การเริ่มต้นใหม่ของอดีตจอมมาร

า~ ปวดหัว

ตย์ส่องเข้ามายังด้านในหน้าต่าง ร่างฉงนผล

บ้าหรือเปล่าเอาหนังสือมา

้อง แต่ดูเหมือนจื่อ

ไม่ได้ปากร้ายซะทีเดียว

ขณะมือกำเสื้อคลุมที่อีกฝ่ายเอาม

างเดินจ้ำอ้าววิ่งตรงมายังประตูค่อยๆ เปิดออกอย่างระมัดระว

หมล่ะ

ห้องทันทีเมื่อได้ยินเหล่าข้าร

สีหน้าของคุณชายจื

ดทั้งงานเหมือนกับไม่อยากแต่งงาน ทำไมกันนะ ท

กุลเฉิน เป็นฝ

นี่ดีเด่นแต่เรื

งแล้วมาอยู่ส่วนไหนของที่นี่น่ะ แถมยัง..มาว่าสก

เดียวในห้อง สงสัยเมื่อคืนคงแทบจะไม่ได้แตะเนื้อต้องตัว

ย่ มือเล็กยกขึ้นขยี้ผมของตัวเองให้ดูฟูฟ่องเหมือนผ่านสมรภูมิรบมาอย่างดุเดือด นิ้วไล่ป

! ค..ค

นในคราบหมิงเยี่ยนเดินออกมาจากห้องแบบกะทันหั

คืนควบม้ากันหนักไปหน่อย พอจะบอก

ท...

น้ากันไปมาแล้วกลอกตาด้ว

าค่ะ! ขอตัว

งเพียงเสียงฝีเท้าที่ดังหายออกไปเรื่อยๆด้วยท

้ซะบ้างว่าตรงนี้ถิ่นใคร...

.

่นานนัก ฝีเท้าเดินก้าวตรงออกมายังทา

ทำผมมาจากน้องสาวตัวเองน่ะ มีผู้หญิงเป็นหั

อย่างโชกโชนนั้น จึงทำให้เรื่องการแต่งหน้าทำผมที่หลีเหว่ยมักเป็น

้คงนึกว่าที่นี่เป็นเขตอนุรักษ์พันธุ์ไม้แหง๋ๆ นู่นก

ให้ตัวเองทำเมื่ออยู่ที่นี่ สายตาสนใจใคร่รู้จ้องมองไปหาเหล่าข้ารับใช้

่นหอมเตะจ

าย สายตาจ้องมองเหล่าอาหารวางตรงหน้าเพื่อ

ณหนูหมิ

ี่ยน ทุกคนที่ตั้งหน้าตั้งตากันอ

งขนาดนั้นก็ได้ ว่าแต

รของเช้าวั

ูกจัดอย่างสวยงาม แต่ส

กินเจ้านี

ี้ไปยังสำรับอาหารถ้

ค่ะยังไม่ถึงเวลา คุณ

ค่ชิมนิดนึง ง

จ้าค่ะ ต

ะ แค่ชิ

ม่ได้ก็ไม่ได้ส

เมื่อหลีเหว่ยหันกลับไปยังต้นตอของเจ้าของน้ำเ

ธอเดินตรงเข้ามาด้วยท่าทางสง่างาม แต่ใบหน้าของเธอนั้นก

่ถึงเวลา รบกวนคุณหนู โปรดอดใจรอก่อ

ึงจะไม่ใช่แม่ตัวจริงของฉันก็เถอะ ร่างเล็กยิ้มเจื่อนๆ ก้มหน้าก้มตาเดินกลับออกไปเงียบๆ ก่อนหันกลับ

มถอยออกม

ผักไปแบบนั้นกันห้ะ มันป่นขนาดนั้นจะกิ

ข..ขอโทษ

ยินเสียงตะโกนด่า

เอาล่ะ จะไปไหนกันดี เดินไปไหนก็

จะมายืนน้อยใจอยู่แต่หน้าประตูนั้น ท่ามกลางบรร

ีจริงๆ หอมกลิ่นดิน กล

มีย

่งที่ร้องดังอยู่ไม่ไกล "เสียง..แมว? " เท้าเร่งเดินตามหาเจ้าต

มีย

้นี่ มันจะไปอยู

จ้าแมวตัวน้อยที่เอาแต่ร้องเสียงครวญค

ไปอยู่บนนั้นนะเจ้าเหมียว

.

