ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

หลินจื่อเว่ยมองหีบทองที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตาไม่กะพริบพร้อมกับถามจินเจา

"เจ้าว่าผู้ใดส่งมา"

จินเจาเองก็ไม่รู้ และยังนึกไม่ออกว่าจะมีผู้ใดรู้ใจท่านหญิงเพียงนี้

"นางกำนัลบอกว่าคนที่ส่งมาก็เป็นทหารองครักษ์คนหนึ่ง หลังจากมอบให้แล้วก็จากไปโดยไม่เอ่ยคำใด บ่าวว่ามันแปลก ๆ นะเจ้าคะ เพียงท่านหญิงคิดอยากได้ก็มีคนส่งทองมาให้เช่นนี้ หรือจะเป็นแดนสวรรค์ที่ท่านหญิงกล่าวถึง"

หลินจื่อเว่ยย่นคิ้วเรียวเข้าหากัน แดนสวรรค์อะไรกันเรื่องโกหกทั้งเพ สองร้อยปีที่ผ่านมานางใช้ชีวิตเป็นแมวชีตัวหนึ่ง อยู่อย่างอัตคัดขัดสนยิ่งกว่าขอทานกับไต้ซือผู้นั้น

วัน ๆ เนื้อไม่เคยได้ตกถึงท้องอาศัยเพียงน้ำผักต้มสู้ชีวิตมาหลายชาติหลายภพ ตายแล้วเกิดใหม่มาเก้ารอบนางก็ยังคงกินน้ำต้มผักเช่นเดิม ฉีกงไต้ซือผู้ยากไร้จีวรขาดปฏิบัติตนเคร่งครัดจะนำทองมาจากที่ใดกัน

"กล่าวไร้สาระอันใด แดนสวรรค์ไม่ยุ่งเกี่ยวโลกมนุษย์ ข้าเพียงแต่สงสัยเรื่องนี้ข้ามิใช่พูดกับเจ้าเพียงสองคนหรอกหรือ ไยจึงมีผู้อื่นรู้อีก มิหนำซ้ำยังจัดหาแผ่นทองทั้งหีบให้ข้าเช่นนี้ ยังเป็นแผ่นทองเล็ก ๆ ที่ใช้งานง่ายเสียอีกเหมาะที่จะติดสินบนคนเป็นอย่างยิ่ง ราวกับว่าคนผู้นี้เป็นคนในราชสำนักที่เข้าใจวิธีใช้เงินเป็นอย่างดี"

หลินจื่อเว่ยมิได้สงสัยจินเจาแต่สงสัยว่าจะมีคนที่ทำตัวเป็นหนอนแอบฟังที่นางและจินเจาพูดคุยกันนั่นแสดงว่าที่ตำหนักแห่งนี้ไม่ใช่ที่ปลอดภัยนักด้วยมีสายตาของคนภายนอกจ้องมองอยู่ คนที่นำทองมาให้นี้ย่อมต้องเป็นคนมีตำแหน่งสูงส่งเป็นแน่

"บ่าวสาบานว่าไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใดเจ้าค่ะ"

"ข้าไว้ใจเจ้า เพียงแต่ต่อไปพวกเราพูดคุยกันก็คงต้องกระซิบแล้วหากเป็นเรื่องสำคัญ"

หลินจื่อเว่ยลดเสียงลงให้เบาที่สุด

"บ่าวเข้าใจเจ้าค่ะ" จินเจาพยักหน้า แล้วเอ่ยต่อ

"หรือว่าจะเป็นไทเฮาเจ้าคะ"

หลินจื่อเว่ยไม่คิดเช่นนั้น