ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

คนทั้งหมดประสานมือทำความเคารพไทเฮาแล้วถูกเชิญให้นั่งประจำตำแหน่ง ไทเฮาอยู่ในตำแหน่งประธานบนเก้าอี้ตัวสูงสองขั้นบันได

ชาและขนมของว่างซึ่งล้วนเป็นของชั้นเลิศถูกนางกำนัลนำมาวางที่โต๊ะข้างกายของแต่ละคน ไทเฮาแย้มยิ้มนัยน์ตาหงส์ฉ่ำน้ำเป็นประกายแวววาวบ่งบอกว่าอารมณ์ของพระนางได้เป็นอย่างดี

"ข้ากักตัวบุตรสาวของท่านมานับเดือนเอาไว้ข้างกายหลินอ๋องคงคิดถึงบุตรสาวไม่น้อยกระมัง"

"มิได้พ่ะย่ะค่ะ บุตรสาวผู้ไม่รู้ความของกระหม่อมได้ไทเฮาทรงสั่งสอนนับว่าเป็นวาสนาที่นางไม่อาจเอื้อมแล้ว"

หลินอ๋องเอ่ยได้เพียงคำนี้ เรื่องในจวนของเขานั้นคนนอกไม่มีผู้ใดล่วงรู้ เขาเป็นคนหน้าบางย่อมไม่ปล่อยให้ผู้ใดรู้ความอัปยศที่อดีตพระชายาฝากไว้ก่อนตาย

ไทเฮาเฝ้าสังเกตเห็นว่าท่าทางของหลินอ๋องที่มองมายังหลินจื่อเว่ยนั้นช่างห่างเหินนัก จึงทรงคิดว่าด้วยสุขภาพที่อ่อนแอของหลินจื่อเว่ยคงไม่อาจเป็นบุตรสาวที่เชิดหน้าชูตาได้ บุรุษที่ชื่นชอบอำนาจก็เป็นเช่นนี้ไม่ว่าผู้ใดที่ไร้ประโยชน์ถึงจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองก็ย่อมไม่ได้รับความโปรดปราน