เมื่อรักย่อมต้องเจ็บ

ฟู่เชิ่นเหยียนที่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ นั้นเดินเข้ามา สายตาลดต่ำลง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลางมองลู่ชินหราน “ทำไมยังไม่พักผ่อน？”

สำหรับลู่ชินหรานนั้น การปรากฏตัวของฟู่เชิ่นเหยียนดูเหมือนจะไม่ทันตั้งตัว เธออ้อนแอ้นและน่ารักขึ้นมา พอเห็นเขา เธอทำทีออดอ้อน และดึงเขามานั่งข้างเตียง กอดเขาก่อนจะพูดออกมาว่า “ตอนกลางวันฉันนอนนานไป เลยนอนไม่หลับน่ะค่ะ ทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะคะ？”

“มาดูคุณไง！” ตอนที่พูด ฟู่เชิ่นเหยียนก็มองมาที่ฉันด้วยดวงตาสีดำขลับ สายตาของเขาจ้องมาที่หลังมือของฉันพลางขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไปทายาไป！”

น้ำเสียงเย็นชา ไม่มีความสงสาร และความห่วงใยใด ๆ