ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

ดึกดื่นค่อนคืนแล้วเขายังไม่อาจข่มตาลงได้ ในใจเอาแต่เฝ้าสงสัยในสิ่งที่หลินจื่อเว่ยรู้

"แค่ก ๆ"

เสียงไอของนางที่ดังขึ้นทำให้เขาขยับตัว กระทั่งนางเอ่ยออกมาแผ่วเบา

"น้ำ"

หลินจื่อเว่ยร้องขอน้ำด้วยเสียงเล็กแหบแห้งเหมือนเสียงแมวน้อย ในขณะที่ดวงตายังคงหลับสนิท แต่นางยังรับรู้ได้ว่ามีมือใหญ่ข้างหนึ่งประคองแผ่นหลังของนางให้ลุกขึ้นแล้วพิงไปที่อกของเขา ทั้งยังมีลำแขนทรงพลังโอบรอบร่างของนางเอาไว้

"จะดื่มน้ำก็อ้าปากหน่อย"

เสียงทุ้มดังขึ้นแม้จะไม่นุ่มนวลเท่าใดแต่ก็น่าฟังอย่างประหลาด หลินจื่อเว่ยอ้าปากเล็กน้อย ของเหลวอุ่นไหลเข้าปาก ริมฝีปากและลิ้นอันแห้งผากได้รับความชุ่มชื้นทำให้รู้สึกยิ่งสบายตัวความฝันเช่นนี้ช่างดียิ่งนักจนไม่อยากตื่นอีกแล้ว

หลังจากดื่มน้ำเสร็จหลินจื่อเว่ยก็ถูกประคองให้นอนลง นางหลับไปอีกครั้งทั้งยังกอดร่างของบุรุษผู้นั้นเอาไว้เช่นเคย จินเจาได้ยินเสียงของผู้เป็นนาย นางเองยังนอนไม่หลับสนิทเพียงเสียงเล็กน้อยก็ผวาเข้ามาช่วยท่านอ๋องปรนนิบัติท่านหญิง

โม่หรานอ๋องที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มเดียวกันกับหลินจื่อเว่ยเห็นจินเจาเข้ามาจึงส่ายหน้าช้า ๆ แล้วโบกมือข้างหนึ่งไล่บ่าวรับใช้ออกไป จินเจาอยู่กับเขามาสามวันแล้ว เห็นหน้ากันแทบจะตลอดเวลาจึงรู้สึกคุ้นเคยท่านอ๋องขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้มีความรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนเหมือนคราแรกที่เจอ