KEEP IN MIND l แค้นฝังใจ!

IN

ดในทุก ๆ เรื่องที่เคยเจอมาเลย เพื่อนสนิทของไอ้คนที่กองทัพโคตรเกลีย

ธการณ์ของผู้ชายจิตใจไร้สามัญสำนึกคนนี้ น่าโมโหตรงที่กองทัพก็ผู้ชาย แถมตัวก็ใกล้เคียงกับเรียวมะ อาจจะดูว่ากองทัพผอมบางก

ิ่งคิดกองทัพก็เหมือน

่างรุนแรงเมื่อครู่ กองทัพใช้หลังมือถูมันแรง ๆ เหมือนรังเกียจหนักหนาประมาณนั้น จากนั้นก็กลั้วหัวเราะออกมาคล้ายคนเพ้อ

มึง ทำไมถ

ผ้าพันแผลบนหัวแล้วเลือดมันก็เริ่มซึมออกมาเล็กน้อยแล้วด้วย สงสัยกองทัพคงจะ

่าเข้ามาใ

ด้แต่เด็กคนนั้นขยับหนีรัศมีฝ่ามือของเขาทัน จากนั้นก็เริ่มก้าวถอยหลังให้เร็วมากกว่าเดิม สิ่งที่คิดตอนนี้คือต้องหนีให

เต็มกำลังมือของเขา เหมือนจะบอกเป็นนัย ๆ ว่าถ้ากองทัพจะวิ่งไปก็วิ่งไปเ

นะ ถ้ามึงไม่อยากตายก็มาเป็นที

าไม่ถึงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เรียวมะกลั้วหัวเราะในลำคอก่อนจะผลักศีรษะกองทัพแรง ๆ จนกระทั่งเด้กคนนั้นล้มไปกองกับท่อนไม้ จากที่มันเรียวตัวกันอยู

พดันท่อนไม้ออกแต่เพราะเจ็บอยู่ถึงหนีเรียวมะไม่ทัน ผู้ชายคนนั้นก้าวเข้ามาหาแล้วใช้ปลายเท้

ั้ง คนที่ยืนคุมอยู่ด้านหลังก็เดินเข้ามาพร้อมกับอาวุธปลิดชีวิตภายในเสี้ยววินาทีในมือของเรียวมะข้างที่เขาถนัด กองทัพเริ่

่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร กองทั

มึงยิงเ

ห

ากู

๊ยะ

ลับตาปี๋ การร้องไห้คือสิ่งสุดท้ายที่กองทัพจะทำ สุดท้ายหยาดน้ำร้อนฉ่าพวกนั้นก็ไหลออกมาจากขอบตาอย่างสุดจะทน ปลายเท้าของเรียวมะถีบยันห

กับเรี

นาดนั้นเล

่ะ ฮ่ะ ๆ ชาติชั่วเหมือนกันถึงจะเป็นเพื่อนกันได้สินะ อะ อึก! ไอ้สัดเรียว!! ไอ้เหี้ย!

! กองทั

ยอมมึงงั้นเหรอ! ฝันเอ

ง!

วณที่กระสุนวิ่งผ่านไป... หัวไหล่ของกองทัพค่อย ๆ มีหยาดน้ำคาวเลือดไหลซึมเสื้อส่วนที่โดนกระสุนถากมันขาดแหว่งไม่มีชิ้นดี นาทีต่อมาคือความเจ

ลุงว่าอย่าทำอย

ทุกคนได้ยินเสียงปืนถึงวิ่งกรูกันเข้ามาแต่ไม่มีใครกล้าเ

้องร่างบางที่นองเลือดด้วยสายตาอยากเข้าไปขย้ำไอ้เด็กเหลือขอนี่ให้เละคามือ

ไปให้พ้น ๆ

ในคราแรก ลุงสวนใช้มือไม้ในการออกเสียงดังเพราะไม่อยากทำให้เรียวมะโมโหมากกว่านี้อีก คนในไร่แ

ากยกยิ้มแต่ฝ่ามือกับยกปืน

ายพิเศษ

ติ ไม่รู้ว่ามันเป็นได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่ผมไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนแท้ ๆ บริเวณหัวไหล่ของผมมีลุง

นอนของลุงคนนี้ หรือคนงานในสวน... ในไร่ ใครสักคน ลุงคนเดิมเ

ร ไม่ต้องกา

็นแบบนี้ล่

.

ามน่ารำคาญ ผมเบือนหน้าหนี ไม่อยากพูดอะไร ร่างกายมันร้องประท้วงว

…

นนั้นพูดแล้วลุกขึ้นยืนข้างฟูก มันมีข้าวต้มที่ยังคงร้อนอยู่สังเกตจากไอที่ลอยฟุ้งขึ้นมาจากปากถ้วย ผมขยับไปหามันทันที่เพราะไม่ปฏิเสธที่ตัวเองหิวมากแบบนี้ ผมยังไม่ได้กิ

..

วเข้ามาให้…” ลุงพูดอีก ผมเงยหน้าขึ้นมามองเขา ทั้งที่คิดว่าจะไ

เอ่อ ข

้นที่จริงแล้วคุณเขาเป็นคนอารมณ์ร้อน ท่านไม่ชอบคนเสียงดัง ไม่ชอบคนหัวแข็งหรือสักแต่

จะวางช้อนลงที่ชามข้าวต้มแ

าผมสน

มกับคุณเรียวมะได้อย่างแน่นอน” แล้วใครแม่งจ

ะตูปิดอ

งไง ในเมื่อคนด้านนอกบางทีแม่งอาจจะเลวกว่านี้อีกด้วยซ้ำ ไม่รู้สินะ ลุงคนนั้นทำไมถึ

วผมก็ยังแทบไม่มีเหลือ... ร่างกายของผมชาไ

ออกไปได้ ผมจะไม่ลังเลเ