ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

"ท่านอ๋อง ได้โปรด หยุดเถิดเพคะ คือ ข้า คือ..."

นางกลัวจนพูดไม่ออกทั้งไม่กล้าพูดว่าตนเองกำลังกลัวเขา นางกับเขาเพิ่งรู้จักกันนิสัยที่แท้จริงเป็นอย่างไรนางย่อมไม่อาจคาดเดา และบุรุษผู้นี้กำลังเมาสุราหากพูดจาไม่เข้าหูแล้วกระตุ้นโทสะของคนบ้า หลินจื่อเว่ยยิ่งไม่แน่ใจนักว่าเขาจะทำสิ่งใดกับนาง

หลินจื่อเว่ยพยายามขดร่างเล็กหลบหนี โม่หรานเห็นท่าทางหวาดกลัวของนางพลันรู้สึกหงุดหงิดนัก

"หลินจื่อเว่ย เจ้าช่างเป็นสตรีเจ้ามารยานัก ผู้ใดกันที่เคยบอกข้าว่าจะมอบกายถวายชีวิตให้ข้า"

ให้ตายเถิด เขากำลังย้อนคำพูดของนางแล้ว นางมิใช่คิดจะหลอกลวงเขา แต่ยามนี้นางรู้สึกกลัวเกินไป หากจะโทษก็คงต้องโทษเจ้าสิ่งนี้ที่แข็งในมือของนางมันใหญ่โตจนทำให้นางหวาดผวาตื่นตระหนกแทบจะไร้สติไปแล้ว

"เล่นตัวเพื่อกระตุ้นอารมณ์ข้าหรือได้ หลินจื่อเว่ยเจ้ามันตัวอะไรกันแน่จึงกล้าคิดทำให้ข้ามีโทสะ"

"มิใช่เช่นนั้น คือข้า..."

นางยังหาคำอธิบายไม่ได้ จู่ ๆ โม่หรานอ๋องก็ปล่อยนางแล้วเอ่ยว่า

"ก็ได้ อยากหนีก็เอาสิ ข้าโม่หรานผู้สูงส่งไม่เคยง้องอนสตรีใด หากเจ้าออกจากประตูนี้ได้ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้าเลยแม้แต่ปลายนิ้ว แต่หากเจ้าไร้ความสามารถหลินจื่อเว่ยเจ้าคงรู้ว่าต้องทำเช่นใด ประตูอยู่ตรงนั้นข้าจะนับหนึ่งถึงสิบอยากลองดูหรือไม่"