เกิดใหม่อีกครากลายเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก

าบและเสียงต่อสู้กันแล้ว นางออกจากที่หลบซ่อนอย่างระมัดระวังจากนั้นจึงเดินตามเส

ยนออกมาเมื่อเห็นสภาพศพที่เต็มไปด้วยเลือดอันน่าสยดสยองนั้นในยามนั้นส

ช่อนุของท่าน

้าไปใกล้กระทั่งนางเห็นสตรีนางนั้นชัดเจน ร่างท

นแล้วหานชางเหยียนเล่าอยู่ที่ใด นางย่อมรู้ว่ากำลังคนของหานชางเหยียนมีน้อยยิ่งนั

ะโกนให้ฆ่า นางตกใจกลัวจึงสาวเท้าวิ่งหนีสุดชีวิตต้องรีบออกไปจากสถานที่อันซึ่งเต็มไ

่อสู้กันดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่นางยืนอยู่ เมิ่งสืออีหยุดเ

ิดวิ่งหนี ผู้ชายคน

จับตัวนา

อีจึงสะดุดศพของคนผู้หนึ่งแล้วล้มกลิ้ง ทว่าก่อน

ทนนาง โจรร้ายคิดจับตัวเมิ่งสืออีแต่ในยามนั้นก็มีคนหนึ่งมาช่วยนางเอาไ

ชางเ

ือด นางค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

ับมาช่ว

จ้าคิดเช่นนั้นหรือ หากอยากคิด

จับสังเกตได้ และดูเหมือนว่

รื่องดี นางไม่สนใจเรื่องน้อยเนื้อต่ำใจอะไรพวกนั้นแล้วนอกจากเรื่องรอดชีวิ

พ ท่านเป็น

ง นางตกใจจนพูดไม่ออกแล้วและในยามนั้นหานชาง

" และฉับพลันเข่าก็พลันอ

นแม่

ของเขาเอาไว้ได้ทัน

บยาพิษจากคนท

่เมืองอวี เรื่องนี้คงเข้าถึงหูของศัตรูหรือไม่ก็พวกโจรที่หวังปล

สุดท้ายคนทั้งคู่จึงทรุดลงไปบนพื้น มือของเมิ่งสืออีสั่นร

ูกยาพิ

ยายามเปิดดวงตาที่กำลัง

ข้าไม่อยากเ

งนั้นปวดจนชาชินแล้ว กระทั่งก่อนตายคนผู้นี้ก็ยังไม่อย

นี้สมควรตา

ท่านพ่อท่านแม่ของนางรอดชีวิต นางย่อมรู้ว่าหากหานชางเหยี

ั้นไม่ละเว้นท่านพ่อท่านแม่เหมือนกับหานชางเหยียน พว

นชางเหยียน

งผ้าออกมาจนกระทั่งพบกล่องไม้ที่ใส่ยาของนาง ในนี้มียาวิเศษอยู่เ

รีบยัดยาลูกกลอนเม็

ี่เป็นยาถอนพิ

ยแล้วก็เป็นได้จึงยอมกลืนยาเม็ดนั้นโดยดี เมิ่งสืออีรอคอยด้วยใจร้อนรน นางไ

านชางเหยียนความน่ากลัวและความทรมานในโลกนี้ที่มีนางได้ประ

คิดว่าคนที่ทำดีย่อมได้ดีตามคำกล่าวสั่งสอน

างก็ยังสวดอ้อนวอนขอให้ยานี้ช่วยชีวิตหานชางเหยียนได้ นางยังขอให้เขาปลอ

หยียนจึงได้ลืมตาขึ้น เมิ

หยียนท่า

นว่าชีวิตของนางจะยังไม่รันทดเพียงพอเมื่อจู่ ๆ นางก็ได้ยินเสียงของหมาป่าหอนด

่าจะออกมาแทะศพ และพวกมันจะสนใจสิ่งมีช

่างเย็นเฉียบ แต่น

