เมื่อรักย่อมต้องเจ็บ

ฟู่เชิ่นเหยียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย ก่อนจะตามหลังฉันมา และพูดเสียงทุ้มขึ้นมาว่า “เป็นอะไรรึป่าว？”

“ง่วงแล้ว！” ฉันตอไปคำนึง ก่อนจะเตรียมเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

แต่กลับโดนเขาคว้าตัวไว้ คิ้วของเขาขมวดลึกขึ้นมาทันที “เสิ่นชู มีอะไรก็พูดมาสิ？”

“ไปข้างนอกมาทั้งวันไม่เหนื่อยเหรอ？” ฉันไม่ได้โกรธ ตอนที่พูดไปนั้นฉันก็จงใจยิ้มขึ้นมาด้วย

เขาหรี่ตาลงสายตาดูเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย “ไม่เหนื่อย ผมกลับมาดึกเหรอ？” เขาขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหยุดไปพักนึงและพูดขึ้นมาว่า “ผมขอโทษ อีกหน่อยผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องรอนานอีก ฉันผมรีบทำธุระให้เสร็จไว ๆ โอเคไหม？”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ งานของคุณสำคัญ” พอพูดจบฉันก็ผลักเขาออกไป และเข้าไปในห้องน้ำทันที

ยังไม่ทันได้ปิดประตู เขาก็เบียดตัวเข้ามา ดูเหมือนเขาจะเห็นว่าฉันไม่ค่อยมีความสุขนักเลยขมวดคิ้วขึ้นมา และโอบกอดฉันไว้จากด้านหลัง พลางเอาคางมาเกยไหล่ฉันไว้

น้ำเสียงทุ้มนั้นดูพยายามจะเก็บอารมณ์ไว้ “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคุณหรอก” พอพูดเขาก็โน้มตัวลงมาประกบจูบ