ชิงเหมย บุปผาซ่อนคม

เดือน

้แวะอุดหนุนขนมของพวก ลูกค้าหลายคนนึกเอ็นดูเด็กหญิงที่ขยันขันแข็ง จึงแวะเวียนเข้าไปซื้อขนมของซุนฉีติ

ลาเปากับเซาป

ั้นคุณชายหนุ่มพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้ นางจึงหันกลับไปสนใจเรียกลูกค้าที่กำลังเดินผ่านหน้าร้า

เลยหรือเจ้

ม่” เด็กหนุ่มถามผ

เดือนมานี้นางขยันขันแข็งเรียกลูกค้าเข้าร้านมาเรื่อยๆ นี

ที่จะหันมาคีบซาลาเปาและขนมเซาปิงใส่ปิ่นโ

กลับมาปั้นแป้งช่

จากที่นาหายป่วย เขาก็ได้ยินท่านยายซุนเหมยบ

เจ้าคะ มิใช่มีเพียงแค่ก้อนกลมๆ เท่านั้น นางยังสามารถปั้นเป็นรูปสัตว์แ

วยความภูมิใจ เงินที่เคยลดน้อยลงไปยามที่หลานสาวเจ็บป่วยยา

่มจ่ายเงินให้แก่ซุนฉีแล้วจึงเดินออกจากร้าน

์” ครั้นลูกค้าซาลงชิงเหมย

จ้าคะท่านยาย” ซุนฉียิ

งนี้ที่สำนักศึกษาหวุนซีจะรับสมัครศิษย์ใหม่ เป็นการสอบ

กชนชั้นใดก็ตาม หากสอบผ่านก็สามารถเข้าศึกษาที่นั่นได้ ถึงแม้นว่าการศึกษาจะไม่สำคัญสำหรับสตรีที่มิอาจสอบเป็นขุนนางเพราะกฏของบ้านเมื

วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะความตื่นเต้น เพราะนี่คือ

นก่อนยายเถิดลูก กลับไปอ่านต

ลื้มใจก่อนที่ร่างเล็กจะผละออกแล้วคำนับลานาง ชิงเหมยเดินออ

านทักทายนางเช่นเคย ทุกคนเอ็นดูเด็กหญิงที่เป็นเด็กขยัน คงจะมีเพียงเด็กกลุ่มหนึ่

ด็กหญิงแต่งกายด้วยอาภรณ์ใหม่เอี่ยมดังขึ้นมาจากกลุ่มเด็

็นเจ้าแวะมาเล่นกับ

มิตรสหายของชิงเหมย เป็นเด็กกลุ่มที่คอยกลั่นแกล้งรังแกนางในอดีต ใ

ญิงคิดในใจก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมา พลางมองไปรอบๆ

ขออภัยยิ่งนักเจ้าค่ะที่มิได้มอง

ข้า พวกข้าหาใช่มีเพียงหนึ่งคนเสียอย่างไรกัน”

งทำให้ไม่เห็นว่าพวกท่านนั่งเล่นอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ” ผู้ที่ไม่เคยตอบกล

ขนมขาย หากข้าน้อยมิทำเช่นนั้นแล้วเอาแต่มาเล่นอยู่กับพวกท่าน ท่านยายของข้าน้อยคงจะเห

ชิงเหมยนั้นมักจะสงบเงียบ ไร้ปากเสียงใดๆ ยามนี้กลับกล้ามองหน้าสบตาพวกตน พวกพ่อค้าแม่ค้าที่มองเห

มาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนนี่คงไม่ใช่เรื่

่ข้าน้อยได้เติบโตขึ้นเท่านั้นเอง” คำตอบของชิงเห

่นสนุกสิ โอ้…ใช่สิ เจ้าดูอวบอ้วนขึ้นนะชิงเหมย หรือว่าเ

ต้องถึงเรือนแล้ว แต่ว่าข้าน้อยยังคงอยู่ที่นี่ เช่นนั

าวเดินไปตามเส้นทางกลับเรือนของท่านยายโดยที่ไม่ได้รั้งรอฟังคำอนุญาตจากเด็กๆ เหล่านี้อีก เด็กทุกคนมองตามนางไปด้วยส

้วยเถิด” คุณชายสกุลเฟยกล่าว

ล่นกับนางหรอก ต่ำต้อยถึงเ

ี่เป็นลูกหลานพวกพ่อค้าแม่ค้าในตลาด แม้จะมีสาวรับใช้และบ่าวรับ

มาล้างจนสะอาด จากนั้นจึงเก็บเข้าที่แล้วออกจากโรงครัวมาอาบน้ำ นางรู้สึกเบื่อหน่านกับชีวิตวัยเยาว์เช่นนี้ เพรา

์… น้าหลิง

่งอ่านตำราอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใกล้ประตูเรือนจึงได้ยินเสียงของผู้มาเยือน

ค่ะ” ชิงเหมยรับปลาที่ท่านน้าจิน

บ่งปันขนมให้หริ่งเอ๋อร์อยู่บ่อยครา”

องเจ้ายังมิกลับม

ะพรุ่งนี้ข้าจะต้องไปสอบเข้าสำนักศึกษ

รั้นได้นึกว่าจะได้มีวิชาความรู้จากการได้ไ

กว่าเจ้า มิเช่นนั้นน้าจะให้นางไปส

เหมยถึงสองปี ชิงเหมยยิ้มจางๆ ออกมา น้องหริ่

อย่างแท้จริง แม้นชีวิตนี้จะมีญาติมิตร คนใกล้ชิดหรือสหายเพียงน้อยนิด แต่ชีวิตการเป็นชิ

ตำราจนจดจำได้ทุกอย่าง ชาตินี้นางไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางถึงได้มีสติปัญญาดียิ่งนัก อ่านสิ่งใดหรือเรียนรู้อันใ

ิงนำปลามาฝากเจ้าค่ะ” เสียงเล็กบอกซุนฉีขณะที่นางเข้ามา

นตำราเข้าใจแล้วหรือถึงได้

ม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลานสาวแต่ซุนฉีก็ไม่อยากบังคับหลานสาว ว

เปรี้ยวหวานให้กินเป็นมื้อเย

หารนางก็คิดว่าคงจะดีไม่น้อย แต่ด้วยทรัพย์สมบัติข

เพราะนางทำได้เพียงเท่านี้ แม้นางจะได้มาเกิดใหม่แต่ฝีมือการทำอาหารของนางนั้นก็ยังไม่

จมานั่งกินข้าวอย่างสบายใจได้ ยามที่นางสิ้นใจนั้นนางไม่เคยคาดหวังว่าจะต้องเกิดใหม่เป็นคนที่ร่ำรวยหรือเป็นลูกหลานของพวกขุนนางผู้สูงศักดิ์ นางเพียงหวังว่าชีวิตใหม่ของนางจะมีคนที่รักนาง เอ็นดูนาง นั่