อันหว่านสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว และดูเหมือนว่าในเวลานี้ฉวี่ชิงเกอจะรู้สึกปลอดภัยและได้ลดความระมัดระวังตัวลง จึงทำให้ในระหว่างทางที่อันหว่านขับรถอยู่นั้นเธอก็ได้ผล็อยหลับไป

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา อันหว่านนำรถมาจอดด้านในคฤหาสน์ของตระกูลฉวี่

เมื่อเขาหันมาก็พบว่าฉวี่ชิงเกอนอนหลับสนิทที่เบาะข้างคนขับ ใบหน้าของเธอยังมีคราบน้ำตา เมื่อเห็นเช่นนั้น อันหว่านจึงนำเสื้อโค้ทมาคลุมให้ฉวี่ชิงเกอ เขาลงจากรถแล้วโทรหาฉวี่มู่

“พี่ฉวี่มู่ ฉวี่ชิงเกอหลับอยู่ในรถผม อยู่ข้างล่างบ้าน พี่ลงมาอุ้มเธอไปนอนหน่อย”

“อืม”

หลังจากเสียงผู้ชายที่แหบและทุ้มดังมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ จากนั้นสายก็ตัดไป

อันหว่านจัดระเบียบตัวเองผ่านกระจกหน้าต่างรถอย่างประหม่า และรอให้พี่รองของตระกูลฉวี่ลงมารับฉวี่ชิงเกอ

“ขอบใจนะอันหว่าน ดึกขนาดนี้แล้วพวกเธอไปไหนกันมา？”

ฉวี่มู่สวมชุดลำลองแล้วลงมาข้างล่าง ถึงแม้จะเป็นการแต่งกายสบาย ๆ แต่มันก็ไม่มีผลกระทบต่อความหลงใหลที่อันหว่านมีให้เขาเลยแม้แต่น้อย

“เอ่อ... ร้านเหล้าเม่ยเซ่อค่ะ”

“หืม？”