใจของฉวี่ชิงเกอเต้นแรง เธอหยิบแจกันจากห้องนั่งเล่น แล้วมองลอดผ่านตาแมวตรงประตู

ปรากฎว่าไม่มีใครเลย

ฉวี่ชิงเกอหวาดกลัวอย่างมากจนขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย

เธอกัดฟันแน่น แล้วเปิดประตูออกไปอย่างกล้าหาญ

โดยก่อนที่จะเห็นสถานการณ์ภายนอกได้อย่างชัดเจน ก็มีคนตัวเล็ก ๆ เข้ามากอดขาของเธอเอาไว้

ฉวี่ชิงเกอพยายามไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา แล้วเปิดไฟห้องนั่งเล่นทันที

ฉึ่ง——

เมื่อไฟสว่างขึ้น ฉวี่ชิงเกอก็ก้มมองลงมาทันที

ฟู่เวินสือเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยดวงตากลมโตคู่หนึ่ง