เธอ...ที่ไม่คิดจะรัก

ันกัน ส่วนมหา’ลัย น้องรู้ว่าพี่ไปเรียนที่กรุงเทพฯ เคยมีป้ายติดอยู่หน้าโรงเรียน ส่วนน้องไปเรียนที่จอมบึง จบมาก็อยู่แต่ที่บ้าน ส่วนพี่แทบ

ม่เคยรู

หรับน้อง พี่เป็นเพื่อนของพี่ชายที่พอจะจำหน้าได้บ้าง แต่สำหรับพี่ น้องเป็นแค่คนอื่น

ดินออกไปด้านนอก นั่นทำให้ร

แต่งงานกับเสี่ยคิด วันที่สิบสี

..แ

งแต่ง ไม่อยากก็ต้องแต่ง น้องไม่มีทางเลือกอื่นแล้วค่ะ น้องไม่ได้รักเสี่ยคิด น้องไม่อยากเป็นเมี

..

น้องคนเดียวยังไงก็หนีไม่พ้น ถ้าโดนจั

็เข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่

ยจะให้ฉ

กขบแน่น ผงกศีร

สักคนที่พอจะต่อก

ี่เพียงมองก็สามารถส่งความเยือกเย็น

นหนทาง ไม่มีเงินทองมากพอจะไปตั้งตัวที่อื่น แต่น้องอยู่ที่โพธารามไม่ได้แล้ว ถ้าอยู่ น้องต้อ

ายมีไอเย็นแผ่ออกมาเกาะกุมหัวใจจนเ

วยพาน้องออกไป

..

..

ไม่เกี่ยวอะไ

งใบพังทลายลงจนไม่เหลือซาก รับรู้ถึงมวลน้ำที่เตรีย

รกันจะอยากเดือดร้อ

รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตายังคงปรากฏให้เห็น “ยังไงก็ขอบค

อกไปด้านนอกโดยไม่ตอบโต

กอย่างถึงพี่จะไม่ช่วยน้อง น

งผู้พูด “เธอไม่มีสิ

แค่นยิ้

ืออะไรจากเธอไหม ไม่เลย เพราะมันเป็นปัญหาของฉัน ไม่ใช่ของเธอ ไม่จำเป็นให้เธอมาช่วยแก้ เพราะฉะนั้นปัญหาของเ

ที่น้องจะโกรธคนอื่นได้ เพรา

..

วกเราน่าจะดีกว่านี้นะคะ เพราะงั้นพี่ลืมสิ่งที่น้อ

ป เขาเพียงเดินออกจากร้านเพื่อตรงกลับบ้านของตน ปล่อยให้ผ

เธอต้องแก้ม

งเจตจำนงออกไป ได้รู้ถึงผลลัพธ์ว่ามันไม่เป็นอย่างใจคิด ก่อนสอง

สเจ้าสาว วันงานจะสวย

นแล้ว ว่าคำตอบของอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ยิ่งรติรสมาพูดเช่นนี้ เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าสุดท้ายแล้ว

รยอมรับกับเรื่องที่ทำให

วใครมันจะ

ข้าว พี

เถอะ น้อ

อยู่ในห้วงคำนึงของเขาเลยสักนิด ให้ทานคงไม่กล้า

ิรสฉีกยิ้มอย่างปิติ ทว่ามันค่อยๆ จางหายไปเมื่อ

เพราะคิดเปลี่ยนใจจะช่ว

ดีครับ

ลงที่โซฟาอย่างวางท่า หันหน้าไป

ัก เดี๋ยวเขาจับได้ก็หาเรื่องกันอีก สุดท้ายถิรมันจึงเป็นฝ่ายกู้สถานการณ์ให้

เดียว “มึงกินเถอะ กู

ย เขาช่วยน้อ

องตัวเอง หลังออกมาจากร้าน สายตาของหญิงสาวก็ตกกระ

งอรัณ

ไม่กลับ

หญ่ที่เดินขนาบข้างกันก็หันไปมองตาม เดิมทีเขา

ถูกเลิกขึ

น้องแค่สงสั

ู้ชาย มนุษย์เพศผู้ไม่ว่าหน้าไหนเขาก็ไม่อยากให้มายุ่งกับผู้หญิงของตัวเอง จึงหมั่นแสดงออกอย่า

่ในรถ เขาควรกลับบ้านตั้งแต่เมื่อสิบนาทีก่อน แต่หลังออกจากร้านสักของเพ

ไปด้วยความอ้อนวอนร้องขอระคนว่างเปล่าของเธอจะตราตรึงในใจ แต่แล้ว

แล้ว ไม่คิดอยากหา

୨୧˚　˚