เมื่อรักย่อมต้องเจ็บ

ลู่ชินหรานร้องไห้อย่างน่าสงสาร เธอดึงฟู่เชิ่นเหยียนอย่างจะเป็นจะตาย ดูแล้วเหมือนเด็กหลงที่กำลังหลงทาง ทั้งน่าสงสาร และช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

ฟู่เชิ่นเหยียนกอดเธอไว้ในอ้อมแขน และปลอบโยนเธอ “ชินหราน คุณไม่ได้อยู่คนเดียว คุณจะไม่มีวันอยู่คนเดียวด้วย คุณใจเย็น ๆ ก่อนนะ！”

ลู่ชินหรานมองเขา ดวงตาของเธอนั้นแดงและบวม “อย่าให้เธอคลอดได้ไหมคะ？ ฉันขอร้องล่ะค่ะพี่เชิ่นเหยียน อย่าให้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมา ไม่งั้นฉันต้องตายแน่ ๆ！”

เธอพูดออกมาอย่างเด็ดขาด และจริงจัง

ฟู่เชิ่นเหยียนมองเธอ คิ้วเข้มของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “ชินหราน อย่าล้อเล่นแบบนี้นะ！”