หนึ่งแค้นแสนรัก

ั้งใจว่าจะไม่กระแทกกระทั้นข้าวของใส่เขาอยู่แล้วแต่ก็ทนไม่ได้ที่เขามายืนกดดันไม่ห่างให้เธออึดอัดจนต้องหาทางระบาย หญิงสาวเ

ะแทกบนโต๊ะดังปังและตามมาด้วยจานอาหารที่เหลือและจานข้าวที่ถูกตระเตรียมอย่างกระแทกกระทั้น แต่เจ้าของสิ่งของเหล่านี้กลับไม่ว่าอะไรสักคำเขาได้แต่ยัก

ดทนอดกลั้น... ตอนนี้เขาอยากคุมเข้มเธอเท่าไหร่ก็เชิญทำตามอำเภ

าหารมื้อเย็นเพราะว่าเธอไม่ค่อยชอบทานมื้อเย็นหนักๆ แบบนี้ ปรกติเธอจะทานแต่ซีซาร์สลัดแ

กะหร่องเหมือนคนขาดสารอาหารอย่างนี้ มาอยู่กับผมห้ามอดข้าวเด็ดขาดคุณต้องกินข้าวทุกมื้อจ

อดฉันและฉันจะกินไม่กินมันก

ยัดปากเหมือนเมื่อตอนกลางวันเลยทำเป็นเล่นตัว” เขาถามน้ำเสียงท้าท

วันไหมครับคุณภาค” อาฟ่งถามอย่างเกรงใจ เขาเห็นบรรยากาศมึนตึงระหว่า

แหล่ะ” ภาคินบอกก่อนจะหันมาทางอมาวดีอ

อมาวดีบอกเสียงแหลมปรี๊ด เธอลากเ

ข้าไป ที่เธอทำไม่ใช่ว่าเกรงกลัวเขาแต่ไม่อยากท

ารณ์อาฟ่งก็ช่วยยืนยันอีกแรง อมาวดีเงยหน้ามามองเห็นสายตาที่บอกอย่างจริงใจและพวกเขา

งวง ทำให้ต่างคนต่างก้มหน้าทานข้าวในจานตัวเองเงียบๆ อมาวดีมองคนตรงหน้าอย่

“เป็นอะ

ม่สนใจคนพาลที่นั่งหน้าตึงเพราะกริยาท้าทายของเธอ อย่างเขาก

องหนีก่อนจะยืนมองเธอทำความสะอาดเช่นเคย... อมาวดีพยายามทำเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนเธอล้างจานไปไม่สนใจเขาจนวางใบสุดท้ายล

ันทำงานให้คุณเสร็จทุกอย่า

เพราะผมไม่อนุญาต คุณต้องไ

ี่ไหนค่อยว่ากันวันนี้ทั้งวันฉันถูห้องรับแขกบ้านคุณเนี่ยฉันก็เหนื่อยจะบ้าแล้ว.

“จะนอ

นนี้ลูกน้องเขาทำความสะอาดห้องไว้สองห้องพวกเขานอนอีกห้องหนึ่ง อมาวดีจึงต้องนอนห้องเดียวกับภาคิน วันนี้เธอทำความสะอาดเพิ่มอีกห้อง

่าวอยู่ต่างหากล่ะ เมื่อคืนเขานอนด้วยกันกับอาฟ่งไปพลางๆ ก่อนเพราะท

หรอก ฉันเชื่อว่าพวกเขานอนด้วยกันได้

ด้วยกันทุกวัน ให้เขาแยกห้องกันน่ะดีแล้ว... ถ

ม่ได้อยากนอนห้องเดียวกับเขาแม้แต่น้อย แค่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ห

่ง” เขาบอก อมาวดีเดินลิ่วๆ อ

ครับ ก็คุณ...” อาฟ่งกำลัง

ไปค้นลิ้นชักตู้ที่ใช้เก็บกุญแจเพราะบ้านหลังนี้จะล็อคห้องที่ไม่ใช้ไว้แล้วเก็บกุญแจรวมเ

“ไม

นอาฟ่งยังเอามาให้ฉันไขห้องเล

แขนอมาวดีไปจากห้องรับแขกขึ้นชั้นบนของบ้านโดยไม่สนแรงขัด

าคเค้าผิดปกติอะไรรึเปล่าถึงได

ปแท้ๆ แล้วตัวไปลืมไว้ที่ไหนไม่รู้ถึงได้ปล่อยคุณแอมมาขอกับเรา กุญแจก็อยู

ดีโวยวายเมื่อเขาใช้กำลังที่มากกว่าลากเธอมาที่ห้องของเขาจนได้... เมื่อเขาปล่อย

ุณเลือกเอาว่าสามห้องนี้จะนอนกับใครหรอกนะเพราะคุณต้องมานอนห้

ันจะไปนอนห้องรับแขก” เธอรีบพูดแข่งเขาขึ้นมา ภาคินชะงัก

มาวดี เพียงแค่มันไม่มีห้องว่างห้องอื่นให้คุณอยู่ผมเลยปราณีให้มาน

ม่อยากนอนห้องเดียวก

่อยากอยู่ใกล้คุณแม้แต่น้อยเลยอมาวดีอย่าคิดหลงตัวเองให้มากนัก ที่นอนของผมต้อน

่ะสิ แต่เสียใจด้วยนะที่ต้อ

่ผมอยากจะบอกว่าเพราะไม่มีทางเลื

รังเกียจฉันนักก

ตะ” เขาบอกพร้อมแบมือยั

ผู้ชายถึงรังเกียจกันแค่ไหนก็ย่อมหาเศษหาเลยได้เสมอ อมาวดีนึกถึงมือหนาๆ ของเขาที่กอบกุมอยู่หน้าอกของเธอยามหลับแล้วก็นึกโกรธเขาขึ

ห้องดูอย่างสบายใจ อมาวดียืนคว้างอยู่กลางห้องแต่เธอก็ยังไม่หยุดสร้างเกราะป้องกันตัวเอง เธอคิดว่าอย่

่รู้ว่าพาผู้หญิงที่ไหนมานอนบ้าง น่ากลัวติดเชื้อโรคชะมัด” อมาวดีเบ้ปากใส่เขาเหยียดๆ ก่อนจะเดิน

สนใจจอโทรทัศน์จอยักษ์อยู่ก็หันมาแยกเขี้ยวให้ประตูห้อ

้ส่งคุณมาให้ผมปราบ เพราะท่านคงรับมือไม่