ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ

นี้จะต้องเป็นข้าที่เก็บมันเอง...ข้ามิรู้ว่าผู้ที่ท่านให้

้ว่าชื่อเสียงที่เล่าลือไปนั้นจะเป็นจริงหรือไม่ของเขา รองแม่ทัพผู้นี้คงจะคาดหวังกับการรักษาในครั้งนี้มิน้อย หากเขาท

ากล่าวหาว่าข้าปรุงอาหารให้คนผู้นั้นมิเพียงพอมิได้นะขอรับ...ข้ามิยอมรับควา

ก...

นรุ่ยได้แต่ปาดเหงื่อบนขมับที่มันก

อยู่ห่างไกลจากบ้านขอ

นหยาง เมื

กสถานที่ซึ่งเขารู้จักก็มีเพียงแค่บ้านหลังนี้กับตลาดเท่านั้น เลยมิรู้ว่าเ

.มิไกลจากท

ัก มันทำให้เขาคิดไปว่า...ผู้ใดกันที่โยนเผือกร้อนมาให้ จะปัดออกยังไงมั

ล่าวว่ามิจำเป็นมิได้ขอรับ ข้าจำเป็นต้องนำผักไปปรุงอาหารให้คนที่ท่านกล่าวถึงได้กินอย่า

่าช

ู้เท่าทัน เก้าเทียนรุ่ยเลยพยักหน้ารับอย่างจำ

ะของท่านนะขอรับ เอาเท่าที่จำเป็นพ

ร์เอ๋

่กังวลใจน้อยที่สุด เขาวางมือบนมือเล็กและตบเบา ๆ

นั้นไม่ได้ เอาไว้เราค่อยคิด

้ายกันไปจัดการในส่วนของตนเอง เก้าเทียนรุ่ย

ไม่น้อยเชียวล่ะ ถ้าเช่นนั้น...เก้าเทียนรุ่ย

ขา...มิรู้จักคนตรงหน้าเลยนี่น่า นายทหารผู้ติดตามได้แ

ห้สดชื่นให้มากที่สุดนะ ข้าทำคนเดียวคงจะต้องใช

ทหารสองคนก็รีบตามเก้า

ใหญ่ ๆ มาใช้ก่อน อ๋อ...ข้าลืมไปเลย ท่านช่วยไปเอาร

ค่าเช่าที่ถูกมากเพื่อให้มาเก็บผักที่เหลือไปกินและแจกจ่ายเพื่อนบ้าน เพราะเขามิรู้เลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกหรือเปล่า...มิได้คิดไปเอง แต่โอกาสที่ได้กลับมาที่นี่มีน้อยมาก เมื่อคิดดูแล้ว ถึงอยู่ห่า

ิ่งใดที่ต้อ

ัพ” เก้าเทียนรุ่ยรีบเดินไปประ

ากยังมิทันจะได้ออกเดินทาง ก็

ษาคน ข้ามิใจดำให้ท่านหมอเช

็อาจจะปลิวไปได้ ให้เดินทางไกลคงจะป่วยก่อนไปถึง แล้วยังไงล่ะ จะให้เขาไปอย

ด้วยความสงสัย ก่อนที่ปา

็นหรอกนะขอรับ อีกทั้งข้าก็มิอาจปล่อยให้ท

็นการขี่ร่วมกับท่านแม่ ขณะที่รองแม่ทัพที่มีเพียงหน

่อเจอกับความนิ่งเงียบของรองแม่ทัพและนายทหารผู้ติดตาม

บยื่นมือมาห้ามเหมือนจะรู้ว่าเขานั้นคิดไถ่ถ

่วยมานานเท่าใดแล้ว อีกทั้งป่วยด้วยโรคประหลาดอันใด ไยท่านแม่ทัพถึงได้ดั้นด้นติดตามหาตัวข้าที่

นยามนี้ ไปถ

ิดหาหนทางช่วยเหลือได้เร็วมิใช่หรืออย่างไร...รู้ช้า เกิดรักษามิได้ ข้าก็ยังพอจะได้มีเวลาคิดว่าทำอย่างไร หัวข้ากับท่านแม่จะยังอยู่ที่เดิม มิถูกตัดจนแยกห่