ลิขิตแค้นแสนรัก
มุมมองของเฉินหลีซือ:
หลังจากผมออกมาจากบ้านเก่าตระกูลเฉิน ผมก็ขับรถไปโรงพยาบาลทันที
ผมนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของเหรินธา แล้วก็ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ มันทำให้ผมรู้สึกหดหู่ใจมาก
ทันใดนั้นผมก็ได้รับข้อความฉบับหนึ่ง
【คุณปู่ตกลงให้เราอย่ากันแล้วนะ 】
ตัวอักษรเล็ก ๆ ไม่แค่ไม่กี่ตัวในข้อความนี้ มันบาดตาบาดใจผมมาก
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ หัวข้อที่ซือเจียเหลยคุยกับผมมีแต่เรื่องคือการหย่าแบบนี้
เมื่อก่อนเธอมักจะชอบเกาะติดผม คอยตามอยู่ข้างหลังผมเสมอ ราวกับว่าไม่อยากจะห่างไปจากผมเลยแม้แต่วินาทีเดียว
ในตอนนั้นผมรู้สึกได้ว่าเธอสนอกสนใจผมมาก
แต่ตอนนี้ เธอสนใจแค่ว่าเมื่อไหร่เธอจะหย่ากับผมได้เท่านั้น
ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมแกะน้อยผู้ว่านอนสอนง่ายมาตลอด จู่ ๆ ถึงได้กลายเป็นกุหลาบมีหนามไปซะได้?
ไม่แม้แต่จะให้ผมได้เตรียมพร้อมเลยสักนิดเดียว
“ทะเลาะกับคนในครอบครัวอีกแล้วเหรอ?” เหรินธาที่นอนอยู่บนเตียงสังเกตเห็นว่าผมทำตัวผิดปกติ จึงถามขึ้นมาทั้งที่สีหน้าดูอ่อนแรง
“อืม”