จับนายไว้ในอ้อมกอดฉัน

ไปเส

ส่ง” ศรวัณรีบจับเจ้าแมวเหมียวมาอุ้มไว้พลางมื

ห้หายเร็ว ๆ แกก็เหมือนกันนะเจ้าเหมียว วันหลังก็อย่าไปเที่ยวเล่นที่ไกล ๆ อย่างวันนี้จนถูกสุนัขไล่กัดเอาอีกล่ะ เกิดบาดเจ็บแล้วไม่มีคนเห็น ไม่มีใ

หมียวมันจะรับรู้ในสิ่งที่เขาพูดออก

กลับบ้าน

ี่เขามาส่งเจ้าแมวเหมียวก็ไม่

ย พวกพี่เองก็ต้องออกตามหาด้วยความกลัวว่าจะตามหามันพบหรือเปล่า กลัวว่ามันจะถูกคนไม่ดีจับเอาไปทำร้า

งไม่ยอมรับในสิ่งที่คุณป้าแม่บ้านกับพี่สาวทั้งสองคนมอบให้ “ก็...ได้ครั

งในสองสาวเอ่ยขึ้นพลางก้มลงมองผลไม้ที่อยู่ในถุงผ้าถุงใหญ่มีองุ่น ลูกพลับแล้ว

ะอักด้วยไม่อยากรับของท

ถ้าไม่เอา น้องก็มาอย

มกับส่งเสียงร้องเหมียว ๆ อยู่สองสามครั้งคล้ายบอกลาแต่ก็เหมือนกับจะย้ำด้วยว่าแล้วเจอกันใหม่ แล้วมันก็กระโดดเข้าไปในบ้าน ขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังคารถ ทำความสะอาดขนตัวเองอย่างเชื่องช้า ในขณะที่คุณป้า

กัดทำไมฮึเจ้าตัวแสบ” ความจริงแล้วมันไม่ได้กัดจนเขามีบาดแผลหรือเลือดออกหรอกนะ

ละ ขอบใจนะ” เขาว่าจะบอกให้รู้และขอบใจมันหลายครั้งแล้วล่ะ แต่ทุกครั้งที่เจอกัน...ก็มีเหตุให้ลืมทุกครั้งและทุกครั้งก็แปลกที่มันมักจะนำเขาไปที่บ้านหลังนั้นแล

บ้านก็เป็นห่วงหรอก” ก็อย่างที่บอก...ไอ้เจ้าเหมียวตัวนี้มันค

ด้วยความเป็นห่วงและยังจะช้อนมันขึ้นจากพื้นดิน เพราะดูเหมือนว่าคราวนี้บาดแผลของเจ้าเหมียวจะ

จอมซนอย่างนี้กันล่ะ ชอบนักละที่หนีเที่ยวนะ ไม่ต

ไปสักเท่าไหร่ เพราะไม่อยากได้ของอะไรที่คุณป้าแม่บ้านกับสองพี่สาวให้มา แต่จะปล่อยให้เจ้าเหมียวกลับบ้านเองก็ไม่ได้อีก แผลขนาดนี

จนเกินไปศรวัณคิดว่าเขาควรจะหาเรื่องคุยกับไอ้เจ้าเหมียวตัวแสบ ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูดอะไร ความรู้สึกเหมื

ิน มือเล็กลูบไล้ลำตัวอ้วนพีแผ่วเบา ขณะสายตายังคงสอดส่ายมองไปรอบ ๆ ที่ยามนี้ไร้ร้างผู้คน..

้ยว

เจ้าเหมียวกลับไปยังบ้านของมัน หากเมื่อเดินไปถึงทางที่จะเลี้ยวไปบ้านของเจ้าเหมียวเขาก็ถ

ทษคร

กระตุก ได้แต่กะพริบตามองชายที่เขาเห็นใบหน้าไม่ชัด แต่เรือนกายที่สูงใหญ่กล

็นอะไรไ