การเริ่มต้นใหม่ของอดีตจอมมาร

จือหานได้เพียงแค่ยิ้มแห้งมองสายตาสอดส่ายไปมา "อ..เอ่อ... ข้า.. ข้า.." มือถือ

ู่ด้านห

อะไรหรอ ข้าไม่ได้ซ

อา

ณ์ฉายแววขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ในมือจื่อฝานกำ

้ข้า หรือให้ข้าเอ

่มีก็ไม่สิ

ื่อคำลวงง่ายๆเช่นนี้แน่ มือเรียวยาวขยับเอื้อมพยายามคว้าเหล้าที่ซุ

คมใน เหตุนี้จะมิให้มิเชื่อ

าน! ไม่งั้นข้าจะตะโกนจริงๆ ด้วย! ปากบอกไ

.เจ

างการทะเลาะยื้อแย่งของกันไปมา ใบหน้าของหญิงสาวผู้

่าโค้งคำนับหญิงสาวผู้เป็นแม่อย่างนอ

รีบวิ่งเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังของแม่นางเป้ยอี๋

หญิงสาวหันมองลูกชา

่เหลียงผิง ท่านก็รู้ว่าที่

ย่างนอบน้อม แต่บุตรชายกลับทำหน้าบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก ก่อนจะยืนจ

.. เ

้าคะ เขามองข้า

ฝาน

บลาอีกฝ่ายอย่างนอบน้อมก่อนกลับเข

อนเสีย เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" มือเล

ปในห้องข้าจะโดนเขาฆ่าตา

ุกอย่างจะดีขึ้น เอาล่ะทีนี้

ถูกผลักเข้าไปในห้องอย่างดึงดันจนปะทะห

จ้องมองแทบกิ

มองไร

ในที่นี้ล่ะก็ ข้าจะจับ

้ที่พื้นเบื้องล่าง ตั้งแต่ไหนแต่ไร หลังจากที่ทั้งคู่แต่งงานกัน เมื่อถึงเวลานอน ต

งก็ได้นะ" จือหานกล่าวถามขณะที่ทั้งตัวกระโดดเทใส่เตียงเต็ม

ด้วย!" ใบหน้าบึ้งตึงตะโกนใส่ร่างที่นอนหันหลังแน

.

เฉินจือหาน

่างปลือตาตื่นขึ้นอย่างงัวเงียจ้องมองไปยังป

องอย่างไม่เข้าใจ ในตอนนี้เสื้อผ้าอาภรณ์แม้แต่รูปร่

.ฝั

ดินไล่ตามเสียงออกไปด้านนอก เสียงไล่เรียกยา

ยคนหนึ่งในชุดสีขาวโพลน แม้แต่เส้นผมเองก็ยังเป็นสีขาว

แต่ในความฝันกลับมองไม่เห็นใบ

งทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นและในทันที ชายอีกคนเดินตรงเข้ามาหาชายคนนั้น

ิ" เสียงเรียบตอบกลับจ

ี้นี่ห

สิ.. เสียงฝนที่ตกลงมา กลิ่นหอ

กเจ้ายืนตากฝนเช่

นี้ หากเจ้าไปส่งข้าที่ห้อง" ริมฝีปากฉีกยิ้มเล็กน้อยให้อี

ีขาวหันใบหน้ากลับจ้องมายังจือ

้อย่างอ่อนโยน และในที่สุด ภา

ู้สึกตัว ว่าตนเองนั้นมาหยุดยืนอยู่กลางสายฝนในสวนของเหลียงผิง ใ

่าวทักทายด้วยความร้อนรนขณะอยู่ใต้ร่มคันเดียวกั

มายืนตากฝนจนเนื้อ

ข้า.. เอ่

่ำอย่างเอ็นดู เหิงอี้จ้องมองบรร

างจะลงเจ้าอาจไม่สบาย ใ

รๆ ลำบากท่าน

ีใครบางคนยืนมองอยู่ "จื่อฝาน" เหิงอี้ผู้เป็นพี่ ยิ้

วทักก่อนจ้องมายังจ

อตัวก่อน" ท่าทางยิ้มสง่ากล่าวลาก่อนเดินจากไปอย่างเงียบๆ เสียงสายฝนยัง

ถึงอยู่

อาจเกิดขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นจื่อฝานก็ไม่คิดที่จะรั้งเพื่อซักถามคำถามต่อ ท่าทางน

.

