สุภาพบุรุษมาเฟีย (วิลสัน-พุทธมิกา)

อะไรมากไ

ขาซีดมาก

อคุณ ยังหนุ่มยังแน่

อบ ๆ หรือยังว่ายั

เขาได้ไหม เขาย

ังแว่วมาในโสตประสาท แต่ไม่สา

ผมเป็น

อยู่ท

วผมตาย

็ไหลเข้ามาในความทรงจำ ผมจำได้ว่าถูกยิงจนรถเกิดอุบัติเหตุพลิกคว่ำแล้วไอ้จอนนี่กระเด็นออก

ขาจะรู้สึกตัว

ีกแล้ว? ใคร

ัยอย่างดีเลยทำให้เขาบาดเจ็บน้อยกว่าที่ควรจะเป็น แต่เราต้องรอให้เขาฟื้นก่อน เพราะไม่รู้ว่าสมองได้รับการกระทบกร

ก็คิดว่าเธอน่าจะเป็น "ครูพุทธ" ที่ใคร ๆ เรียกชื่อกัน เพราะดูแล้วเธอมีคว

-----

คะ ได้ยินเสี

ๆ หู เธอเอ่ยถามผมเป็นภาษาอังกฤษ คงเป็นเพราะเห็นว่าผมเป็นชาวต่า

ย" ผมเอ่ยขอน้ำดื่มจากเธอเ

ับพร้อมกับเสียงก็อก ๆ แก๊ก ๆ และเสียงน้ำตกกระทบภาชนะดังขึ้น ผมค่อ

อ่ยบอกผม และช่วยประคองร่างของผมให้ล

องเห็นขันน้ำใบเล็ก ๆ กำลังจ่ออยู่ที่ปากพอดี จึงค่อย ๆ ดื่มน้ำโดยมีเธอป้อนให้

ทำให้ผมที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองเธอ แล้วสิ่งที

ับด้วยแพขนตาดกหนา คิ้วโค้งสวยรับกับจมูกโด่งเล็ก และริมฝีปากกระจับสีชมพูระเรื่อ ผิวของเธอขาวอมชมพูจนเห็นได้ชัดว่าแก้

ณคะ? ได้ยิน

ีที่ได้สติ แต่ก็ยังไม่วายที่จะจ้องมองใบ

ตกลงมา จำได้ไหมคะ?" เธอเอ่ยถามพร้อม

ะอยากรู้ว่าเธอจะพูดอย่างไรต่อ ร่างเล็กขยับเข้ามา

า ใบหน้าเล็กของเธออยู่ใกล้กับใบหน้าผมจนรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวของเธอกระทบเข้ากับปลายจมูกโด่

ะ หรือจะเรียกว่าพุทธก็

า.... ชื

อ.. เอ่อ

ๆ หรือว่ามีคำอื

ันเป็นพวกไหน ต้องการอะไร ถ้าหากพวกมันอยากจะเก็บผมและรู้ว่าผมยังไม่ตายมันก็อาจจะตามมาจัดการ จนทำให้คนที่นี่เดือดร้อนไปด้วยก็ได้ ผมเลยจำเป็นต้อง

ป็นอะไรมาก ตอนนี้คุณอาจจะยังมึนงงอยู่บ้าง อีกเดี๋ยวก็จะดีขึ้นเอง ไม่ต้องกังว

ข้าวต้มร้อน ๆ นั้นขึ้นมาแล้วคนไปมาเพื่อไล่ความร้อน กลิ่

แต่ถ้าเป็นพวกเนื้อหมูเนื้อวัวก็จะมีแบบตากแห้งและทำเค็มไว้ทานได้นาน ๆ แต่ฉันเห็นว่า

ปวดกล้ามเนื้อไปหมด เ

กข้าวต้มในชามมาเป่าไล่ความร้อนแล้วค่อย ๆ จ่อมันที่ปากของผม ผมอ้าปากรับอย่างเต็มใจ ข้าวต้มมื้อนี้ถึงแม้จะไม่

าเลยนะพี่วิลล์ ขนาดป่วยแบบนี้ยั