ื่อฝาน อรุณสว

ิงร่างกาย ร่างหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่สีเขียวสดซึ่งเป็นที่ที่จื่อฝานสามารถมาหยุดพักเรื่องราวความกังวลลงที่นี่ ใบหน้าไร้อารมณ์ นั่งอ

เจ้าพุ

ศแสนสงบถูกรบกวน ใบหน้าหันมองหาต้นตอของการรบกว

ช่วยแกบนต้นไม้ แต่ลืมไปเลยว่าฉันปืนขึ้นม

มองไปยังด้านบนของต้นไม้ ถึงได้เห็นชาย

ย เราอยู่บนนี้กัน

ุยสีขาวนวลตัวอ้วนปุกอย่างซุกซนทั้งที่ไม่รู้เ

ดทำตัวประหลาดเยี่ยง

โคตรแม่ผีหลอก

วด้วยความตกใจเมื่อพึ่งรู้ถึงต

ต่เมื่อไหร่น่ะ! เอ๊ะ ย..อย่

ี่นี่เป่าขลุ่ยเสียงดัง แต่

งท่านหรอกหรอ? โถ่ ก็นึกว่า

หลฟังไม่รู้ควา

นิ่งแบบทุกครั้งพลางถอ

่ แต่ลงไปไม่ได้ ช่วยข้า

าก็ต้องลงเองได้" ก

..ข้าลงไ

งมองแล้วถอน

ตั้งแต่เมื่อวาน พอท่านเห็นข้าท่านก็ถอนหายใจ ถอนหายใจจนข้านับได

เฮ้อ

นหายใจอ

ลับตาเพื่อกดกลั้นความโก

น ท่าจะไปไหนน

ง แต่กลับรู้สึกเหมือนตกลงมาบนเบา

ย..ออ

ู้ตัวว่ากำลังล้มคร่อมร่างอีกฝ่ายที

ายจื่อฝานสามีข้านี่เอง" จือหานพูดเย้าหยอกเล่นตามนิสัยของตัว

ไป..จาก

กยิ้มกอดแมวไว้แน

คะ ได้เวลา.

ันมอง ใบหน้าซีดเซียวจ่องสถาน

ยเจ้าค่ะ เชิญทั้ง

งรวดเร็ว พร้อมๆ กับที่จื่อฝานพยายาม

์ ตายแล้วม

กออ

าออกไป

ิ้วจ้องมองอีกฝ่ายที่ยังคงทำตัวเหมือนเล่นไปเรื่อยจนกระทั่งมือหนาจับไหล

จ..

..

อาหารพร้อม..

์ร้ายเดินเข้ามาเห็น แววตาเบิก

ม่รับกวนดีกว่าเจ

ไม่ใช่..อ

ขณะร่างเล็กนอนหัวเราะคิกคักให้กับความโม

ณชาย คร่อมข้า

ตัวลุกขึ้นยืนแล้วกำมือไว้

เหลือไว้เพียงคุณหนูหมิงเยี่ยนหรือจือหาน ที่กำล

งอีโก้ของเขามันหายไปให้หมดเลย ฮิฮิ..

.

็นประจำในทุกๆ วันเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายและไอปีศาจที่ครอบคลุมร่างกาย ใบหน้าฉงนจ้องมองเหล

