ลิขิตแค้นแสนรัก

ระหว่างทางไปร้านอาหาร ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ และเฉินหลีซือก็ไม่ได้พูดอะไรเลยเช่นกัน หลังจากเป็นสามีภรรยากันมาสามปี สุดท้ายก็ต้องมาลงเอยแบบนี้จนได้

ตอนนี้ ฉันต้องเป็นเพื่อนสามีของตัวเอง เพื่อไปพบคู่หมั้นของเขา

รถมาจอดอยู่ที่ ร้านเรนโบว์ ดรีม เรียบร้อยแล้ว ที่นี่เป็นร้านอาหารที่หรูหราที่สุดในเมือง การันตีโดยดาวมิชลินสามดวง

“คุณเฉินหลีซือคะ คุณเหรินธารอคุณอยู่ที่ชั้นสองแล้วค่ะ” พนักงานต้อนรับทักทายกับเฉินหลีซืออย่างเป็นกันเองมาก ดูเหมือนว่าเฉินหลีซือเป็นแขกประจำของที่นี่นะ

ฉันเดินตามเฉินหลีซือเข้าไปในลิฟต์

“ถ้าเจอเหรินธาแล้ว ช่วยทำตัวให้ดูมีความสุขหน่อยนะ อย่าทำหน้าบูดบึ้งแบบนี้” เฉินหลีซือพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

“ฉันจะพยายามค่ะ” ฉันฝืนยิ้มออกไป

แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวกัน

“ซือเจียเหลย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

เหรินธายังดูเป็นสาวและสวยเหมือนเดิม ใบหน้าของเธอดูขาวและเรียบเนียน คงจะทำมาแพงมากเลยสินะ

เฉินหลีซือเคยบอกว่าเธออาจจะอยู่ได้ไม่นานแล้ว แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าสีหน้าเธอดูดีกว่าฉันซะอีกล่ะ

“ค่ะ ไม่ได้เจอกันมานานเลย” ฉันเผยรอยยิ้มออกมา

“เจ็ตแล็กหายแล้วหรือยังคะ？ เมื่อคืนนอนสบายดีไหม？” รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอดูจริงใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าคนที่โทรมายั่วโมโหเมื่อคืนนั้นไม่ใช่เธอเลย

ฉันยิ้มและตอบกลับไปว่า “หลับสบายมากเลยล่ะ”

อาหารหลักวันนี้คือสเต็ก เฉินหลีซือกำลังหั่นสเต็กให้เหรินธาอยู่

เป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นท่าทางที่เอาอกเอาใจแบบนี้ของเฉินหลีซือ

“เมื่อคืนนี้ฉันได้ยินเฉินหลีซือบอกว่า คุณมีคนที่ชอบอยู่แล้วงั้นเหรอ？”

“ใช่ เขาเป็นนักวาดภาพน่ะ” ทันใดนั้นในหัวของฉันก็นึกถึงชายคนหนึ่งขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว

มีดและส้อมในมือของเฉินหลีซือสั่นเล็กน้อย ฉันเห็นมันกับตาเลย

“มีรูปมั้ยอ่ะ？”

ความอยากรู้อยากเห็นของเหรินธาทำให้ฉันไม่ได้ทันตั้งตัว ฉันเหลือบมองเฉินหลีซือเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้มองมาที่ฉันเลย

“ยังไม่ได้คบกันน่ะ ก็เลยไม่ได้เก็บรูปเขาอยู่ในโทรศัพท์ ฉันยิ้มเล็กน้อย ก้มหน้าลง แล้วก็หั่นสเต็กของตัวเองต่อไป

“แล้วในเฟสบุ๊คล่ะมีไหม？” เหรินธาก็ยังพยายามจะถามต่ออีก

“เดี๋ยวฉันลองหาก่อนนะ” หลังจากพูดจบ ฉันก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา พลางคิดไปด้วยว่าควรจะเอาเพื่อนร่วมชั้นคนไหนมาเป็นคนที่ฉันชอบตอนนี้ดี

