ปะป๊านาเนีย

ุณ

นคนที่เขาเอ่ยทักขยับตัวออกห่างคล้ายรังเกียจ ใบหน้าของเขาพ

ียบลงดินหนัก ๆ แรง ๆ ตามแรงอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะนิ่งเท่าใด

ี่ใครอนุญาตให้เข้ามาในเขตพื้

งอื่น พูดด้วยน้ำเสียงแบบที่มั่นใจได

ต่พอดีว่ามีคนเชิญผมมา

ทำแบบนั้นกับคนตรงหน้า ไม่ใช่กลัวว่าเขาจะมองเธอไม่ดี แต่เพราะไม่อยากทำนิสัยแบบนั้นกับใครเลยต่างหาก แล

อกว่าเชิญตัวเองมาก็แสดงว่าหน

อว่าเขา เขาเลยลองเชิงด้วยการเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มรับเบา ๆ ส่งกลับไปเหมือนไม่

้นทันตา เมื่อเห็นว่าเขาพลิกเ

กใจกับการรุกของเขา เธอเสียหลัก ทำท่าจะล้มไปทางด้านหลัง ศศิร์ธาเข้

ของเขากอดรัดเธอแน่น หญิงสาวพยายามยื้อร่างกายของเธอ

ใช่ไหม” เสียงหวานที่บัด

ดงออกอย่างท้าทาย ประไพพรรณีไม่เคยโมโหสุดขีดแบบนี้มาก่อน

ล้วจะได้เจอฉันเล่

นิด ชายหนุ่มถามตัวเองเงียบ ๆ ว่าเขาพึงพอใจกับการได้ใกล้ชิดผู้หญิงปากดีแบบนี้ได้อย่างไร แล้วย้

ล่อ ปล่อยแล้วจับ จับแล้วปล่อยอยู่หลายนาที จนปั่นอาร

ใต้กางเกงที่เขาสวมใส่มากขึ้นเท่านั้น แม้ไม่ได้อดอยากปากแห้ง แต่เขากลับคึกคักตื่นเต้นกับกลิ่นกายและเรือนร่า

เป้ากางเกงของเขา ศศิร์ธายิ้มมุมปากตอนที่เห็นแววตาตก

าไร อะไร ๆ ของผมมันก็ยิ่งถูกเสียดสีมากขึ

นี่เขายังจำชื่อของเธอได้อยู่นี่ แล้ววันนั้นทำไมมองเธอเหมือนคนไม่รู้จักกัน เธอ

มน้ำหนักทั้งหมดเข้าใส่ตัวเธอ กลายเป็นว่าตอนนี้ประไพพรรณีล้มหงายหลังลงไปนอนอยู่บนพื้น

สาวที่นอนอยู่ใต้ล่างของเขานิ่งเป็นนาทีก่อนจะยื่นหน้าลงหาเชื่องช้าราวกับถูกเสน่ห์ของเธอกวัก

บี่ยงใบหน้าหนี ไม่มีทางยอมให้เขาเอาเปรียบเธอได้ภายในพื้นที่ของเธอ

แล้วนั้น เขาพารถตรงไปยังอาคารสูงตรงริมแม่น้ำ ประไพพรรณี

งร

ากจะถามแบบนั้นออกไปให้ครบประโยค แต่กลับพูด

ถอะประ

ัวแล้วตามเขาขึ้นรถมาทำไม และเพราะมัวแต่ครุ่นคิด เสียงเปิดและปิดประตูรถยังอีกฟากก็ดังขึ้นเตือนสติ

ระตูรถตามเขาเพื่อ

พพรรณีมัวแต่เสียเวลามองสำรวจไปรอบ ๆ อาคารหลังนั้น พอหันมองไปที่อาจารย์พิเศษอีกที พบว่าเขา

ย์คะ ร

ยอมรอกันเลย พอวิ่งเข้ามาในลิฟต์ได้แล้ว เธอออกอาการหอบเหนื่อยเล็กน้อย มองที่เขาค่