ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

ทุกคนในตำหนักหนิงกงต่างนิ่งอึ้งกับวาจาของหลินจื่อเว่ย ในขณะที่หลินอ๋องหน้าเขียวและกลายเป็นสีแดงก่ำ เขาบันดาลโทสะดวงตาเบิกกว้าง ทั้งรู้สึกอับอายจึงลืมตนต่อหน้าไทเฮาถึงขั้นชี้หน้านาง

"เจ้ากล่าววาจาไร้สาระอันใด โม่อ๋องหรือจะทำเรื่องต่ำทรามเช่นนั้นกับสตรีหน้าไม่อายอย่างเจ้า"

หลินจื่อเว่ยร้องเห๊อะในใจ คนผู้นี้นอกจากไม่ปกป้องบุตรสาวแล้วยังใช้วาจาเหยียบย่ำโดยไม่คิดถึงความสัมพันธ์พ่อลูกเลยแม้แต่น้อย บัดซบสิ้นดี

พระชายาหลินอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ

"เจ้าช่างไม่ละอายแก่ใจ สตรีใดบ้างที่กล้ากล่าววาจาบัดสีเช่นนี้"

หลินจื่อเว่ยแสร้งบีบน้ำตาต่อ นางหันมามองไทเฮาท่าทางเหมือนตนเองกำลังไม่ได้รับความเป็นธรรม ดูอ่อนแอและน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง

"ไทเฮาเพคะ เรื่องพวกนี้ความจริงจื่อเว่ยก็รู้สึกอับอายจนไม่กล้าเอ่ยปาก หากไม่เข้าตาจนจริง ๆ จื่อเว่ยมีหรือจะกล้าพูด ขอไทเฮาได้โปรดเข้าใจหม่อมฉันด้วยเพคะ"

กล่าวจบนางก็ไอติดกันหลายครั้ง ราวกับร่างกายนี้ไม่อาจอดทนได้อีก น้ำตาไหลดั่งสายน้ำใบหน้างามนั้นแสดงออกชัดว่าจนหนทางไร้ที่พึ่งพิง

ไทเฮาทำสีหน้าสุขุมหนักแน่น คิดปกป้องหลินจื่อเว่ยอย่างไรนางก็นับเป็นลูกสะใภ้ที่ถูกต้องตานัก

"หลินอ๋อง ไอเจียคิดว่าหากไม่เข้าตาจนนางคงไม่เอ่ยออกมาเช่นนี้ อันที่จริงคนที่ผิดก็คือโม่หรานอ๋อง ข้านับเป็นมารดาของเขาจำต้องรับผิดชอบ"