เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's

ะเป๋าสะพายออกมา เป็นบัตรป้ายชื่อที่เมื่อคืนทำไว้แล้วคล้องคอให้เด็กทั้

จแล้วค่

องในวัยเด็กก็ไม่เคยได้ไปสวนสนุกบ่อยนัก แทบจำไม่ได้ว่าเคยไปหรือไม่ ที่นี่เป็นสวนสนุกขนาดเล็ก แต่ในวันหยุดกลับมีผู้คนมาค่อนข้างหนาตา หลินเหยาซื่อซื้อไอศกรีมจางหย่งและจางลี่คนล่ะแท่งแล้วพาไปนั่งม้าหมุ่น ป้าฮุ่ยซิวประกบจางลี่ที่ขี่ม้ายูนิคอร์สสีรุ้ง ส่วนหลินเหยาซื่อยืนข้างม้

้ลูกๆ โตกว่านี้ค่อยมาเล่

มารถนั่งรถรางไปชมบริเวณจุดแสดงสัตว์เลี้ยงหายาก ใบหน้าน้อยๆ มีรอยยิ้ม แก้มสองข้าง

หงื่อให้ลูก” หลินเหยาซื่อตำหนิตัวเองไ

นั้นสิคะ คุณนายเป็นแม่ที่ด

ู่ ซึ่งต้องนำฟิลม์ไปล้างอีก นั้นหมายถึงเธอต้องใช้เงินอีกแล้ว รถรางพามาถึงบริเวณแสดงสัตว์เลี้ยง กวางตัวน้อยเดินไปมาน่ารักน่าเอ็นดู ล

กว

ระต

แพ

เต

งลี่พูดตาม

เหยาซื่อเอ่ยชมลูกทั้งสอง “หิวกัน

ร์เก

แต่ทำหน้าเศร้าตลอดเวลา บางครั้งก็ได้ยินเสียงร้องไห้ จางหย่งจางลี่จับมือมารดากันคนละข

.

้อผ้าใส่เองได้ด้

ทุกอย่างนั้นแห

ว่าเหยาซื่อแบ

่สวย มีปีกบินได้แต่บินต่ำๆ เป็ดทำได

น ไม่ได้สนใจว่าคนที่ใบหน้ายิ้มแย้มอยู่

มีคนเลือก แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้แม้เรียนไม่ได้อันดับหนึ่งแต่ก็ไม่ตกไปกว่าห้า ส่งประกวดงานต่างๆ แม้ไม่ได้รางวัลที่หนึ่งก็ยังได้ชมเชย อยากเป็นดาราแต่ก็เป็นได้แค่ตัวประกอบ แต่นั้นก็เป็นสิ่งที่ค

่างช้าๆ ก็เป็นความท้าทายให้หลินเหยาซื่อต้องลองสู้ดูสักตั้ง วันนี้เธอออกมาข้างนอกเพียงลำพัง อาศัยคำอธิบายของป้าฮุ่ยซิว หลายวันก่อนเอาฟิลม์มาล้างและที่ร้านนัดรับวันนี้ออกมารับภาพเอง ตั้งใจว่าจะเดินสำรวจบริเวณนี้ ถ้าอยู่ในปี