KEEP IN MIND l แค้นฝังใจ!

IN

ย็นยะเยือกของเรียวมะที่ส่งผ่านนัยน์ตาสีเข้มคู่นั้น กองทั

าะไม่ได้นอนแล้วก็อยากเลี่ยงการป

ยอมใครง่าย ๆ ในขณะที่กำลังจะเดินสวนกับผู้ชายตัวสูงกว่าตนเองเข้า

ถมยังใสมากจนเห็นเส้นเลือดฝอยเส้นเล็ก ๆ เยอะแยะตามพวงแก้มของ

คนเดินเพ่นพ่านเข้าออกอยู่เพราะนั้นเสียง

ยงนิ่ง พอ ๆ กับใบหน้าที่ไม่แสดงออกอะไรเลยสักนิด เพราะเขาเป็นแบ

่องเหี้ยอะไร

ๆ เหมือนประโยคนั้นมันไม่สำคัญว่ากองทัพจะตอบเขาหรือไม่ ร่างสูงกระชากเรียวแขนกองทัพเข้าประชั้นชิดกับตัวเอง แ

มันมายุ่งกับ

แล้วรึไงถึงพูดออกมาเต็

มึงตรงไหนวะห๊ะ! ป

!!” กองทัพกำลังจะแหกปากด่าเรียวมะแต่ผู้ชายคนนั้นกลับใช้ฝ่ามือหนา ๆ กระชากเส้นผมตรงท้ายทอยกองทัพไว้ เด็กคนนั้นหน้าเริ่ดขึ้นสูง ความเจ็บมันสาหัสจนทำให้น้ำ

ะเป็นเพื่อนคิรินทร์ด้วยและอีกอย่างคือรู้ว่าตัวเองในตอนนี้สู้แรงเรียวมะไม่ได้เลย แต่เรียวมะก็ตั้งจงใจกระชากเส้นผ

ึ

ะอึ้ง ๆ ผู้ชายคนนั้นกระชากเขามาแล้วก็ผลักกองทัพกระแท

ว่ามึงเป็นใครถึงกล้ามา

ทัพ” เรียวมะจ้องหน้ากองท

วมันหนีไปไหนไม่ได้เพราะด้านหลังคือรถทั้งคันขวางอยู่ ผู้ชายคนเดิมที่เอาแต่มองหน้าเขาโน้มเข้ามาหาเรื่อย ๆ เป็นจังหวะที่กอง

ภายในรถเงียบสนิทได้ยินแค่เพียงเสียงลมหายใจของกันและกัน กองทัพง่วงงันมากแต

ะพากู

.

ูไม่ใช่เพื่อ

นิทราวกับเจ้ามหาสมุทร เจ้าตัวเริ่มมองซ้ายมองขวา ดวงตาที่ไม่เคยกลัวสิ่งใดเริ่มมีปฏิกิริยาว่าตื่นกลัวคนคนนี้บ้างแล้ว เด็กหนุ่มรีบลนลานควานหาโทร

เรีย

ธีของกู...แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือนนะ” เรียวมะหันมามองหน้ากองทัพแค่เสี้ยววินาทีเดียวตอนพูดจบ

บอกกูมาสิว่าม

งว่ากูจะคิด

ะ! ถ้าจะเอาเงินก็บอก

๊ยด

งทัพก็ถลาไปข้างหน้าศีรษะกระแทกก

สนด้วยซ้ำแม้ว่ากองทัพจะหัวแตกเพราะเขาเหยียบเบรกแรง ๆ เมื่อกี้ราวกับตั้งใจให้ม

คามือฉิบหายเลยว่ะ” เรียวมะชะโงกหน้าเข้ามาหาแล้วพูดขึ้นโทนเสียงยังปกติ ไร้ส

บ พยายามจะลืมตาให้ขึ้นแต่ความเจ็

มือเรียวมะเฉย ๆ เท่านั้น เปลือกตากองทัพใกล้ปิดเต็มทน เด็กคนนั้นสะบัดหน้าไปมาด้วยความมึน จนกระทั่งเรียวมะดึงฝ่ามือต

ดีนั

งแค่นิดเดียวเท่านั้นในการรวบรัดและบีบมันเอาไว้จนกองทัพเจ็บ พิษจาก

งให้กลับไปนอนที่เบาะเดิม ไม่สนว่าศีรษะไร้แรงโน้มถ่วงนั่นจะเซไปชนกระจกรถแรงแค่ไหน รู้แ

ตรียมเรือให้กูด้วยคืนนี้

ต่อ

้าวตรงศีรษะได้ทันที ร่างโปร่งพยายามพลิกตัวไปให้พ้น ๆ แสงแดด ยังไม่รู

วามเจ็บและผ้าที่พันรอบ ๆ หัวทำให้มือสั่นไปหมด เด็กหนุ่มค่อย ๆ เอ

ที่ไหนก็ไม่รู้ รู้แค่เป็นโกดังเก็บของที่เต็มไปด้วยท่อนไม้เต็มไปหมด แสงแดดที่สอดผ่านมาจากหลังคาไม้รั่ว ๆ

ๆ

นใด จากเด็กที่ไม่เคยเจอกับเรื่องยากลำบาก เพราะตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ก็สรรหามาประเคนให้ถึงกับสำลักไ

ูไม้บานหนาก็ถูกกระชากเปิดพร้อมกับร่างหนุ่มญี่ปุ่นคนเดิมที่ยืนอยู่ กองทัพมองห

คิดว่ามันจะข่มทุกคนให้อยู่ใต้อำนาจมึงได้เพร

ั้งแต่เมื่อคืนแล้ว กระทั่งจะพามันไปนอนดี ๆ ในบ้านแต่เพราะคำสั่

แบบนี้

…

หมางกันไม่ใช่เหรอวะ! แล้วท

๊ยะ

.. เด็กหนุ่มค่อย ๆ หันกลับมาหาอีกคนที่กล้าตบหน้

แล้วมึงจะทำ

กับว่าตัวเองหน้ามืดหรือคนตรงหน้ามันกลายเป็นปีศาจแล้วก็ไม่รู้เพราะทุกอย่างมันพร่

ไอ้คิงส์ยังไง กูก็จะทำแบ

..

ขากำหมัดเล็กนั้นเอาไว้เต็มฝ่ามือตัวเองก่อนจะดึงมันเข้าหาแล้วกองทัพก็ลอยมาปะทะกับตัวเขา ร่างกายถูกกระชากเข้ามาประชิดไม่เท่าไหร่ริมฝีปากสีคล้ำก้ก้มลงไปบดขยี้กลีบปากอิ่มที่เผยอขึ้นจงใจจะด่าให้เรียวมะเจ็บแสบ แต่เปล่าเลย...กลับกลายเป็นว่าเปิดโ

เขาออกแต่ไม่พ้น มองด้วยความแขยงสุดตัว แต่เรียวมะพอใจ เขาไล่สายตามองร

ตัวมึงมันทำอะไ

อ้เรี

ส่วนมึงไปขายตอน

ะหั่นร่างกายมนุษย์ด้วยกันแล้วเอาไปขาย อีกอย่างถึงจะทำแบบนั้นได้จ

าตัวมึงมันมีค่า

…

ยมตัวมาเป็นผ้าเช็ดตีนกูเถอะ อะไรแบบน