การเริ่มต้นใหม่ของอดีตจอมมาร

.. ฮื

ำลังยืนร้องไห้ด้วยความเสียใจ เนื้อตัวมีแต่บาดแผล แต่ในม

ได้ทำ... พวกเขาเป็นค

ๆ เหลือเพียงร่างกายที่

ะตายแล้ว..

ู้

ื่อยๆ ขณะสายตาเริ่มพร่ามัว ภาพตรงหน้าที่เห็น ค

เรือนจางหายไปก่อนมือหนาของใครบางคนจะเคลื่อน

ือตาตื่นขึ้นในห้องน

ะตูห้องจะค่อยๆ เลื่อนปิดลง หญิงสาวใบหน้าย

ตัวลุกขึ้นก่อนถ

าต้องขออภัยที่ข้าถือวิ

คุณ..ม.

องท่านจากหมิงเยี่ยนแล้ว มิต้องกังวล" แ

แฟน.. อ่า...สมัยน

เป็นอย่าง

งงหัวไป

่ เพราะกำลังลงโทษผู้ติดตามที่มาสารภา

"อ..อะไรนะ ลงโทษ.. นางไม่ได้ตั้งใจ มีค

ากเตียง แต่เหลียงเหลีย

้ว่าใครเป็นคนทำ แต่ห

นยิ้มเป็นการตอบรั

้วยสีหน้าเป็นกังวลก่อนที่ร่างทั้งสองจะรีบเดินต

งนั่งทรุดลงกับพื้นขณะที่ไม้พา

เข้าไปขวางหญิงสาวที่กำลังกลั้นความเจ

หานกล่าวคำนับซั่วเหยียน ซึ

ล้วหรือ?" น้ำเสียงอ่อนโยนกล่าวทักอย

ง แต่ว่า...แม่นางไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช

ถึงได้รู้ว่ามีคงบงการให

ามายังลานกว้าง จือหานจ้องมองซือซินตาไม่กะพริบ ถึงไ

างเดียว เพื่อไม่ให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้" ซั่วเห

ิ่มไม่รู้ร้อนรู้หนาว มือกำหมัดไว้แน่น ไม่สามารถระบายมันออกมาได้ เนื่องจากสถานกา

นทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเขตต้องห้าม หากจะลงโท

กปล่อยให้หญิงสาวถูกกระทำเช่นนี้เพียงผู้เดียว มัน

ยอี๋เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แต่อีกฝ่ายได้เ

านพ

นมายืนอยู่เบื้องหน้าเพื่อ

แม่นางหมิงเยี่ยน เพียงเพราะนางพึ่งอยู่ที่นี่ได้มินาน จึงมิรู้กฎ

ริเวณโดยรอบ ทำให้ความไม่สบา

ลงโทษเท่านี้ถือเป็นเพียงพ

งในเวลาที่เริ่มค่ำ จือหานพยุงหญิงสาวอ

ขนาดนี้ไข้นางอาจจะขึ้น ท

ิงเยี่ยน.

ะที่ทำให้เกิดเรื่อง เจ้าไปเถอะ" หญิงสาวก

อย" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ผุดขึ้นก่อนซือซินต

ับตูแน่... อึ...." หันกลับมามองอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้เ

ที่เคยทำ ฝีเท้าเดินถอยก้าวออกห

หนึ่ง ใบหน้าหันให้อีกฝ่ายเล

ต่ำกล่าวสั้นๆ ก่อนฝีเท้านั้นจะเดิ

ก็เป็นนี่น

.

ให้ยกถาดนั่น

กำลังจิกใช้โขกสับข้ารับใช้ของที่นี่อย่างสนุกสนาน ขณะเดียว

แฮะ" ใบหน้าไม่สบอารมณ์ยื

ทำไมมันช้าแ

กตรงมายังซือซินที่พึ่งนั

ณหนูหมิงเยี่ยน เมื่อวานเป็น

รงกลัว แต่จือหานยังคงจ้อง

งเรียบนิ่ง ทำให้ทุกๆคนที่กำลังทำ

ามลำพังกับคุณห

ก่อนที่พวกเธอทั้งหมดจะค่อยๆ เดินหลบออกไปจา

ะไรกับข้า จะมาพูดหรือ ว

จะมาพูดเรื่องนี้น่ะ?"จือหานย

ดีว่าเจ้าเป็นคนทำ แต่ข้าจะไม่

เข้าที่ไหล่เล็กแล้วจับไว้แน่น แววตาจากตอนแรกที่ดูขี้

ช..." เงาดำปรากฏขึ้นมาจากร่างจือหานจนบรรยากาศครอบคลุมไปด้วย

ทำอะไร

้ตามหลอกหลอนเจ้าไป

ังจะค่อยๆ ละลายหายไป หญิงสาวกำมือตัวเองบีบแน่น ทั้งที่แววตาจ้องมองอีก

ียวหันมองอีกฝ่าย "ถ้าขืนพูดว่าตระกูล

บไปมาเหมือนจะจับตาดู พลางเดินออกไปจากศาลา ใบหน้าซีดเซียวจ้องมองแผ

.เท

.

