พิศวาสตำหนักลืมเลือน

ไม่สามารถทอดพระเนตรองค์หญิงน้อยได้อีกต่อไป ญาณหยั่งรู้ต่างๆของพระองค์ไม่สามารถใช้ไ

่านี้ หากแต่ข้ากลับฝืนกฎสวรรค์เพราะไม่อยากเห็นความตายเกิดขึ้นกับเจ้าที่เป็นเพียงผู้เดียวในรอบสามร้อยกว่าปีไ

ดนั้

นมาพบองค์หญิงน้อยในขณะที่กำลังก้าวออกจากประตูพระตำหนักลืมเลือน สายตาของทุกคู่กำลังเฝ้าจับจ้ององ

หรือไม่”เสียงของสตรีที่เต็มไปด้วยอำนาจเอ่ย

ลาเดินทางมาก จะใช้เส้นทางของสระหยกมณีเพื่อข้ามสะพานดังกล่าวไปยังตำหนักของฮองเฮา โดยพระตำหนักลู่เหวินและพระตำหนักจินหลงของฮ่อ

ของแผ่นดินของจีฟูเหรินนั่นเอง ยาพิษร้ายแรงเพื่อใช้ลอบสังหารถูกจัดเตรียมเอาไว้เป็นอย่างดี ที่เหลือก็เพียงแค่ไปที่ตำหน

ตำหนักลู่เหวินใช่น้องสาวของเย่วฮองเฮาหรือเปล่า”จีฟูเหรินถามเ

ของเย่วฮองเฮาเท่านั้นแหละเพคะ องค์หญิงพระองค์อื่นๆ ต่างเจริญชันษาเข้าสู่

!”จีฟูเหรินลากเส

เราะดั่งนางมารร้ายดัง

คอยเฝ้าเย่วฮองเฮาอยู่ตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ แล้วเหตุใดจึงเดินออกมาจากตำหนักลืมเลือนแห่ง

ระเนตรพระตำหนักลืมเลือนที่ยังคงมีสภาพสมบูรณ์ไม่ไ

าไว้เป็นที่ประทับ ข้าได้ยินมาว่ามีพื้นที่มากเสียยิ่งกว่าพระราชวังถังเฉี่ยนเสียอีก ราวกับว่ามีพระราชวังสองแห่งอยู่ภายในอาณ

ลายเป็นเริ่มต้นด่าทอขึ้นมาทันใด พ

ราชปีศาจ คอยดูแลรักษาการณ์และถวายอารักขาหลายหมื่นนายเลยทีเดียวเพคะ ไม่รู้ว่าอยู่กันได้อย่างไร ทั้งๆ ที่ไม่เคยได้รับพระราชทรัพย์จากท้องพระคลังหลวงที่ฮ่อ

้จีฟูเหรินก้าวเดินนำหน้าออกมาด

ของเป่ยถังก็ไม่อาจทัดเทียม อุปราชผู้นั้นซุกซ่อนทรัพย์สมบัติมหาศาลเอาไว้ภายในพระตำหนักแห่งนี้ตามเสียงเล่าลืออาจจะเป็นความจริงก็ได้ ตั้งสามร้อยกว่า

ือนมาเป็นของข้า! แล้วให้ย้ายตำหนักที่ประทับสำหรับฮองเฮามาที่ตำหนักลืมเลือนแห่งนี้แทน เช

ยินเช่นนั้น ต่างพากันสบตาพยายามจะเอ่ยคัดค้านความคิดอัน

ราชวงศ์เป่ยถังทรงจารึกอยู่บนแผ่นหินศิลาเอาไว้อย่างชัดเจน ว่าห้ามไม่ให้บุกรุกและเข้ายึดครองพระตำหนักลืมเลือน ร

ยังไม่เข้าวังมาถวายงานให้กับเฟิงอวิ๋นฮ่

นสนิทของด้วยสายพระเนตรดุดันเป็นที่น่าห

ไม่ใช่ฝ่าบาทเสียหน่อย อยู่มานานเกินพอแล้วหลังจากที่กำจัดเย่วฮองเฮาได้เรียบร้อยแล้ว และข้าได้รับการสถาปนาขึ้

ุทานเสียงหลงออกมาทัน

นมาว่า วันใดที่เป่ยถังถึงคราวกลียุค อุปราชปีศาจจะเสด็จออกมาจากพระตำหนักเพื่อกำจัดสิ่งที่เป็นภัยของเป่ยถังให้หมดสิ้น เพียงแค่เสด็จ

ะหยกมณี จนเสียงสะท้อนก้องไปยาวไกล ดวงตายาวรีเฝ้าจับ

บราณของอุปราชปีศาจผู้นั้นอยู่ได้ กาลเวลาม

พลางจ้องด้วยสายตาที่บ่งบอกว่

สามร้อยกว่าปีผ่านมาแล้ว เจ้าทั้งสองยังคิดว่าอุปราชผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่ได้อีกอย่างนั้นเหรอ ป่านนี้ตายไปไม่รู้กี่รอบแล้

้ามสระหยกมณีไปอย่างหัวเสีย โดยมีสายตาของคนสนิท

่างไง มิต้องล้มตายดั่งใบไม้ร่วงหล่นจนหมดทั่วทั้งวังหลวงอย่างนั้นเหรอ อย่าลืมสิว่าอุปราชในตำนานไม่ใช่คนนะแต่เป็นปี

ัง เจ้ากับข้าใช่ว่าจะไม่เคยได้ยินตำนานสร้างแคว้นเป่ยถังเสียที่ไหนกันเล่า ยิ่งเล่าขานต่อๆ กันมาก็ยิ่งมีการแต่งเติมจนเกินเลยไปจากเรื่องเล่าขานที่เคยเกิดขึ้นจริง

ักลืมเลือนนะ เพียงแค่เดินผ่านข้าก็รู้สึกเสียวสันหลังแล้ว..บรื้อออ!!

อเหลาปรากฏรอยแสยะยิ้มเหยียดอย่างเหี้ยมเกรียมขึ้นมาบางๆ ช่างเป็นรอยแย้มเยือนที่น่าสะพรึงกลัวและห

ต่อไปแล้วสินะ จึงกล้ามีความคิดที่จะสังหารลูกหลานของข้าเช่นนี้! สตรีเลี้ยงไม่เชื่องเช่นเจ้าก็คือนางอสรพิษที่จะต้องถูกข้ากำจัดเพ

ผ่านที่เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกของอากาศหนาว จนทำให้ทุกชีวิต