ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

​

หลังจากได้กินยาลงไปหลินจื่อเว่ยรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยทว่ายาที่นางปรุงเอาไว้แต่เดิมคงมีฤทธิ์อ่อนเกินไป จึงทำให้ไม่อาจต้านทานสมุนไพรกระตุ้นพิษเย็นเอาไว้ได้ ร่างกายของหลินจื่อเว่ยยามนี้จึงเกิดอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวสลับกันไปและอาการก็เริ่มทรุดลงเรื่อย ๆ

"ช่วยข้าด้วย ผู้ใดก็ได้ช่วยข้าด้วย ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าจะเป็นคนดี ได้โปรดช่วยข้าด้วย"

ยังไม่ทันถึงประตูวังหลวงหลินจื่อเว่ยก็เริ่มเพ้อเสียงแผ่วเบา นางทรมานไปทั่วร่างกายคล้ายกำลังตกอยู่ในอเวจี ทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้น เหงื่อเย็นแตกพลั่กฟันกระทบกันกึก ๆ

จินเจาไม่รู้จะทำเช่นใด ยังได้ยินคำของท่านหญิงไม่ชัดเจนนัก เสียงนั้นแผ่วเบาและดูเหมือนท่านหญิงกำลังทรมานอย่างแสนสาหัสฉับพลันคำสั่งของท่านหญิงหวนเข้ามาในความคิด

จินเจา หากข้าเกิดอาการเพ้อจนไม่รู้สึกตัวให้เจ้าแทงข้าสักแผลที่สีข้าง สติของข้าจะได้กลับคืน มิเช่นนั้นข้าได้ตายจริง ๆ แน่

จินเจาปาดน้ำตา ดึงกริชที่ซ่อนเอาไว้ออกมาจากฝักตัดสินใจแทงเข้าไปที่สีข้างของหลินจื่อเว่ยทันใด

"ทะ ท่านหญิง ฮือ ฮือ บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ บ่าวขอโทษ"

เลือดอุ่นไหลออกมาจากสีข้าง แผลนั้นไม่ได้ลึกและกว้างนักแต่ก็ทำให้สตรีบอบบางเจ็บปวดจนได้สติกลับมา จินเจาค่อย ๆ ใช้กริชตัดรอบบาดแผลของหลินจื่อเว่ยออก มีดยังปักอยู่ตรงนั้นมือของนางสั่นระริกและคิดจะดึงกริชออก