อาเฟย

วหันมายิ้มให้แก่ไท่หวางเฟยหลี่ชิงอย่า

บราชกิจ ไท่หวางเฟยจึงสามารถช่วยไท่ชินอ๋องอ่านฎีกาได้ ความรู้ความสามารถของไท่หวางเฟยย่อมต้องมีมากล้น ข้าขอบังอาจขอศึกษาจากท่านสักเล

เพราะอีกฝ่ายไล่ต้อนด้วยคำพูดที่ฟังดูอ่อนหวาน ทว่าเคลื

ขอแลกเปลี่ยนความรู้กับท่าน หวังว่าท่านจะ

ิสู้ทำตาม" หลี่ชิงจ

สั่งให้ยกโต๊ะเก้าอี้และกระดาษพร้อมเครื่องเขียนมา

๋องสี่ที่นั่งอยู่ติดกันว่า

๋องสี่ก

าะเห

งตั้งแต่อายุสี่ห้าขวบ เวลานี้เขาอายุสิบหก เจ้าคิดว่าพี่สะใภ้ที่

ลือด "อย่างนี้เอาเปรียบก

เตือนอาเฟย "ถ้าเรื่องแค่นี้ พี่ใหญ่จัดการ

้นยืน ตะเบ็งเสียง "องค์ชา

งยหน้าจากคำกลอนที่เ

ข้าเช่นนี้มีหลั

อมาตั้งแต่เด็ก แ

บใหญ่ของท่านอ๋องสี่ปิดปากเอา

นอักษร เพราะจะทำให้พี่สะใภ้ถูกองค์ชาย

มองท่านอ๋องส

ึงเอามือที่ป

ว่า "ข้าจะฟ้ององค์ชายเทียนเป่

สี่ได้แต

าอำมาตย์ไห่สุยซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้เป็นกรรมการตัดสิน ก็เข้ามาหยิ

ั่งจากฟ้า

หน้าใสต่า

ต่ง..."ไท่หวางเฟยหลี่ชิงเห็นความอยู่ดีกินดีของปวงประชา

หวางเฟยหลี่ชิงใหม่...จากที่เคยมีอคติ

้นมิได้สวยงามนัก...หากให้คะแนนอย

านของไท่หวางเฟยหลี

แนนไท่หวาง

ท้องพระโร

าหยิบกระดาษที่องค์ชายสามอ

ึกคึกคะนองก

นไหวตะวัน

นจบ ก็มีเสียงฮือฮาเบา

กลอนที่ด

เคราะห์คำกลอนขององค

บเป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ ตัวอักษรทั้ง

อย่างยุติธรร

้ไท่หวางเฟยที่มีจิตใจอ่อนโยน เสียใจได

องค์ชายสามอ้า

ก็เม้มปากแน่น หน้าตายู่ยี่ พึมพำเบ

หลี่ชิงที่ยังคงข่มสีหน้าให้สงบเยื

คำกลอนขององค์ชา

บมือดังขึ้นมาจากคณะทูตขอ

ือซา...ไท่ชิ

.แต่ข้าอยากจะถามว่า ตัว 'หยาง' (

หยางในคำกลอน ไม่แน่นักว่าจะเป็น 'หน

คภูมิใจกลายเป็นซีดฉับพลัน...รีบลุกขึ้

ถึง 'หนานห

บคอบ คำกลอนขององค์ชายสามอ้ายหยางมีความหมายคลุมเครืออยู่จริง ๆ ข้าน้อยต้องขออภัยที่ให้คะแนนผิดพลาด จึงข

งปรบมือจากเหล่าขุนนางขอ

หล่าขุนนางของหนานหยางต่างรู้สึกอึดอัด พอเวลานี้รู้ว่าไท่หวางเฟยไม่ไ