ทางงัวเงียก้มหน้าก้มตาจัดช่อดอกไม้เงียบๆ อยู่ในสวนกล

ต้องอยู่แต่ที

จัดดอกไม้ เย็บปัก แกะเม็ดบัวกินเล่น

งเบื่อหน่ายจ้องมองไปยังบรรยากา

ี่ เป็นการดีกว่า หากท่านไม่ออกเดินไปเพ่

มเปิดบทสนทนานินทาเยาะถึงบุตรส

จ้าลองเล่าใ

ามใจจนเคยตัว ข้ายอมรับว่านางมีใบหน้าที่งดงาม แต่นิสัยของนางกลับตรงกันข้าม อ่ะ! เมื่อไม่กี่เดือนหลังจากนางมาที่นี่ ต่อหน้าท่านจื่อฝานนางทำตัวเห็นเป็นคุณหนูไร้เ

้ากันเท่าไหร่ แต่แบบนี้มันอาจเป็นประโยชน์กับเขาได้ในอนาคต ใบหน้าขมวดคิ้วให้กับเรื่อ

ึก

่องส่วนตัวเริ่มมีท่าทางขุ่นมัวอย่างเห็นได้ชัด ริม

. ที่แท้ก็มาหมกตัวกันตรงนี้เต็มไปหมด" หญิง

หนาหูว่าบุตรชายคนโตโดนคำสาปให้กลายเป็นปีศาจนอกรีต แต่ข้าคิดว่

น้านิ่งเรียบของจือหานที่ไม่ได้

คุณห

งสิ้นสุดคำพูดที่ดูกรีดแทง ใบหน้ายกยิ้มเท้าค้า

่าสกุลเจ้าก็ถูกสาปเ

อะไร

สอด..รู้.

.นี่เ

ยที่ยิ้มเย้ยพร้อมๆ กับเสียงหัว

อย่างหงุดหงิดพยายามห้ามเสียงหัวเร

เพื่อขอให้นางเดินตามออกไป แต่สีหน้าของอีกฝ่ายกลับดูกร

ข้าบอกใ

้นจากโต๊ะไม้เดินตรง

้าเป็นคนนนอกไม่มีสิทธิ์มาเอาคนขอ

ข้าจะบอกท

้องไปเลย กล

ปั้นหน้าขมวดคิ้วด้วยความโกรธก่อนวิ

ี่ยน ข้าจะทำให้เ

าคะ หากท่านทำแบบนั้น

้ามาเลย ข้าไม่ทนหรอกนะถ้าให้ผู้หญิงห

ช่นเดิมท่ามกลางสายตาของข้ารั

ี้ไหมเจ้าคะ ยามอู่ข้าจะทำเนื้อหมูแบบท

ิๆ กินกันในครัวนะข

เจ้า

นหนึ่งที่ยืนอยู่ห่างจากศาลาอยู่ไม่ไกลมากนัก สีหน้านิ่

่อฝ

่างกล่าวทักอีก

องชาวบ้านในละแวก เป็นอย่างที่เจ้าว่า ชาวบ้านส่วนมากที่ถูกเข

นชาวบ้านในละแวกไม่ให้เข้าใกล้เขาลูกนั้นก

ย่างเจ้าว่า อีกมิน

่ถึงกระนั้นใบหน้าก็ยังคงจ้องชำ

อบนางห

้า..มิ

ยะนี้หลังจากเจ้าแต่งงาน

องมายังอีกฝ่ายเล็กน้อยก

่าย เอาแต่อยู่ที่หอสมุด ปลีกตนออกไปเล่นดนตรีใต้ต้นไม้ในสวน แ

มิสุภาพ ข

ุภาพ เจ้ากลับแค่มองผ่านด้วยสายตา แต่พอเป็นแม่นา

ัวเดินออกมาด้วยท่าทางคลุมเครืออย่างไร้คำตอบ เพ

.