ุกไหวห

กนั้นพวกเขาก็เริ่มเดินช้า ๆ เสียงฟ้าร้องพลันดังขึ้น เมิ่งสืออีตกใจเสียงฟ้าผ่

กันฝนของตนเองให้เขาสวม ส่วนตัวเองยอมตากฝนหนาวจนฟันกระทบกันดังกึก ๆ มือและเท

ต่ก็ยังเหลือตกค้างหานชางเหยียนยังได้รับบาดเจ็บจากแผลที่ถูกธนูยิง

ีไม่แน่ใจว่าเป็นมิตรหรือศัตรูแต่หานชางเหยียนได้ยินเ

้ว นั่นอาเจา

ด็กหนุ่มอายุราวสิบสี่สิบห้าผู้หนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดทหาร

ะฝนตกทำให้กลิ่นของท่านหายไปยากแก่การติดต

รงแม้จะตอบคำ และพร้อมที่

วหน

ีบเข้ามาประคองหัวหน้าของตนเองข

พราะใบหน้าของหานชางเหยียนนั้นขาวเหมือนคนตายและเสื้อผ้าของเขาแม้ไม่ไ

นตระหนกไม่ใช่น้อย เ

่ข้าให้ยาถอนพิษแก่เขาแล้ว ยาของข้าเป็

ดงามคงเพราะเขายังโตไม่เต็มที่ใบหน้านี้จึงงดงามมา

็นท่านจะช่วยเขาทำแผลหรือไม่ ข้าจะออกไปขับรถม้าพวกเราต้อง

นึ่งก่อนจะส่งให้นาง เมิ่งสืออีร

ส่วนท่านก็ถอดเสื้อผ้าพวกนี้ออกเถิด เปียกหมดแล้วไม่ต้องห่วงข้าเป็นลูกน้องที่ซื่

้วยชีวิตแต่หัวหน้าของเขากลับพาอนุหนีไปอย่างไร้เยื่อใย และหากนางไม่เดินม

นุของเขาหา

าย เดี

ม่อาจช้าได้ ค่

ฟังนางเขารีบออกไปขับรถม้าอย่างรวดเร็ว เมิ่งสืออีจึ

่อนตัว นางมีเรื่องสงสัยมากมายแต่

อเพียงกางเกงตัวในตัวเดียว ร่างกายของหานชางเหยียนร้อนมาก

เปลี่ยนแต่มีผ้าห่มอยู่หน

งตนเองออกจนหมดก่อนจะหนาวตาย นางห่มผ้าห่มปิดบังเนื้อขาวเนียนของตนเองแต่ค

มอยู่หลายครั้ง แม้ว่าแผลของหานชางเหยียนจะลึกเพราะหานชางเหยียนใช้มีดคว้านลูกด

ปักเย็บไม่ว่าจะแผลแบบใดน

่ออกจากร่างของนาง มือแข็งแรงคู่นั้นจึงรั้งร่างของนางไปกอดเอาไว้แ

็นฮูหยิ

งร่างอันเย็นชื้นของนาง ส่วนนางเองก็ค่อย ๆ รู้สึกว่าร่างกายอบอุ่นขึ้น แม้ว่าเมิ่งสืออีจะพยายามฝืนตนเอง

บัดนี้ถูกบุรุษผู้หนึ่งกักเอาไว้ใต้ร่างของเขา นา

ว ๆ นุ่มนิ่มของเจ้าข้าก็ย่อมทนไม่ไหว ได้...เช่นนี้พวกเราก็เป็นสามีภรรยากันอย่างท

บม้า ดวงตาคู่นี้ของเขาเหมือนมีไฟที่พร้อมจะแผดเผาร่างขอ

ไม่ไ

านางยั่วเขา เพราะนางกอดเกยเขาในขณะที่ร่างกายเปล่าเปลือย ถึงอยากจะขัดขืนแต่นางก็ไม่มีเรี

ากมีสถานะเป็นฮูหยินแม่ทัพ ข้าทำเพื่อตอบ

า นางเจ็บไม่พอใช่หรือไม่จึงได้เป็นเช่นนี้ เมิ่งสืออีเกลียดตนเองเหลือ

แม้ว่าบุรุษผู้นี้จะร้