การเดินทางข้ามเวลาของเสี่ยวเหอ蕭何的時空穿梭

เหอกลับเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตา จนแม่สื่อต้องเร่งอีกครั้ง หล

ลังทุบอกข้างซ้าย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รอจนเย็นก็ออกไปพร้อมสาวใช้และแม่สื

กคลื่นไส้จะอาเจียนกับสายตาของเขาที่มองอย่างโลมเลียไม่ปิดบัง เสี่ยวเหอจึงเอาแต่ก้ม

ห่างๆ เพื่อให้คู่หมั้นได้คุยกันอย่างใกล้ชิด เสี่ยวเหอก็เอาแต่เดินก้มหน้า ไม่สนใจจะคุยกับคู่หมั้นแม้อีกฝ่ายจะพยายามชวนคุยแล้ว แต่สุดท้า

อยขอโทษฝ่ายชายก็น่าจะได้ เสี่ยวเหอจึงเดินกลับทางที่ผ่านมา แต่เพราะผู้คนเยอะมากและไม่แน่ใจว่าตอนนี้อยู่ที่ใดกันแน่ เสี่ยวเหอเป็นคุณหนูบ้านนอกที่ไม่ค่อยได้เข้าตัวอำเภอ ไม่ต้องคิดว่าตอนนี

แกะมือแข็งแรงที่ลากตัวเองอยู่ เสี่ยวเหอแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ แต่พอเงยหน้ามอง กลับจำได้ว่าคนตรงหน้าคือชิงถิง แม้เขา

กับเจ้าหมูตอนนั่นหรือ?"

าใกล้จะไหลออกมา ชิงถิง

างลงจางลง จนในที่สุดก็มืดสนิท แต่ชิงถิงกลับยังคงลากให้เสี่ยวเหอเดินต่อไป ผ่านไปนานเสี่ยวเหอถึงเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไร

บไปแล้ว” เส

งไม่เห็นว่าชิงถิงทำหน้าโกร

โง่หร

โกรธมากเช่นนี้สักครั้ง ปกติเขาไม่ค่อยยิ้มแต่ก็ไม่เคยตะคอกใส

งอีก ทำให้เสี่ยวเหอเริ่มร้องไห้น้ำตาไหล ก่อนจะส่งเสียงร้องไห้ดังๆออกมา เสี่ยวเหอร้องไห้อยู่นาน ไม่มีเสียงปลอบใจจากชิงถิง นาง

เช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆ ถึงแม้จะยังมีเสี

ลอดชีวิตเอง” เสียงของชิงถิงดังผ่

อย่างก็ทำให้นางไม่กล้าแม้แต่จะคิด กลัวท่านพ่อท่านแม่จะเสียใจ ยิ่งนึกถึงคืนที่พี่สาวหนีออกจากบ้าน นึกถึ

สี่ยวเหอ

ไปไม

ใส่นางอีก มือก็ยังไม่ยอมปล่อย ทั้งสองคนไ

เสี่ยวเหอกลับมาที่โรงเตี๊ยม และเ

บชิงถิง

้าจะพาจ้าหนี คิดอีกที คิดใ

แต่ก็คล้ายๆจะบังคับให้นางตอบตกลง ในน้ำเสียงยังเต็มไปด้ว

ยจะโกรธขึ้

กับเจ้าหมูตอนนั่

ดื้อตรงหน้าดี สุดท้ายเขาเหมือนตัดสินใจบางอย่าง ดึงเสี่ยวเหอมาจูบ

ไร แต่ข้ายอมให้เจ้าแต่ง

รู้สึก ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ทุกอย่างประเดประดังเข้ามาเร็วมากจนนางตั้งต

หน หรือนอนหลับไปเมื่อใด แต่รุ่งขึ้นสาวใช้จื่อรั่วเห็นนางออกมาจากห้องพักก็ตกใจม

ามหาอยู่ทั้งคืน ต่อไปอ

และรู้สึกผิดอย่างมาก โดยไม่ทันส

จื่อรัวและแม่สื่อก็เตรียมกลับบ้าน ระหว่า

น ตกเนินเขาเล็กๆ ไม่เป็นไรมาก เสี่ยวเหอสงสาร จึงลับห้องตัวเองเพื่อเอายาไปให้จื่อรั่ว ระหว่างทางเจอกับพี่หลันเหมยที่กำลังจะ

หมย” เสี่

างหอบยามาเยอะห

หน้าเสี่ยวเหอ คงรู้สึกผิดที่ทำเรื่องเช่นนั้นไป

่ะ ตัวฟกช้ำเต็มไปหมด ข้าเลยจะเอายาไปใ

าวกลับโ

นนี้!” หลันเหมยพู

ทุบทิ้งโยนทิ้งทั้ง

ากสนใจเจ้