โฉมงามของอ๋องอสูร

เป็นต้องสวมเสื้อผ้าของโหย่วเฉา แน่นอนว่าเขาต

์คนนั้นจึงรู้สึกผ่อนคลายลงเป็นอย่างมาก แต่นางก็ไ

อหลายครั้งแล้ว ยามนี้หลิน

ะยังคำพูดที่เต็มไปด้วยความสุภาพอ่อนโยนขอ

งหญิงสาวอาการน่าไว้ใจแล้วเข

่วนใหญ่เวลาแห่งความสุขของนางก็คือ เวลาที่ติดต

่วงเวลากลางคืนที่อุณหภูมิกลับลดลงอย่างรวดเร็ว หากเป็นในชาติที่แล้วด้ว

ดิม หลินหรันจึงสามารถยิ้มรับการอุณ

น้ำ หลินหรันว่ายน้ำไม่เป็นแต่เธอชอบดูกีฬาว่ายน้ำความฝัน

ริงได้ ชาตินี้หลินหรันจึงตั้

งโขดหิน เล่นน้ำในบริเวณที่น้ำตื้น อย่างสนุ

ครัวแล้ว จากนั้นพระชายาต้องทำเรื

ด้ทำสิ่งนี้ สิ่งใหม่ ๆ ที่

ป้ากัวไม่ต้องห่วงห

ระหลาดจริง ๆ แต่เอาเถิดฟังไ

ผ้าของพ่อมาสวมใส่ แถมเธอยังเป็นโรครักสะอาดอย่างแรงเพราะติดนิสัย

นต้องซักผ้าเอง โชคยังดีที่ไม่ต้องลงมือก่อไฟหุงหา

ีการเอาตัวรอดในยุคนี้อยู่บ้าง แต่ข้อเสียของการซักผ้าในยุคนี้มันช่าง

ยเข้ามาในค่ายทหารเขาไล่ล่าพวกมันไปจนเกือ

ยงานเขาว่าพระชายาของเขามาขอพบเขาอยู่หลายครั้งนางมาถา

เล็กน้อยตีหน้า

แล้วนอกจากถามหาข้าแล้วนา

นทำท่าคิดก

าขอแชมพูพ

เฉาขม

้นางไปแ

้นยกมือขึ

ให้รอท่านอ๋องกลับมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเป็นคนชนชั้

เองก็ไม่รู้จักก็ดูจะเสื่อมเกียรติเก

ข้าจะมีได้อย่างไร หากนางมาถามอีกก็บอกให้น

ได้ถามหาของอีกหลายอย่าง ข้าน้อย

อนางถาม

ม้ป่าหลายชนิด ข้าน้อยก็เลยให้นางไป

าที่ต้องปฏิบัติ ดังนั้นหากต้องกา

จนางเช่นนี้อีก

า ข้าน้อยมิบั

ง ไม่ว่านางจะมีตำแหน่งใดสิ่งที่สำ

ะย่

เขารีบเร่งฝีเท้าไปที่กระโจมของตนก็คาดเดาว่

แม่น้ำพ่ะย่ะค่ะ มิได้อ

งโหย่วเฉาล

่าข้าต้องก

่ก้าวก็ทนไม่ไหวเปิดกระโจมออกมา ทหารคนเดิมยังคอยเฝ้าเวรยา

ลายชั่วยามแล้วพ่ะย่ะค่ะ ไม่รู้ว

งตามอง เขาแ

่จะไปล้างเลือดออกจากตั

เมื่อไปถึงที่ริมแม่น้ำก็พบทหารยามสองคนยืนเฝ้าหลินห

ามาด้วยฝีเท้าที่เบายิ่ง

กับเสื้อผ้ากองโตซึ่งแน่

ายเปียกปอนเผยให้เห็นรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นน่าลูบไล้ ผิวของนางถูกประกายแสงแดดส่องสว่างจ