..อิ่ม

นยามค่ำคืนที่แสงจัน

จอเจ้าบ้าไร้มนุษยสัมพันธ์นั่น น่าเบื่อออ" ในขณะที่กำลังเดินท

ื้องหน้าคือข้ารับใช้คนหนึ่ง เธอย

คือว

่า

นคำขอบคุณที่ท่านช่วยพวกเราจากคุณหนูซือซิน

ค่เลี้ยงข้าวมื้อกลางวัน

ตกหงซวน ของที่

จักสิ ข้าอยากจะไปที่นั่น แต่ถูกทุกคนห้ามไ

้ำลายหายใจหอ

ดื่มน้ำจากบ่อทำให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง..และเยาว์วัย คือ.. ท่านมิเห็นหรือว่าท่านเป้ยอี๋ มีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ เพราะท่านดื่มน้ำจากบ่อน้ำตกนั่น

งื่อตกขนาดนั้น สบายดีไหม?" จือหาน

กผ่อนเดี๋ยวนี้ ข้าขอตัว" ร่างลุกลี้ลุกลนกล่าวลาขณะ

แอบไปดีไหมนะ เวลานี้ร

งไปยังน้ำตกที่ว่าเรื่อยๆ ด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน เสียงน้ำตกไ

ไล่เดินตรงมาใกล้กับใต้น้ำตกที่ว่า แต

ืนมองม่านอาคมที่กำลังขวางทางเอาไว้ด้วยสี

นิ้วมือ จือหานได้รับพลังมารอีกครั้ง หลังจากที่ได้สัมผัสกับดาบจักรพรรที่เป็นของจือ

ฝ่าเข้าไปข้างในอย่างสบายใจ ท่ามกลางเสียงก้องของน้ำตกที่ไหลเชี่ยวลงมา ภา

ันประดับรอบในถ้ำเนี่ยหรอ สุดยอดเลย ถ้าเราเกิดเป็นคนในสกุลหลินคงรวยเละกว่านี้ไปแล้ว โอ๊ะน

ยคงไม่เสียหาย...อึก.." มือกำลังสัมผัสลงกับน้ำที่ด

น่ะหรอ ทำไม..ฉันถึงรู้สึ

างไม่สบายใจขณะนึกย้อนไปยั

ิ์ค่อยๆ กลายสภาพเป็นสีแดงย้อมไปด้วยเลือด จือหานรีบไหวตัววิ่งหนีหลบจากที่ที่อั

ลงไปอย่างสุดกำลัง แต่ไม่ว่ายังไงเรี่ยวแรงที่มีกล

ก..

นเจ้าป

ายเขา ข้าไม่ได้ตั้ง

ข้ามาในหู เสียงเด็กชายที่กำลังร้องไห้อย่างน่าเวทนากับเสียงสาป

องนอน เปิดประตูออกกว้าง แต่ไร้วี่แว

ย่างสงสัยก่อนจะมีหญิงสาวคนหนึ่งวิ

..

้วย...." แววตาเรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นท่าทีทุกข์ใจ ฝีเท้าวิ่ง

.

ลผู้สูงศักดิ์อยู่เบื้องหน้า "นายท่าน" แผ่นหลังกว้างจ้องมองทิวทัศน์เบื้อ

ามว่าอ

วจากลี่เห

อ่

ียความทรงจำหลังจากบำเพ็ญญาณวิชามาร มิอา

ว ร่างดิ้นทุรนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดท่า

ข้าจะเอาเจ้ากลับ

.

ู่ 11: