สุภาพบุรุษมาเฟีย (วิลสัน-พุทธมิกา)

้เป็นที่พักฟื้นมาเกือบสองสัปดาห์ได้ยินเข้า ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วชะเง้อมองไปยังที่มาของเสียง สองเท้าแกร่งขยับก้าวเดินไปตามเสีย

วงตาสีเทาจ้องมองไปยังด้านในโรงเรือน เห็นเด็กหญิงชายอายุราว ๆ 6-10 ปี สิบกว่าคน นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวที่มีขนาดยาวเท่ากับโต๊ะที่มีสมุดแล

และไม่ใช่แค่เพียงแววตาของครูพุทธเท่านั้น เพราะวิลสันยังสังเกตเห็นแววตาที

เรียบร้อย และช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ด้วยนะคะ ถึงพวกหนูจะเป็นเด็ก แต่ก็สา

ม่ยาก เด็ก ๆ ที่นี่ทุกคนตั้งใจเรียน ว่านอนสอนง่าย ดูแลตัวเองได้ และรู้จักช่วยเหลือแบ่งเบาภาระพ่อแม่ ผู้ปกครองต

หวาชี้นิ้วไปที่วิลสันที่กำลังยืนแอบมองพวกเธออยู่ข้างๆ ประตูโรงเรือน ที่เปรียบเสมือนโรงเรี

้าผา ครูเลยให้พี่วิลล์รักษาตัวอยู่ที่นี่" ครูพุทธบอกกับเด็ก ๆ ที่ทำท่าทางตื

ตัวก็ข๊าวขาว ผมก็สีแปลกๆ แถมตาก็

ต้องกลัว พี่วิลล์เขาใจดีนะ เดี๋ยวครูพาพี่เขามาแนะนำให้รู้จัก" ครูพุทธพูดพ

ค่ะ พวกเขาไม่เคยเห็นชาวต่างชาติมาก่อนเลยอาจจะมองคุณแปลกๆ ไปบ้าง แต่เด็กๆ น่ารักท

อ่ยถามครูพุทธ เธอส่งยิ้มพร้อมกับแบมือส่งมาที่เข

ด้มั่นใจว่าคุณเป็นพวกเดียวกันกับเรา และจะเปิดใ

มั

างใด เขาไม่ได้แค่ต้องการให้เด็กๆ ยอมรับและเปิดใจให้เขาเพียงอย่างเดีย

ล้ว" ครูพุทธพยักหน้าแล้วจูงม

ันให้เด็กๆ ได้รู้จัก พวกเขายกมือไหว้และส่งยิ้มให้วิลสันถึงแม้ว่าจะดูต

แบบพี่เขาบ้างจัง" เด็กชายเต้ยเอ่ยชมว

นุ่มแล้วต้องหล่อกว่าพี่แน่ครับ" วิลสันตอบกลับไป เด็

แล้วจะหล่อแบบพี่ได้ยังไง" วิลสันเอื้อมมือไปลูบหัวเด็

นูเป็นคนดี ขยัน ซื่อสัตย์ และไม่ทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน แค่นี้หนูก็หล่อแ

เป็นคนไม่ดีก็ไม่มีใครรักใช่

่แล้

็นเด็กดี โตไปจะเป็นค

อมยิ้มออกมา เพราะนอกเหนือจากความหล่อของวิลสันแล้ว วันนี้เ

ญิงมะนาวเอ่ยถาม ครูพุทธถึงกับอ้าปากค้าง ก่อน

บบนี้ล่ะคะ" ครูพุทธรีบปฏิเสธทันควันในข

ไม่ได้นะคะครู แม่บอกว่ามันผิดผี"

ยช่วยพยุงเพราะกลัวพี่เขาจะหกล้มแล้วเจ็บตัวอีก แบบนี้ไม่ผิดผีใช่

กหญิงมะนาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย จนวิลสันเผลอขำออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้ เพราะรู้สึกเอ็นดูเด็ก

าวนี่เปรี้ยวสมชื่อจังค่ะ เล่น