ล้านักข้าจักเลิกรักคุณพี่
ปีต
ือนนั้นเป็นผู้มีฝีมือเลื่องชื่อในเรื่องงานปั้นเครื่องสังคโลกตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ กระทั่งส
ั้งหลัง ตั้งตระหง่านอยู่บริเวณริมแม่น้ำสายหลักแห่งศรีสัชนาลัย บริเวณโดยรอบ
จที่ได้กลับมาเหยียบบ้านเกิดเมืองนอนเสียที ร่างสูงโปร่งผึ่งผายของผู้เป็นใหญ่ในลำเรือลงมาเหยียบพื้นดินของเรือนเป็นคนแรกนับแต่เรือเทียบท่า ก่อนที่เขาจะมีคำสั่งให้ผู้ติดตามทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน หลังจากรอนแรมไปเจรจาค้าขาย
ชายคนโตจึงต้องรับหน้าที่ต่อจากผู้เป็นบิดาทันทีที่ท่านได้ตายสิ้น โดยมีน้องชายเพียงคนเดียวอย่าง ‘นายช่าง
นที่ต้องการของคนต่างชาติต่างภาษา ทางการกรุงศรี ฯ จึงทำหน้าที่เป็นพ่อค้าคนกลาง รับซื้อแล้วจึงนำไปขายต่อ ดังนั้น นายช่างทัพจึงไม่ต้องดิ้นรนไปขายสินค้าด้วยตนเอง เพราะแค่เพียงผลิตขายให้ทางกา
ี ปัจจุบันมีคำสั่งซื้อสินค้าที่เพิ่มขึ้นมากกว่าสมัยรุ่นพ่อเขามากนัก ทำให้เขากั
ป็นอย่างไร
ินปรี่เข้ามาต้อนรับผู้เป็น
ต้องให้เจ้าเพิ่มกำลังการผลิตอีก
งนั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเพิ่มกำลังการผลิตให้ทันตามที่ทางกรุงศรีฯ ต้องการ อีกทั้งการเจรจาราคาซื้อขายครั้งล่าสุดนั้น
มีกำลังการผลิตเพียงพอต่อความต้องการเป็นแน่ พี่ทัพมิต้องกังวลใจไปดอกหนา นอกจากก
ัพรู้สึกคลายวิตกไปมาก หากไม่ได้น้องชายมาช่วย
หนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ถ้ามิมีเจ้าช่วย พี่คงจักลำบากนัก เช่นนั้นพี่คง
ทัพ แต่ถ้าพี่จะให
งไม้เอ
ี่เจ้ามิสามารถปฏิเสธได
นพี่นั้นมาดหมายที่จะตอบแทนน้องชายผู้ท
ผู้พี่ก็จะอยู่ช่วยที่โรงปั้นสังคโลกเช่นกัน นั่นเป็นอีกเหตุผลที่เขาไม่สามารถไปหาแม่หญิงชบาได้ การเป็นหัวหน้าครอบครัวผู้ต้องดูแลทุกผู้คนในเรือนแห่งนี้แทนพ่อผู้จากไป ซึ่งนับว่าเป็นงานใหญ่สำหรับ
้คงจักมีคนไปบอกท่านแล้วว่าพี่ทัพกลับมา ท่านบ่นหาพี่ทัพมาหลาย
จนนายช่างไม้เบื่อที่จะฟัง เพราะเขาฟังจนหูห
นก็รีบไป
างทีวันนี้คุณแม่อาจจักมีข่าว
ลของเขาค่อย ๆ เปล่งประกายวาววับ
รกรุงศรีฯ สั่งผลิตเครื่องปั้นเพิ่มอีกเล่า
จักบอกกล่าว ก่อนจะก้าวขายาว ๆ มุ่งตรงไปยังเรือนไม้ส
ความรู้สึก หอส่องนกช่วยเธอได้จริง ๆ เมื่ออยู่บนนี้เธอได้ทบทวน ได้เข้าใจว่าทุกชีวิตล้วนมีเกิดแก่เจ็บตาย ทำให้หลายเดือนที่ผ่านมาทุกข์โศกเริ่มจางหาย แต่แม่หญิงก็ยังจักมาหลบอยู่บนหอส่องนกเงียบ ๆ เพียงลำพัง ด้วยเพราะเธอต้องการรอการกลับมาของใครบางคน ทุกวันเธอจะนั่งจ้องมองไปยังท่า
ณพี่ทัพกลั
ป่ายลงไป และเพียงเสี้ยววินาทีด้วยความเร่งรีบและไม่ทันระวัง บันไดนั้นเกิดเซห่างจากต้
รี
พี่ทัพ
ปบนพื้นหญ้ากอดก่ายกันกลมดิก กระทั่งไปกระแทกกับท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่นายช่างทัพให้ตัดไว้เผื่อขยับขยายเรือน พลันริมฝีปากบางสีชาดนั้นประกบกับริมฝีปากห
ับมาแล้วรึเจ
ว เมื่อสักครู่เขานิ่งงันไปราวต้องมนต์สะกด เพียงเพราะริมฝีปากนุ่มนิ่
่ะ คิดถึงคุณ
นเครือ ก่อนจะซุกใบหน้า
าเจ้าคะ พี่แจ่มบอกว่าอ
ต้นไม้ใหญ่วิ่งมาดูเหตุก
่อนเถิดเจ้า
งนั้นร่างบอบบ
เจ็บตรงไหน
ห่วงคนที่รองรับร่างเธอไว้มากก
ิงคนงาม ยังซุ่มซ่ามเฉ
้แต่รีบเช็ดน้ำตา แล้วส่งสายตาขุ่นเขียวไปให้ เธอมิได้อยากจักตอบโต้คุณพี่ไม้เลย
ไม่เจ้าค่ะชบาขอโ
แม่ช
ยของเขานั้นเติบใหญ่เป็นหญิงงามไปเสียแล้วรึ เจอกันคราก่อน
กน้อยใจแล้วหนาเจ้าคะ นี่ชบาน้อยคนดีคนเดิม
ี่ทัพของเธอจนตาหยี รอยยิ้มพิมพ์ใ
้นจนพี่จำ
บัดนี้โตขึ้นจากหลายปีก่อนอยู่มากโข ผมที่เคยประบ่าบัดน
นงานเรือนขึ้น แต่ก็ยังเป็นชบา
้าวเข้าไปหาผู้เป็นพี่ ก่อนจ
ไม่เจอกันนานเต็
ูบหลังแม่หญิงชบาเ
ถึงเพียงนี้เ
จ้าขา อย่
ม่หญิงชบานั้นโตเป็นหญิงงามแล้ว จักก
ี่แจ่ม ปล่อยแ
่เอ่ยบอก ทำให้แจ
อ๊
ไปรึ เจ็บท
อ้อมกอดทำให้นายช่างทั
้อเท้า
างสิบหกยิ้มร่าทั้งน้ำตาจนลืมเจ็บเสียได้ เพราะเพลานี้การรอคอยของเธอได้สิ้นสุดลง