ปิแอร์กับฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอยู่ ฉันจึงนึกถึงเขาขึ้นมาโดยสัญชาตญาณทันที

ฉันจึงทำการหารูปเขาที่อยู่หน้าหอไอเฟลมารูปหนึ่ง ปิแอร์มีผมที่ยาวสลวย พร้อมด้วยใบหน้าที่อ่อนเยาว์และหล่อเหลา ปิแอร์ที่เป็นช่างศิลป์มีนิสัยที่แตกต่างกับเฉินหลีซือโดยสิ้นเชิงเลย

ฉันยื่นโทรศัพท์ไปให้เหรินธา

“เป็นหนุ่มปารีสจริง ๆ ฉันดีใจกับคุณด้วยนะ！ เฉินหลีซือ อันที่จริงผู้ชายที่ซือเจียเหลยชอบแตกต่างจากคุณอย่างสิ้นเชิงเลยนะเนี่ย！” หลังจากที่เหรินธาพูดจบ เธอก็โชว์รูปถ่ายไปตรงหน้าเฉินหลีซือ

เฉินหลีซือมองแค่แวบเดียว แล้วก็พูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “เหมาะสมกันมาก”

“เขาจะมาอเมริกาไหมล่ะ？” เหรินธายื่นโทรศัพท์คืนมาให้ฉัน

“เขายังอยู่ที่ยุโรปอยู่เลย ต้องจัดนิทรรศการศิลปะในลียงน่ะ ในอนาคตก็คิดว่าจะมาอเมริกาค่ะ” ฉันเริ่มสร้างสตอรี่ขึ้นมา

“คุณรักเขาไหม？” เหรินธาถาม

ฉันสตั้นไปชั่วขณะหนึ่ง

“แน่นอนสิ” ฉันพยายามทำให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่อยากให้ดูมีพิรุธอะไร

“ดีจังเลยนะ！ เฉินหลีซือ ดูเหมือนว่า เราคงไม่ต้องกังวลเรื่องซือเจียเหลยแล้วล่ะ เรามาอวยพรให้ซือเจียเหลยมีความสุขกันเถอะ” เมื่อเหรินธาพูดจบ เธอก็ยกแก้วขึ้นมา

เฉินหลีซือจึงต้องยกแก้วขึ้นตามเธอไปด้วย

“ซือเจียเหลย สัญญากับฉันนะว่า คุณจะต้องมีความสุข” เหรินธามองฉันด้วยใบหน้าที่ดูจริงใจสุด ๆ แต่ฉันรู้ว่า ภายใต้หน้ากากนี้ซ่อนใบหน้าที่น่าเกลียดเอาไว้

“แน่นอนค่ะ พวกคุณก็ด้วยนะ”

จากนั้นพวกเราก็ดื่มเครื่องดื่มจนหมดแก้วไป

มือของฉันสั่นเล็กน้อยตอนที่วางแก้วลง ทันใดนั้นฉันก็เกิดอาการคลื่นไส้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ฉันหวังว่าจะทานอาหารมื้อนี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด แล้วก็ไม่ต้องการที่จะติดต่อกับผู้หญิงที่เสแสร้งคนนี้อีก

“ขอโทษนะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน” ฉันหาข้ออ้างพูดขึ้นมา เพราะฉันอยากออกไปสูดอากาศข้างนอก

ตอนที่ฉันกลับมา เฉินหลีซือก็ลุกขึ้นยืนอยู่แล้ว เขากำลังประคองเหรินธา แล้วก็ช่วยเธอสวมเสื้อโค้ทกำมะหยี่ตัวหนึ่งอยู่

“เหรินธารู้สึกไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวผมต้องไปส่งเธอกลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวผม——”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันกลับเองได้”

ฉันมองเฉินหลีซือที่กำลังประคองเหรินธาเดินออกจากประตูหมุนของร้านอาหารไป ทันใดนั้นกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดทั้งหมดของฉันก็คลายตัวออกทันที