งไรบ้างหม

ทายเมื่อหญิงสาวท่าทางสง่างามเดินตรงเข้ามากล่าวทัก

นสิ เจ้าอยู่ที่นี่

อ่ะ..ค

ไงบ้าง? พวกเจ้าเ

มอย่างอ่อน

ี้หน้าข้าเท่าไหร่ แบบว่า..ฮ่าฮ่า

ไม่ค่อยชอบยุ่งกับใคร แต่เขาไม่ใช่คนที่มักจะหลุดอ

ลียดข้ามากก

ุ่มของผู้เป็นแม่อย่างเป้ยอี๋จะค่อยๆ ยก

ามต้านมากเท่าไหร่ สุดท้ายกำแพงที่สร้างขึ้นจะ

ล้ว" จือหานพยักหน้าเบาๆ

ไมไม่ไปเดินเที่ยวในเมืองดูล่ะ เวลานี

ด้หรือเ

่นอ

้นข้าไม่

บออกไปจากพิธี ชายหนุ่มวิ่งตรงไปยังห้องของต

นอกดีกว่า เปลี่ยนในนี้แล้วเด

บหลบหนีออกไปข้างนอกอย่างเงี

้จือหานก็เริ่ม

น ร่างกายกลับเริ่มสั่นเทาเหมือนกับค

ำออกมา ราวกับว่ามันกำลังหาสิ่งมีชีวิตมาเติม

!! ปีศ

ค้ำกำแพงในมุมแคบๆ เพื่อตรงไปยังตำแหน่งของเสียงกรีดร้องนั่น ชาวบ้านวิ่งกันให้

.อ๊าก

นถอยอ

ยที่กำลังทำร้ายชาวบ้าน มือถือกระบี่กำ

ชาย! ร.

บ้าเ

่าเพื่อตั้งหลัก ครั้งนี้การ

ัวนั่นไม่ใช่เล่นๆ เลย ต้องลง

าความสามารถได้ ปีศาจหยุดชะงักนิ่งอย่างที่อาคมนั่นได้

ต้องต้านเอาไว้จนกว่าคนข

้ไม่ไหวแน่ พลังของมันมีมากเ

ทางอื่นนี

ย่างง่ายดาย แต่การโจมตีของมันนั่นร

.อั

ณชา

่ปลอยภัยก่อนเถอะน

ณชา

ในตอนนั้นเองที่เวลาผ่านไปนาน แต่ร่างกายกลับไร้การถูกจู่โจม เสี่ยวเซียนค่อยๆ ปลือตาขึ้นมองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงได้รู้ว่ามี

งของชาวบ้านที่ไร้สติ เข้าสู่ร่างกายของชายอีกคนที

เขาถึง..ดูดไอปีศาจนั

าย เหลือเพียงแค่ชาวบ้านธรรมดาๆ ที่หมดสติจากการถูกมันควบคุม ชายปริศน

ปลอดภัยดีหร

กขึ้นจ้องมองชายตรงหน

..เจ้

ลังให้เขาก่อนชายผู้นั้นจะหัน

ื้อ.. ชื่อหรอ..

เฉินจือหาน! เจ้าคนคิดก่อ

ทางตกใจกลัวต่อชื่อเสียงที่เคยได้ยิน "โว๊วๆ ใจเย

มันปีศาจร้ายอย่า

เป็นปีศาจร้ายเนี่ยนะ? บ้าหรือเปล่า นี่ ถ้าฉัน.. ถ้าข้าจะ

ริงอย่างที่ว่า ถ้าหากเฉินจือหานจะจัดการใครส

างว่า.. แต่

ำเรื่องเลวร้ายแบบสมัยนั้นแน่ ถ้ารู้ว

นหลังกลับ แต่ตอนนั้นเองที่เส

ท่านก็ได้ อย่างน้อยให้ข้าได้เลี้ยงเหล

้าของคนสมัยนี้เลยนี่นา แต่.. นี่มันก็นานแล้

่ให้ท่านเลี้ยงเหล้าได้ ข

ั้น.. เ

ับคุ

กุลอู๋ของข้าใ

ต่..เหล้าน

ังรถม้าเพื่อหยิบเหล้าส่วนตัวของเสี่ยวเซียนมาให้ "รับไว้เถอะ" เสี่ยวเซีย

ียน บุตรชายคนโตของตระกูลอู๋ ไว้ครั้งหน

จำไว้นะ ข้าข

้องฟ้าที่เวลาเริ่มผ่านมานานแล้วก่อนรีบ

บคุณ

ชื่อด้วย ข้าจะเอาเ

คนที่ท่านอยากได้เป็นศิษพี่

นาอย่างคิดพิจารณา "งั้น! ลบสามสิบสองคนนั้นออก เอาศิษพี่

มที่ห้าที่ข้าต้องทิ้งเพราะหน้ามันเ

.

้า เหนื

าด้วยท่าทางลนลานหอบชุดเสื้อผ

ครึ่งชั่วโมง ไม่ได้เดินดูอะไรสัก

รงหอบไหเหล้ากับห่อเสื้อผ้าลักล

้วยใบหน้ายิ้มกว้าง แต่ใครจะไปรู้กันว่า ทันทีที่เปิดประตูเข้า

.ชิ

ือช่วงเวลา

อช่วงเวลา