เธอ...ที่ใจมิใฝ่หา

อนรถมาจอดบริเวณโรงจอดรถของพนักงาน ด้วยยังไม่ใช่ปลายเดือน ยังไม่เข้าสู่ฤดูฝนอย่างเป็นทางการ แดดที่ส่องลงมานั้นนับว่าแรงพ

กรามบ้านช่องรอบข้าง “แถว

นไหม เดี๋ย

วามขี้หวงของมารดา “ที่นี่แหล

นกระทั่งจวนจะถึงเวลานัด สายตาสองคู่ก็สบเข้ากับซ

จรดปลายเท้าลงพื้น ร่างสมส่วนยันกายยืนขึ้นพร้อมมือหนาเอื้อมไปดันประตูให้

ุลีพอจะจำได้ดัง

ุยผ่านทางโทรศัพ

คะ มาตามนัดของคุณ” เธอพยายามฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตร แล

สนทนา ไม่ลืมเผื่อแผ่ไปถึงหญิงวัยกลา

ข้าไปภายในร้าน ทว่าเสียงขอ

ี๋ยว

หลียวหลังไ

ข้าไปด้ว

เชิญเล

ยตามองสิ่งรอบข้างอยู่ตลอด พบว่าร่ำเมรัยถือเป็นร้านขนาดใหญ่เลยทีเดียว

ือไปที่เก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับโต๊ะทำงาน เธอนั่งลงตามคำเชิญชวน โดยที่

มาให้หญิงสาว “ผมดินนะครับ

ห็นรถที่ขับ ซ้ำยังแต่งตัวภูมิฐาน ท่าทีของเขาแลสุขุมนุ่มลึก กลิ่นกายหอมเหมือนแ

ิ่งกว่า กระนั้นแล้วเธอหวังเหลือเกิ

า แทนที่จะเป็นกลิ่นหอมที่ลอยปะทะจ

งสองครั้ง “คุณเคยเป็นพนักง

บหน้าหวานเจื่อนลงเล็กน้อย “เอ

ส่ายหน้าเล็กน้อ

่องของการทำงาน รวมไปถึงการทำสัญญาต่างๆ แลกช่

ุด เธอก

าบ้านอยู่ปากพลีแล้วจะมาทำงานยังไง

๋ยวมิ้มจะไปหาหอแถวๆ นี้ดู

่ได้หาเ

ูด เธอเพิ่งจะได้งาน จะหาหอก่อนมี

านก็เป็นคนที่อื่น ผมรู้มาว่าพวก

้มไม่ค่อยสะดวกแชร

ุณ พวกเขาเช่าห้องพักอยู่ใกล้ๆ นี่เอง เดินทางประมาณหกถึง

้อง ไม่ต่างกับชั้นอื่นๆ ที่มีห้องว่าง เธออยากอยู่ชั้นแรกเพราะคิดว่านั่นค่อนข้างสะดวก แต่แม่ไม่ยอม เป็นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ส

ยเถอะ มัน

้นสองได้ไหม มิ้มไม่อ

ี่มันปลอดภ

ื่อชั้นหนึ่งทำให้แม่ไม่สบายใจ ชั้นสี่เธอก็สู้รบปรบมือกับขั้นบันไดไม่ไหว เหลือเพียงสองและสาม และอยู่สามมันจะต่างอะไรกับชั้น

ดาวจะเอา

งให้พร้อมเพื่อเปิดร้านในเวลาหนึ่งทุ่มตรง เลิกงานไม่เกินตีสอง สำหรับ

์มของทางร้าน วันนี้หัวแก้วหัวแหวนของบ้านวรสุวรรณจึง

มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่ไม่กระเหี้ยนกระหือรือจะครอบครอง แม่ก็ซื้อให้ เครื่องมือสื่อสารของเธอค่อนข้างตามทันโ

ตนต่อไป และเก็บเงินเพื่อช่วยจุนเจือครอบครัว แม่

ยู่ครึ่งค่อนคืน เลือกที่จะใช้ของ

มลุลีเข้าหอพัก เหมือนครั้งที่ยังเป็นเด็กอายุสิบเก้า ความรู้สึก

จสรรพก็พากันไปทานอาหารที่

เนือยๆ “ไม่มีเรา

ิ้มจะติดต่อไปทุกวันเลย เพราะอย

เหมือนกับอยู่

บสนุนคำพูดของบุ

ผู้เป็นตา “นาทีนี้ตาต

ก “ให้หลานมันได้ออกไปใช้ชีวิตเองบ้าง จะได้มีภู

้งเพื่อสื่อว่า

่นใจว่าตัวเองโตมากแล้ว อายุยี่สิบห้ามันก็ไม่น้อย แต่บัดนี้คล้ายว่าตัวเองเป็นเพียงเด็กตัวเล็กเท่านั้น แล

ำตาถึงได้รื้น

อมาลูบหัว “ร

้ร้องสั

ปกันใหญ่หากร้องกันทั้งแม่ทั้งลูก

ไปก่อน มิ

้นซะ

อมสอดกายเข้าไปในรถ “ถึงบ

จที่เต้นไม่ค่อยเป็นจังหวะนัก เธอเองก็ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ของ

้องให้เข้าที่เข้าทาง ขาเรียวก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบนัก แต่เมื่อเดินมาถึงชั้นสอง สิ่งที่อยู่ในระยะสายตาคือป

มีใครบางคนก้าวออกมา ซึ่งน่าจะเป็น

ขาตายชั่วขณะ อี

ดินไปสิ

ากห้อง โดยที่ผู้หญิงคนนั้นยั

ทันทีเมื่อมองตามสายตาของรูมเมทแล้วพบกับ

ริเก่าจากชาติปางก่อนอย่างชลิตา ไหนยั

กจะมีสีสันเ