เดิมแฮะ" จือหานเดินตรงเตร่มายังสวน

ล้วปลูกอะไรที่มันสวยๆ หน่อยหรือไงนะ" เท้าเดินส

อนเล่นตรง

มี้

ไม้ แมวร่างปุ้มปุ้ยตัวเดิมที่เคยช่วยเอาไว้เมื่

าดส่องมองไปรอบๆ สวนที่ไร้ผู้คนเดินผ่าน "อย่าบอกน

้ยว~

มาไม่ได้น่ะสิ แถวนี้ไม่มีใครอยู่ด้วย วันนี้จื่อฝานคงไม่มาที่นี่.. ช่างเถอะ" มือเล็กตะคุบลง

มี้

งไปช่วยแล้วคร

้ว ขณะเดียวกันนั้น ฝีเท้าเดินอย่างมั่นคงค่อยๆ เดินมายั

จับตัว

นพุงอ้วนๆ ของมัน "เอาล่ะ เรามาติดอยู่บนต้นไม้ด้วยกันนะ ฮ่า ฮ่า" ใบหน้าขาวซีดจ้องมองลงไปยังพื้นเบื้องล

มี้

แต่กลายเป็นว่ายิ่งสลัดให้แยกจากกัน ชายกระโปรงกลับยิ่งเกี่ยวกับกิ่งไม้อันอื่นเข้าไปเพิ่ม "เว้ยย อย่ามา

ยายามนั้นไม่ได้สูญเปล่า ชายกระโปรงหลุดออกจากกิ่งไม้ใน

บจนเกินไปทำให้น้ำหนักจากแผ่นห

ไม้สูงพร้อมในมือที่กอดร่างเจ้า

ุบ

" จือหานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดหลังจากรู้สึกถึงร่างที่กระทบลง

จ้องมองใบหน้าเรียบนิ่งที่ทั้งสองมือของเขากำล

มืออย่างเกร็งๆ พร้อมกับที่อีกฝ่ายเอาแต่ยืนอุ้มจ้

...

ึก..อ้า! เจ็บๆ นี่! ท่านจื่อฝาน ท่านเป็นบ้าอะไรเนี่ย หนักก็วา

น่าร

ย่างไม่ค่อยพอใจ แต่แล้วสายตาก็ค่อยๆ หรี่ลงเหมือ

้สา

่เอาก็

ำลังสนุกอะไรสักอย่าง "ยื่นมือมาสิ" มือเรียวยาวค่อยๆ ยื่นมือส่งให้อย่างว่าง่

!

ิด "ฮ่า ฮ่า ดูสิ ท่านหน้าแดงด้วยล่ะ คิคิ ฮ่า ฮ่า" มือกำไว้แน่นเพื่อไม่ใ

นน่ารักจั

จ้

าะแล้วก็ได้.... เฮ้อ...อึก! พรวด! ฮ่

ปซะ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบขยับตัวนั่งอิ

" มือกุมแมวไว้แน่น ร่างเล็กรีบขยับตัวลงนั่งใต้ต้นไม้ข้างๆ อีกฝ่ายพร้อมเงียหูฟังอย่างว่าง่าย "เสียงขลุ่ยของท่านนุ่มดีจัง"

..

่า

..

งประสานกับ

บนตักของจือหาน "แล้วแต่เจ้า..." เสียงเอ่ยตอบแผ่วเบาขณะเริ่มเปล่าต่อเสียงทำนองของมันไม่ให้ขา

อีกฝ่ายฮัมเบาๆ ไม่อาจคาดเดาว่าเวลาผ่านไปนานนับตั้งแต่เมื่อไหร

ุบ

จื่อฝานยังคงจ้องมองใบหน้านั้นที่ยังหลับไร้การโต้ตอบแม้เสียงดนตรีจะหายไปแล้ว สายตาดูโดดเดี่ยวมือกำขลุ่ยเลา

าไม่ได้หรอก

งตนเองคลุมร่างอีกฝ่ายไม่ให้ถูกกับลมมากจนเกินไป ฝีเท้าเดินก้าวออกไปจ