ไม่เล่นแล้ว ฉันคือคุณนาย

ป็นจิตวิทยาแบบไหน แม้จะรู้ว่ามันไ

ที่เธอสาดแววตะลึงไปชั่วขณะ แล้วก็พูดออกมาประโยคนึงว่

เธอก็ดีขึ

่หรูกันออกมา ตาของเธอจับจ้องไ

อมเป็นสีม่วงอ่อน สวมแว่นกันแดดค

ว้ แต่ว่าสัญชาตญาณของหลูเฉียนหนิงบอกกับเ

ิ่งตรงมา เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของโจวเป่ยจิ้งอย่างรวดเร็ว แม้แ

้งเอาไว้แน่น ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่

ตาของหลูเฉียนหนิง แทงตามาก อารมณ์ที

ินทางของฮวาหยุนหราน ถือโอก

งก็ไล่ตามไปไกลมากเหมือนกัน ท่าม

ืนอยู่ห่างจากโจวเป่ยจิ้งกับฮวาหยุนหรานประ

องฮวาหยุนหราน เธอกอดเขาเอาไว้แน่นราวกั

นล้อมรอบฮวาหยุนหรานเอาไว้ แม้ว่าก่อนจะมาหลูเฉ

มีอะไรกับเธออยู่บนเตียง ตอนค่ำก

่ได้มีประโยชน์อย่างอื่น แต่เพื่อปิดบังริมฝีปากที่ซีดเผื

งฉันไหม？” ฮวาหยุนหรานปล่อยคอของโจวเป่ยจิ้

โจวเป่ยจิ้งยืนอยู่ด้วยกันเมื่อตะกี้นี้แล้ว มันห่

ุนหรานราวฟ้ากับเหว แล้วก็ไม่สามา

น้อย หลังจากที่พูดออกมาหนึ่งคำ ก็กวาดส

นปกติ แต่กลับบอกไม่ถูกเหมือนกันว่า

ด้วยความน้อยใจ “เป่ยจิ้ง ฉันกลับมาครั้งน

าดเดาได้ยากของโจวเป่ยจิ้งมองเห็นท่

ของตัวเองลงนับครั้งไม่ถ้วน พย

ุณฮวา เชิ

หลูเฉียนหนิงลากกระเป๋าเดินทางตามอยู่ข้างหลัง ติดตาม

่ไหว ฝ่าเท้าเหยียบอยู่บนส้นสูงสิบเซนติเมตร

ยจิ้งเหรอ？” เธอวิ่งท

งพยักหน้าเล

องเก่งมากแน่ ๆ ดูเหมือนจะอายุพอ ๆ กัน เรามา