หนึ่งชาติแค้นสองภพรัก ไยไม่คะนึงหา

้พ้นห

โปรดฟ้ง

งสั่นเทาด้วยลมหนาวและเกล็ดหิมะโปรยปรายให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้าสายตาที่มองไม่ต่างจากเดิมทว่

ล่อยให้นางต้องตายเพื่อเจ้าสมหว

ล่อให้ทรุดลง

่ได้ทำร้ายน

บหน้างดงาม ที่บัดนี้ริมฝีป

ตัวข้า.. มากเพียงนี

ลันเลอคอยเฝ้าชื่นชมก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ทว่ามือใหญ่กับฉีกดึงอาภรณ์จนขาดหวิ่น ลี่หลั

ได้ด้านชาเช่นเจ้านางจะต้องเ

ลียดชัง

าไม่ได้ทำ นางเป็นสหายข้าข้าจะทำเรื

มันชั่วช้า ถึงจะไม่ตั้งใจฆ่านางแต่คนเช่นน

น้า เมิ่งเมิ่งเหนือกว่าลี่ห

้จนรุ่งสางบางทีข้า

วีดหวิวเกล็ดหิมะโปรยปราย การตายของเมิ่งเม่ยย

………………

จ้าหลันเล่อสายตาเจ้าช

ใจไท่จือต้าหมิงคุนไม่เคยชอบแต่ต้าหมิงคุนผู้

ลี่หลันเล่อที่คาดหวังในตัวของไท่จือจนออกนอกหน้าไม่สนใจคำทัดทานหรือท่าทีเด

มาให้ทบทวน แม้ร่างกายจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใบหน้าซีดเผือดแต

อยนิดก็ตาม ริมฝีปากสั่นระริกร่างกายสั่นเทา เกล็ดหิมะเกาะอยู่บนเรีอนผมหยาบกระด้าง บิดามารดาหายตัวสาปสูญตั้งแต่เกิดเรื่อง มีเพียงลี่หลันเล่อที่เดินเข้าม

เลยเหมือนลี่หลันเล่อเ

. คุณหนูลี่ไปเส

อ ท่านฟั

งครักษ์หนุ

นตายก็ถือว่าดีแค

งข้า ข้าไม่เคยคิดทำร้ายเมิ่งเม่ย ไม่ใช

่มีใครกล้ากับคุณหนูลี่ ใต้หล้ามีสิ่งใดที่คุณหนูลี่ต้องการแล้วไม่ได้มาครอบครอง นอกจากหัวใจของไท่จือ ท่านจึงเกลียดชังเ

มไม่เคยรู้มาก่อนว่าเมิ่งเ

วยอมคุกเข่าทั้งคืนเพื

บเข้าไปด้านใน ประต

่าทีอ่อนหวานของนาง ลี่หลันเล่อโง่งม ยิ้มหยันให้กับสวรรค์ เมิ่งเม่ย

ือนาง

าทาสจับนา

ท่านไม่ก

ง นางส่งคนทำร้ายเมิ่งเม่ยจนตาย เจ้าคิดว่ามากไปหรือ ยึดทรัพย

ไท่จือที่คืนความเป็น

ัดนี้กลับเงียบงัน ข้าวของถูกรื้อค้นกระจุยกระจา

คุนอำนาจล้นมือถือโอกาสนี้

ณหนูลี่ที่เ

ดามารดาคงเร้นกายห่ยไปจากแคว้นนี้เสีย ในเมื่อต้าหม

ัญพอให้ได้เบิกทาง ตื่นเต้นดีใจอย่างยื่ง เมื่อค้นเจอถุงเงินเก่า

นถูกดึงไปไว้ในมือของหนึ่งในชายร่างใหญ่ ลี

น้าตางดงามเพียง

เพื่อทำงานหนักแต่ดูแม่นางน้อยเร่ร

นแย้

าไท่จือ ไม่แน่อาจมีใครเห็นนางแล้วถูกใจซื้อไปเป็

ยดบาปเคราะห์ให้กับลี่หลันเล่อได้เพียงนี้เชียวรึ ฮ่องเต้ชราก็ปิดหูปิดตา ปล่อยให้ไท่

ขตวั

เร็วเข้าชั

ะมอมถูกมัดมือติดกับทาสคนอ

ยเหนื่อยห

ี้ คนนี้แล

ดชี้มาที่ร่างโซ

เดินไปถึงชายแดนที่น

จยิ่งที่ไม่ต้องรับภาระพาพวกทาสไปถึงชายแดนเสี

องข้าแค่เ

ข้าไปในวังหลวงค

กะเชือกที่รัดม

ม่ทันต้องหาค

ากตรงนั้นอย่างรวดเร็วลี่หลันเล่อไม่มีท

ามจับตัวนางมาข้

ังหนีหนามเกี่ยวไม

้ บุรุษร่างกำยำทั้งดึงทั้งลา

ยังหนีได้อีก ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนพวกเจ

นเล่อเจ็บแต่ไม่อาจร้องขอความเมตตารู้ดีว่าเปล่า

ปไหนอีก เป็นทาสหากไม่ยอมเ

่น้อย แต่ยามนี้คงลำบากยิ่งเห็นได้ชัดว่า

จึงถูกสั่งให้ข้าจับตัวมาขายบ้านแตกสาแหรกขาด แล้ว

พร่ามัว ความเจ็บปวดที่มากมายทำเอา ร่

โทษ หล

ากที่ไกลแสนไกลน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ดวง

งอภัยให้ท่า

วงแคว

ุณหนูลี่น

ายไปหน่อยหรือไร”

ข้ามาประสานมือตรง

า เป็นแม่นางเมิ่งเ