ขาจึงไม่ได้แตะต้องร่างกายนี้อีก ด้วยความต้องการอันหื่นกระ

ามงดงามเปลือยเปล่า จากนั้นเดินเข้ามาใกล้นางทั้ง ๆ

้งขยี้สบู่เข้ากับเสื้อผ้าเพื่อซักเอาสิ่งสกปรกอ

วใหญ่เหมือนเสื้อผ้ายักษ์ของเขากลับไม่คืบหน้าไปถึงไหน นางทั

ง่ายกว่านี้ แต่เมื่อลงมือทำเ

่ด้านหลังบอบบาง น้ำเส

ันแน่ ดูสภาพเสื้อผ้าของข้ายามนี้ส

เสียงของเขา ทันใดนั้นเส้นขนของน

็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงและคิดว่าตัวเองทำได้ดี แต่ที่ไหนเพียงแค

รั้ง เมื่อเห็นว่านาง

รู้ว่าข้ามาแล้

ับแล้วหันมาหมายจะทำความเคารพเจ

งคนที่กำลังนั่งซักผ้าเช่นนาง เมื่อหั

ั้งดวงตาเบิกโ

งที่เคยทิ่มแทงร่างของ

็มที่แต่ก็ใหญ่พอที่จะทำให้นาง

..อนาคอ

ับไปด้านหลังอย่างลืมตัว แน่นอนว่าด้านหลังของนาง

ือของนางเอาไว้ได้ทัน เขา

ายน้ำหนีเชียวหร

ายังนางอันตรายยิ่งนัก หลินหรันเหม

รันหรันนะ หรันหรันกล

ู

้ลึกมากแต่เพราะนางว่ายน้ำไม่เป็นจึงบังเกิด

ของโหย่

ใด คิดว่าข้าเป็นเด็

้ำใหญ่ คนทั้งเผ่าเชี่ยวชาญที่สุดก็คือการว่ายน

ชอบเรื่องพวกนี้ ข้

วนางมาด้วยแขนเดียว จากนั้นจึ

อย่านะ อย่า ชะ ช่วย

นหนึ่ง นางไขว่คว้าเอาตัวรอดท่ามกลางสายน้ำ

นผล เมื่อสุดท้ายร่างเล็กค่อย ๆ จมลงไปสู่สายน้ำ

งก็คว้าเอวของนางเอาไว้พร้อมกับริมฝีปากที่ประกบลงม

ไปแล้ว แต่ถูกเขาทำให้

อยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกตัวเต็มตา นางนอนหงา

ต่การตายแบบทรมานนี่

ับจ้องนางพร้อมกั

้ำไม่เป็นจ

ลอยอยู่เบื้องหน้าชัดเจน นางพูดไม่ออกรู้สึกเสีย

บจะฆ่าน

งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้นางผลักมือของเขาออก จ

้ค่ายิ่งกว่าขยะชิ้นหนึ่ง ที่เ

างไม่มีความ

้องไห้สะอึกสะอื้นส่งเสียงร้

ุกขึ้นแล้วคว้าก้อนสบู่ที่ทำจากไขมันแพะและจ้าวเจี้

จนหยุดไปเอง ยามนี้เขาสวมเพียงกางเกงตัวในป

ทำขึ้นมาอย่างหน้าด้านหน้าทน สีห

่ดูจากสภาพเปียกไปทั้งตัวของนางในยามนี้ ด้วยเสื้อผ้าแนบร่างอรชร

่คิดว่าเป็นความผิดของเขา ใครจะไปรู

นี้ว่ายน้ำเก่งยิ่งกว่าปลา แต่ดูจากสภาพ

กดข่มคนพ

แล้วกลับ

ยาขลาดเขลานางถดกายหนีเขามองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง

่างจากท่าทางหาญกล้าที่จ้องหน้าเขาแล้วเ

ต่น้อย ทั้งขลาดเขลา ทั้งตื่นตระหนก และอ่อนปวกเปียกเหมื

่งกว่าเต่าคลาน ทำให้โ

จากนั้นจะตัดขาเจ้าทิ้งทั้งสองข้างแ

กสิ่งอย่าง สองเท้าก้าวเร็วก่อนจะเปลี่ยนเป็นวิ่งป่าราบกลับกระโจมโดยไ

ัวเราะออกมาจนทำให้ทหาร

่านอ๋องไม่ได้เปล่งเสี