เธอ...ที่ใจมิใฝ่หา

วเท้าก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวตาย เธอจะไม่ถือสา

ต่เป็นการเอ่ยปากพูดกับเพื่อนของตน

ยั

็นหอพักนะ

ต่สายตาและบทสนทนานั้

คิดว่ามาอยู่นอกบ้านคนเดียวจะเหงาเสียแล

ระสานกันว่

มเข้าใจใหม่ด้วยว่ากูไม่ได้เข้าใจผิดหรอกว่าที่นี่ไม

ยงขึ้นจมูก “ใช่สิ

ห้าจากข้างทางก็มาเป็นได้ มันต้องสวย ไม่สวยก็ขายไม่ออก อ

็จ้องมลุลีตาเขม็ง สองมือกำแ

ื่อกูพูดว่าอย่างมึงน่ะ มันระดับเบอร์ตอง แบบนั้นรึ เกิดอยากเป็น

นหรอกคนชั้

้ของมึงแล้วกูไม่ยักจะเห็นอะไรที่สูงในต

ามเดือดร้อนให้ผู้ร่วมอาศัยท่านอื่น จึงพยายามลากตัวเพื่อนสนิทให้ออกไปจากบริเวณนี้ ที่ก็มีท่า

้าไปในห้องของตนเอง ง่วนอยู่กับการจัดห้องจนลืมเวลา กระทั่งได้รับสาย

ึงเห็นหน้าแม่ที่ส่ง

ถึงบ้

้ารับรู้ “มิ

วันอื่นก็ได้ อีกเดี

่มีอะไรทำ ข้าวของก็วางระเ

ด็นนั้นต่อ (แล้วอยู่ที

ยู่ไม่สุข เพราะเธอค่อนข้างมั่นใจว่าสามารถรับมือกับแม่สองคนนี้ได้ด้วยตัวเอง ก็แค่คนที่อยู่ห้องใกล

ล้ว แม่ไม่

้อนก็เปิดแอร์ไปเลย ไม่ต้องประหยัดหรือรัดเข็มขัดมาก ใช้ชีวิตใ

ด้แต่ส่าย

ีกไม่กี่วันฝนก็คงจะตกแล้ว ไป

บทรา

าบให

นางฟ้

กลียดอ

ปในกลุ่มแก๊งเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ที่แม้ว่าตอน

ฯ สุสิริไปทำงานโรงแรมอยู่เกาะสมุย มีเพีย

ดมันปะ หรือมึงเคย

ไง แต่กูเกลี

ไปเจออะไรเข้า แต่มันไม่ค่อยอั

้เจอในเน็ต

บไปอยู่ที่นั่นนิ

: เจอ

: ว

อยู่หอเดีย

ถึงได้หงุดหงิดไง เพรา

้ามาทำงานใ

: อ

รกรรมพว

ามอ่าน ไม่จบไม่สิ

ยังจำวันที่มันต่อยไอ

แล้วจะพูดเพื่อ

ากันเล็กน้อย ถึงกระนั้นก็ยอมแตะเข้าไปอ่านข้อความอยู่ดี ได้ความว่าอีกฝ่ายไหว้ว

เขาเริ่มงานวัน

ดิน: