จอมเสเพลอย่างท่านอย่ามาเกี้ยวข้า!
ล้ายกับท่วงทำนองแห่งบทเพลงขับขาน คลอเคล้า
ป็นความฝันอันแสนหวานที่ทำให้คนไม่อยากตื่น แต่ทว่าความเป็นจริ
เพื่อมไหว เสียงลมหายใจอันเร่าร้อนของคนทั้งสองทำให้แก้มของสตรีนางหนึ่งแดงระเรื่อ ลมหายใจเป่ารดเรือน
ัดฟันข่มอารมณ์วาบหวามที่บังเกิดจนทนไม่ไ
งดงามราวอิสตรี ผิวขาวราวหยกล้ำค่า กรอบหน้าหวานแต่
วขาวผ่องจนเกิดรอยช้ำ ดูดชิมริมฝีปากนุ่มนิ่มของนางจนบวมเห่อ นางหลับตาพริ้มมือเร
จนข้าไม่อา
ด้วยสายตา ในยามที่แสงจันทร์สาดสะท้อนส่องทาบทับจนเผยให้เห็นนวล
ามท้องถนนคงมิมีผู้ใดกล้าจ้องมองตรง ๆ ด้
ซึ่งเขารู้ดีว่าสิ่งนี้ย่อมไม่ใช่โลกแห่งความจริง เขาหลับตาพร้อมกับเสพ
ตกนี้กลับเหมือนจริงเป็นอย่างยิ่ง และความสุขที่ได้ครอบค
ามเจ็บปวดของตนเองเอาไว้ นับว่าไม่ได้รุนแรงนัก เพียงแต่ความรู้สึกเจ็บนี้
ับว่ามาก ความเจ็บปวดหรือ นางได้ผ่านมันมาหมดแล้ว ทั้ง
ง คล้ายจะปลดปล่อยความต้องการและความป่าเถื่อนทั้งหมดของเขามาที่นาง
กายของนาง และบัดนี้ยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดอ
ยังคงดังแผ่
เจ้าดียิ่ง
สับร่างนี้เป็นชิ้น ๆ แม้ในยามนี้เขาก็ยังเอ่ยชื่
งเป็นคู่ขานางโ
ที่ไหลเวียนอยู่ภายในช้า ๆ นางยกมือโอบรอบร่างใหญ่โตของเขา ส่งผ่
ะหลับแล้วกลับตื่นขึ้น พร้อมกับความคึกคะนองที่แข็งชันแล
ิ่ม แม่นางข
้านนี่คือสิ่งใด เมื่อสุดท้ายนางไม่อาจ
ราะจำใจต้องช่วยเขา แต่เป็นเพราะสติของนางได้ขาดว
จไปได้แม้แต่น้อย เมื่อลิ้นของเขาค่อย ๆ ไต่ไล้
งตวัดลิ้นเลียปลายถันนั้นดังจนนางสะท้าน เข
่ง แม่นางห
อไป นางถีบเขาออกอย่างรวดเร็วในขณะที่เขายังคงมึนงงด
ๆ ตวัดผ้าผืนใหญ่มาคลุมกาย ชี้กระ
ุใดทำเช่นนี้ เจ
แม้ว่าจะถูกถีบจนตกเตียง แต่เขาก็สามารถบิดกายตนเองไม่ใ
้วใช้กระบี่ฟาดที่
อ๊
้นพร้อมกับอาฉีที่เ
ดินวนไปวนมาด้วยความหนักอก กร
ง เหตุใดนานนัก
ี่ไม่ควร ในขณะที่อาฉียังคงมีสีหน้าเรียบเฉย คล้ายกับคนที่เพิ่
่วงเจ้าค่ะ คนเสเ
ถอนหายใจอ
หนูไปแช่ยาที่ข้าให้เตรียมไว้ เร็วเ
้าค
ช้อาฉี ในขณะที่ท่านหมออ้ายเสิ่
วเจ้าแตกเช่นนี้ นี่เจ้าต
มปากเอ่ย
วแตกยั
ลาจนเกือบล้ม กระทั่งมีคนผู้หนึ่งรับร่างของนางเอา
ยท่
รอยช้ำดูน่ากลัว แต่อาฉีก็ไม่ห่วงความงามของตนเองแม้แต่น้อย แม้จะมีแสงสว่างจากคบเพลิงไม่มากนักแต่เขาก็รู้ว่านางกำลังทนกับความเจ็บปว
จ้ากับเขาไม่เกี่ยวข้องกันอีก
อ่ยรา
งใดได้เจ้าค่ะ เพียงแต่อาฉีขอร้องนายท่าน อย
หวังจึง
จะบอกเขาหรือไม่ล้วนเป็นสิทธิ์ของข้า ผู้
หน้ารับ
้าค
่คำพูดของเขาอาฉีรู้ดีว่าเขาจะไม่มี
ษจะกำเริบ รักษาร่างกา
ค่ะนา
่างที่ลู่หนิงหวังเอ่ยไว้ บุญคุณก็ทดแทนไปแล้ว นางกับเขาไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อจากนี้ไป
เจิง