คุณชายลูกข้าเรียกท่านว่าแม่

เร

กขมิ้นน้อยๆในกรงทอง ว่ากันว่าเสียงนางหวานปานน้ำผึ้งในฤดูสารท ก้าวย่างงดงามดั่งนางพญาหงส์แต่นั่นล่ะคือสิ่งที่บิดานางตั้งใจนักหนาอยากจะให้เป็น ส่วนชีวิตนางนั้นหรือนางควบม้าสับเปลี่ยนตนเองอยู่ในค่ายชายแดนอย่างไรเล่า ทหารเดนตายทั้งหลายล้วนคุ้นชินกับนางดี นางมีอภิสิทธิ์เหนือผู้อื่นในกองทัพอยู่มากนัก ยามที่พี่ชายนางตกเขาลงไปในระหว

พะยะค่ะ ยามนี้กระหม่อมเพียงอาสามารับใช้องค์ชายน้อยเป็นการชั่วคราวเพียงนั้น

ยู่ตลอดเวลายกรอยยิ้มแย้มส่ง

นี้นั้นเปิ่นไท่จื่อจะส่งแม่ทัพมู่ลงไปก่อน ยามที่ผ่านไปเยี่ยมเยียนนั้น เปิ่นไท่จื่อพบว่าแม่ทัพมู่นั้นตื่นฟื้นแล้วและเร่งรีบจะไปตามหาของที่สูญหายในชายแดนจึงมิได้ร่ำลาบ

กายลุกตั้งชันไปทั้งตัว ความรู้สึกมิอยากอยู่ใกล้ผสมเกลียดชังแผ่ออกมาจากกายนางอย

รเปิ่นไท่จื่อ ต้องการยามใดก็ใช้มันในยามนั้น

ตรีใดถวายตัวเข้าในวังก็ทรงส่งกลับบ้านเดิมไปจนหมดสิ้น จิตของมู่หลิงซือพลันวิปลาสไปในทันใด หากว่าองค์ไ่ท่จื่อวิปริตผู้นี้พบว่านางเ

ล้วก็ขยะแข

ากที่เข้าเฝ้าแล้วนางก็ใส่เท้าสุนัข