ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

โม่หรานกระโดดตามร่างเล็กที่ลอยละลิ่วลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วอึดใจก็สามารถคว้าร่างบอบบางเอาไว้แนบอก เขาใช้สองมือช้อนใต้เข่าของนางขึ้นแล้วอุ้มเอาไว้ ก่อนที่หลินจื่อเว่ยจะสลบไปด้วยอาการตกใจสองมือก็คว้าลำคอของโม่หรานเอาไว้แนบแน่น

ก่อนหน้านั้นด้วยเพราะนางกรีดร้องเสียงดังหนวกหูโม่หรานจึงจำใจต้องปิดปากนางเอาไว้ด้วยปากของเขาเอง

ลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปในโพรงปากหอมกรุ่นดึงดูด ยามนี้เขาไม่อาจผละถอยริมฝีปากออกจากปากของนางได้ พวกเขาตกลงมาสู่เบื้องล่างอย่างนุ่มนวล

บริเวณนั้นเป็นเขตท้ายอุทยานหลวงซึ่งมีคนของเขาเฝ้าอยู่จึงไม่มีผู้ใดเข้ามาขัดขวางการกระทำที่แสนบ้าระห่ำของท่านอ๋อง

ในสายตาของทหารเหล่านั้นการที่โม่หรานโยนสตรีนางหนึ่งลงมาจากที่สูงนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ก็แค่ท่านอ๋องของพวกเขาต้องการหยอกล้อว่าที่พระชายาเล่นฉันท์คู่รักที่ดูดดื่มไม่นับว่าแปลกประหลาดอันใด

โม่หรานอ๋องยังอุ้มหลินจื่อเว่ยแนบอก แหงนเงยใบหน้าของนางขึ้นเพื่อรับจุมพิตดูดดื่มของเขา ท่านอ๋องผู้หิวโหยราวสัตว์ป่าที่ร้างคู่มาเนิ่นนานไม่อาจปล่อยนางได้อีกต่อไป

เขาดูดกลืนริมฝีปากของนางอย่างกระหายโดยที่หลินจื่อเว่ยบัดนี้ได้คอพับคออ่อนอยู่ในอ้อมอกของเขาไปแล้ว

กว่าที่เขาจะยอมปล่อยนางก็กินเวลาไปเนิ่นนานราวก้านธูป อากาศหนาวเย็นกัดกินกระดูก ทว่าความหนาวนี้ไม่อาจระคายผิวของเขาด้วยร่างกายของโม่หรานอ๋องนั้นกำลังเดือดพล่านด้วยความต้องการที่เก็บกดมาเนิ่นนาน

เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหลินจื่อเว่ยสิ้นไร้สติไปแล้วทั้งยังเอ่ยเสียงต่ำ

"สตรีอ่อนแอเช่นเจ้า ข้าจะวางใจปล่อยให้อยู่ลำพังกับสาวใช้ผอมบางได้อย่างไร"

กล่าวจบเขาก็พาร่างเล็กเหินขึ้นบนหลังคาวังก่อนจะหายไปท่ามกลางความมืดของยามราตรี