หทัยแก้วปักษา

้าง..ถ้าอย่างนั้นเราเ

ารอเธอเหมาะเจาะกับเวลาที่เธอมาถึงเสียจริง แต่นั่นก็เป็นเพราะคาดคะเนจากจดหมายที่ได้รับจากพุดซ

ยนเลยจ่ะหนทางข้า

กวียนมีหลังคาที่ใช้วัวสองตัวเทียมเกวียนอยู่ เขารีบให้หญ

โมงต

น ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่ด้านในตัวสั่นครอนตลอดเวลา ทั้งเวลานี้ยังง่

วพี่ช้างไม่หยุด

เขาจะหยุดเกวียนกลางป่าแล้วพักผ่อน แต่ไม่มีวี่แววนั้

็ต้องรีบป่าแถวนี้มันค่อนข้างอันตราย ห

งจันทร์ในคืนเดือนหงายส่องนำทางไปให้เร็วที่สุด เพร

พี่ช

เธอก็เพลียเกินกว่าจะยื้อ

่วโมง

ื่

อืม

นเวลาประมาณตีสามได้ เธอรู้สึกว่าจู่ๆเกวียนก็หยุดจึงชะโ

ไปปลดทุกข์สัก

ก้วตื่นแล้วเขาจึงรีบบอกหญิงสาวว่าเขาจะเข้าไ

พี่ช

นนี้กลับมืดสนิททั้งยังมีฟ้าร้องลมแรงอีกต่างหาก มีเพียงแสงตะเกียงข้างๆเธอเท่านั้นที่ส่องส

่ๆๆ

..หมาป

นที่วางอยู่ข้างๆหันหลังกลับมามองที่ท้ายเกวียนภาพหมาป่าตัวใหญ่ดำทะมึนแยกเขี้ยวขู่เธ

ึ

..ช..ช่ว

วเธอ จึงทำให้ร่างบางรีบวิ่งหนีออกจากเกวียนโดยไม่คิดชีวิตกรีดร้องเอะอะโวยวายลืมตั

ายยยยย

เห็นตอนนี้ก็เป็นปากเหว จะหยุดก็ไม่ทันเสียแล้วจึงร้

่ายวั

่นี่ที่ไ

อยู่ในกระท่อมไม้ไผ่หลังคามุงด้วยแฝกหลังไม่ใหญ่มากนัก ร่างบางค่อยๆขยับตัวลุกนั่งเมื่อตั้งสติได้ส

่ตายใช่หร

ามรู้สึกอยู่หรือไม่ เมื่อมีความรู้สึกพลันริมฝีปากบา

มาอยู่ที่นี

กเดินไปเปิดประตูไม้ไผ่ออกมาด้านนอกเพื่อตามหาเจ้าของกระท่อมแห่

ะท่อมหลังเดีย

เพราะคิดว่าที่แห่งนี้จะเป็นหมู่บ้านคนเสียอีก แต่กลับมีเพียงกระท่อมหลังนี้หลังเดียวเท่านั้น บริเวณ