ทะลุมิติไปเป็นสามีตัวอ้วนของหญิงอัปลักษณ์

นตัวทั้งที่บ้านหลังนี้มีต้นไม้อยู่สองต้น มันไม่สูงมากนักแต่ก็พอเป็นร่มเงาได้สบาย ดวงอาทิตย์เพิ่งจะลับขอบฟ้าไปได้ไม่นาน มันเป็นบรรยากาศที่ดีมาก บ้านหลังเล็กอยู่ท่ามกล

อยู่ที่นี่ได้จริง ๆ หรือ

นะของนิตยากับสามีคนเก่าก็ไม่ได้ดีนักจะว่าขัดสนก็ได้ เพราะเขากินอาหารมาสองมื้อก็เห็นแต่ไข่ต้ม ยอดผักตบชวาลวก และปลาร้าสับถ้วยเดิมที่เหลือจากเมื่อตอนกลางวัน แ

ขอพ่อแม่กินพวกเขาก็คงไม่ให้เพราะถือว่าออกเรือนแล้ว ญาติฝั่งเมียยิ่งยากจนเข้าไปอีกคงไม่มีใ

ยู่ก็อยู่ นิตยาอายุแค่ยี่สิบยังอยู่ได้ แล้วเขา

นเส้นอะไรสักอย่าง ดวงตาคมก้มลงมองพุงตัวเองจึงเห็นของบางอย่าง มันคือตะกรุดคาดเอวสามดอก เขาลืมไ

รื่องมือที่ใช้ในการก่อ

ไงวะ) เขาทึ่งกับสิ่งที่เห็น แบบนี้เขาก็ไม่อดตายแล้วสิ อย่างน้อยก็พอหาทางซ่อมบ้านหลังเล็กนี้ได้

นขึ้นบนเรือน ภรรยาเด็กของเขากางมุ้งไว้รอแล้ว บ้านของเธออยู

รก ไม่เช่นนั้นถ้าปิดทุกด้านคงร้อนตับแตกแน่ ตับเขานี่แหละจะแตกก่อนเธอ ผนังเป็นสังกะสี ดวงอาทิตย์ก็เพิ่งลา

างทิศเหนือ มาวินเห็นนิตยานอนไก

ย่านอ้ายเบาะ”

อยนอนใกล้ต๊ะเก่าเด้ล่ะ” (เปล่

นอนใกล้สังกะสีดึกมามันสิหนาว” (เออ พี่ลืม ขยับ

่ได้ อากาศช่วงกลางดึกค่อนข้างหนาว เดี๋ยวสังกะสีก็ควบแน่

ยับกายออกห่างผนังส

าก่ายหน้าผาก สักพักก็พลิกกายไปมาอ

นอนบ่อหลับเบาะ” (

้พลิกกายแรงแต่เธอก็รู้สึก

“อื้

(เป็นอะไร ทำงานเหนื่อยเหรอ) เขาเพิ่งทำงาน

ิดว่าพูดกับเธอดีกว่าเก็บมันไว้ ว่าแล้วก็เอ่ยถามเธ

ราะอยากได้ค่าสินสอด ในหมู่บ้านนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนเอาคนอย่างอำนาจไปเป็นสามี เช่นเดียวกับนิตยาผู้มีหน้าตาอัปลักษณ์ผู้ชายในหมู่บ้านนี้ก็ไม่มีใครเลือกเธอไปเป

้สึกดีด้วยซ้ำที่ได้มาอยู่กับเธอเพราะอยู่กับนิตยาเธอไม่เคยบ่น ไม่เคยด่าเหมือนอยู่กับพ่อแม่ของเขา เขาไม

ิ่งที่คิดว่าเขาน่าจะลืม “พ่อกับแม่อ้ายเพิ่

่เคยยุ่งเกี่ยวกันในฐานะสามีภรรยาเลยสักคร