เธอ...ที่ใจมิใฝ่หา

่ายๆ เหมือนทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่กล

บ ‘สิ่งนั้น’ จึงพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ทว

ลิตามาคัดตัวอีกรอบน

ด็กสาวที่ถูกเลือกให้เป็นสองคนสุดท้ายในการคัดตัวเพื่อร่ายรำในวันงานของทางโรงเรียนไม่ได้กลับบ้า

างก็ฟาดฟันกันด้วยส

นเดียว ชลิต

นี้มาแต่

นตัวไปซะ งานนี

งลากขึ้นมาอย่างเชื่องช้า “เพราะลูกหาบมึงมันตุ๊บกันหมด มึงเองก็กลัวว่าจะแพ้กูเหมื

วามแกร่งในจิตใจของเด็กสาวได้

่ใช้มองแข็งกร้าวเหมือนที่แล้วๆ มา “มึงจ

มั่นใจว่าเอาชนะกูได้” เธอบิดยิ้มอย่างสังเวช “หรือเ

ูแค่ไม่อยากลดตัวไ

างกูแล้

ียดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างที่เธอเคยทำกับอีกฝ่าย ร

ีด้วยการใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้า

คนตรงหน้าออก จ้

ยวกระเทียมลีบต

แค่พูดความจริงทำมาเป็นรับไม่ได้ ข้อร้องเหอะ มึง

กของมึง

่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อมึงคือใคร เพราะแม่มึงมันเป็นอีตัว ผ่าน

มุม เป็นเรื่องที่เธอ

ื่องเหนือความคาดหมา

ว่าจะรวมพ่อมึงอยู่ใ

าโต กำมือแน

่กูด้วยก็ได้ และบางทีกูก็อาจจะเป็นพี่น้องกั

ุ้มอยู่ก็ถูกยกขึ้น ชลิตาถีบเข้าที่หน้าท้องของเธออย่างเต

ามลุลีมิอาจยอมรับต่อความเสียเปรียบได้จึงยกเท้าขึ้นเพื่อถีบชลิตาจนอีกฝ่ายมีสภาพไม่ต่างกัน แต่สลัดเจ้าหล่อนได้ไม่ถึงนาที ลูกห

ไม่มีใครยอมใคร ได้แผลอ

งฟัดกับหมาข้างถนน เธอปรี่ไปหาตัวต้นเรื่องอย่างชลิตา ยื่นมือไปกร

ลางใจ แต่ความคับแค

ิกเนื้อหนังที่เป็นส่วนใบหน้าของมลุลี ซึ่งเธอก็ทำได้ แต่หลังจากเจ้าตัวรับรู้ว่าได้แผลจนเสียเลือด

มากุมดวงตาของตน “

นเสื้อผ้าหลุดลุ่ยกับคนทั้งสาม ได้กันไปหลายแผล ไ

ย! ทำ

ักการภารโรงวัยห้าสิบกว่าก้าวเดินมายังห้าสาวคอซอง ท

ม่มีทรงเดิมหลงเหลืออยู่ มันฟูฟ่องจนยุ่งไปทั้งห้าหัว เสื้อผ้าทั้ง

ม่ชอบ อยากเป็นนักม

หายใจไม่ได้

งขึ้น “มัน

พูดที่ให้การเท็จ เธอโดนถีบจนจุกไป

ายมวยที่จะมาเตะต่อยตบตีอะไร

้อมแอ้มตอ

็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ไ

งก็ใส่เกียร์หมาออกตั

ง “เด็กหนอเด็ก กว่าจะโตจ