อันหนิง ยอดหญิงแห่งตงหลาง

มาย จึงได้รับรู้ว่าแคว้นโจวหนานนั้นมิได้สงบสุขอย่างที่คิด เพราะวันนี้ระหว่างที่เขากำลังนั่งกินข้าวกลางวันอยู

เท่าใดนักจึงทำให้ไม่มีเงินมาจ่ายส่วยให้กับพวกท่าน ได้โป

้ว เขามิอาจรู้ได้ว่าบุรุษร่างโตเหล่านี้เป็นขุนนางหรือเป็นเพียงนักเลงรีดไถ แต่หลายปีท

จ้าของโรงเตี๊ยมจะมิมีจ่ายได้เช่นไร และนั่นก็มีลูกค้านี่

กจ่อไปที่ลำคอของเถ้าแก่โรงเตี๊ยม นัยน์ตาคม

แต่ว่าเจอบรรยากาศเช่นนี้มันก็ช่างเสียรสอย

านักเลงหันมามองพร้อมๆ กับเจ้าของโรงเตี๊ยม เขาเห็นแขกเป็นเพียงเด็กน้อ

้เถ้าแก่มาเถิด มันจะได้มีเงินมาจ่ายค่าดูแลให้พวกข้าเสียที” หนึ่งในกลุ่ม

ข้าว่าพวกท่านรีบออกไปก่อนที่คุณชายของข้าจะโกรธดีกว่านะ” จูจงฉ

ห่งนี้มีการเก็บส่วยที่นอกจากส่วยขอ

ด็กชายทั้งสองเอาไว้ ซ่งมู่เฉินมิได้แสดงท่าทางหวาดกลัวออกมา

ืออย่างไรหึๆ” นักเลงหนุ่มที่ดูจะอายุมากกว่าซ

่ายแล้วจะต้องมิมีผู้ใ

ลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ เขาสั่งให้ลูกน้องทั

เลงจนอีกฝ่ายกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง ซ่งมู่เฉินนั่งจิบน้ำชามองด้วยแววตาที่เย็นชา นักเลงกระจอกเ

ว่าเด็กชายกลับยกดาบที่ยังมิได้ถอดฝักพุ่งตรงไปยังร่างหนาจนอีกฝ่ายรู้สึกจุกที่หน้าท้อง

่าวของตนเดินทางไปรายงานให้ท่านเจ้ากรมอาญาได้ทราบถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาหยิบเงินมาวางบนโต๊ะอาหารสามตำลึงเงินก่อนที่จะอ

ราะมีเจ้าเมืองที่ดี ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่และมิหวังผลประโยชน์ส่วนตน บ้านเมืองถึงได้สงบสุขและชาวเมืองก็อยู่อาศัยกันอย่างม

อน ข้าอยากเดิ

ู่รีบดึงสายบังคับให้ม้าหยุดเดิน ซ่งมู่เฉิ

ถิด เดี๋ยวข้ากับจงฉ

เขาได้รับคำสั่งจากนายท่านให้พา

งได้ ไปเถิด อีกอย่างข

ิทของเขา บ่าวรับใช้ของจวนสกุลซ่งได้แต่อ้ำอึ้ง แต่ท้า

กแล้ว” เขามองไปสองข้างทางมีสินค้ามากมา

ช่นกันขอรับ

กไปด้วยร้านค้าและลูกค้าที่กำลังเดินจับจ่ายซื้อทั้งของกินของใช้กัน พวกเขามี

ื้อปิ่นไปฝากน้องหญิงรอง” จูจงฉีมิขัดเขาพย

ให้กับมารดาในวันเกิดที่จะถึงอีกไม่กี่วันข้างหน้า ระหว่างทางฉีอันลิ่งได้พบเจอกับเพื่อนสนิทของเขา จึงขอแยกกับน้องเพื่อพูดคุยกัน ฉีอัน

ห้ท่านแม่ พี่ซุนซุ

้กับมารดาด้วยตนเอง เพราะปีก่อนนางยังเด็กนัก ท่านพ่อ

นสิเจ้าคะ ร้านนั้นบ่าวได้ย

้หรู เด็กหญิงพยักหน้าก่อนที่จะเดิน

ดียวกันด้วยความบังเอิญ แต่แล้วเมื่อทั้งคู่เดินไปเจอกั

มาเมื่อมือเล็กของนางชนกับมื

จะซื้อไปฝากผู้เป็นน้องสาวของข้า” ซ่งมู่เฉินเอ

ิ้นนี้ข้าอยากได้ไปให้ท่านแม่ของข้าเ

ุ่มตรงหน้าที่มองดูด้วยตาก็คาดเดาได้ว่าอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผู้เป

าก่อนที่มือเล็กๆ ของเจ้าจะ

หน้า แต่ว่าเขาอยากจะสั่งสอนให้นางรู้จักยอมแพ้กับสิ่งที่ต้องยื้อแย่งกันเช่นนี้ เพราะหา

านที่อยู่ด้านหลังของข้าถึงสองคนว่าข้าจะ

จะสั่งสอนเด็กหนุ่มตรงหน้าให้รู้จักอ่อนข้อให้แก่สตรี เหตุใดเขาจึงต้องมายื้อแย่งปิ่นหยกชิ้นเ

ถียงกับเขาเช่นนี้ แต่นางกลับมิได้หวั่นเกรงและมีความมั่นอกมั่นใจว่าปิ่นหยกชิ้นนี้นางเป็นผู้พบเจอมันก่อนเ

้อยแล้วล่ะ เพราะข้ากับเพื่อนเดินกันอยู่คน

นเหตุการณ์ว่าเขาจะซื้อปิ่นหยกชิ้นนี้เช่นเดียวกับนาง ปิ่นหยกถูกส่งให้กับฉ

นหนิงเอ่ยก่อนเดินไปจ่ายเงินให้เถ้

ยผู้นั้นมาชิงตัดหน้าเอาได้เสียล่ะขอรั

้ให้กับสติป

นเล็กๆ น่ารักอีกชิ้นที่วางอยู่ไม่ไกลกับหยกที่เขาเพิ่ง

อบครึ่งชั่วยาม ทั้งนายและบ่าวเข้าไปคำนับผู้อาวุโสในจวน ท่านพ่อกั

านแม่” ซ่งมู่เฉินย

อยู่ที่เมืองตงหลางได้อีกกี่วันกันหรือ”

้เรียนท่านพ่อให้ทราบก่อนหน้าว่าลูกได้ผ่านการทดสอบจึงได้รางวัลเป็นการได้ล

่อนสนิทของน้องสาวของเจ้าเอาไว้ น

จะกลายเป็นคนคนเดียวกันได้ หากพวกเขาสนับสนุนให้เด็กๆ ได้พบเจอกันในยามนี้ บุตรีของท่านเจ้าเมือ

ขอรับ” เขารู้จักเพียงฉีอันหลง

ั้งบู๊เลยก็ว่าได้ น้องยังชื่นชมนางเลยเจ้าค่ะ” ผู้เ

เห็นนักว่านางจะเก่งสมกั

เป็นอย่างดี เขามิได้โป้ปดเรื่องที่อยากจะรู้จักบุตรีของท่านเจ้าเมือง เพราะตั้งแต่เขา

’ ซ่งมู่เฉินคิดในใจก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมาเม