มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง

ไม่อยากให้ใครได้ยิน นางเหลียวมองด้านหลังเล็กน้อย เมื่อไม่เห็นใครหรือสิ่งใดผิดปกติ สองเท้าก็จ้ำพรวดผ่านประตูออกไป

แบบนี้จะดี

ู่

ต่

งตาใส่สาวใช้ ก่อนจะเคาะที่หลังค

สียหน่อย และเจ้าก็ออกปากเตือนข้

ังเจ้

ั่นป

แค่นึกถึงตอนที่จะได้เที่ยวเล่น ห่างไกลจากการ

ต่นั่นยังไม่แย่เท่ากับที่ทุกคนจะหันมาห่วงคุณหนูหน

าไว้คิดทีหลัง

ปตลาดสร้างความเบื่อหน่ายให้นางเช่นกัน นางแทบจะจำร้านทุกร้านในนั้นได้หมดแล้ว เหตุเพราะไม่ว่าคุณชายท่านไหนก็เอาแต่พานางไปที่นั่น พอนางเลือกซื้อสิ่ง

เฝ้านาง โดยให้เหตุผลว่าเป็นเพียงการดูแลรับใช้ใกล้ชิดเท่านั้น แต่บ่าวคนนั้นจะคอยรายงานทุกความเคลื่อนไหวอันน่าจะเป็นเ

่จำเป็น ที่ของพวกนางคือในเรือนอันอบอุ่นปลอดภัย และมีงานมากมายให้ทำจนล้นมือ แม้เยว่ชิงจะมีฝีมือในงานปักผ้า การดนตรี หรือกิริยามารยาท

กหน้าออกไปดูถนนหนทาง ต่อให้นางจะเห็นค้านกับกับคุณห

ดื่มชากันก

ับคุณหนู และอาจจะเกิดอันตรายได้ มีพวกชอ

ำไมกัน” เยว่ชิงโบกมือแบบไม่ใส่ใจ หารู้ไม่

หมู่บ้านด้วยความตื่นเต้น สองตากวาดมองบ้าน

อบ่าวด้ว

นจ่อริมฝีปาก “ห้ามเรียกข้าเช่นนั้นนะ ข

ๆ ไม่เร

นแม่ทัพออกมาโดยไม่มีคำนำหน้า มันถือเป็นการล่วงเกินอย่างสูง แต่คำ

ำบากใจ จึงเลี่ยงที่จะเรีย

ีจะมีอยู่เพียงร้านเดียว เหมือนกับอีกหมู่บ้านหนึ่งซึ่งอยู่ไกลไปทางทิศประจิม ซึ่งใหญ่กว่านี้ไม่มากน

ยากกก

ทางที่ทั้งคู่ต้องการจะเดินผ่านพอดี ด้วยความกลัวว่าคุณหนูจะมีอันตราย เพ่ยเพ่ยจึงรีบ

นตรายเกินไป” เพ่ยเพ่ยรีบร้องห

ไปหรอก เพ่ยเพ่ยเราไปดูกันหน่อยไม่ได้หรือ ชายคนที่โดนผลักจนล้มก็

ุ่มแน่นอยู่เลยนะเจ้าคะ หากมีการใ

ีผู้หญิงเ

ู เยว่ชิงจึงอาศัยจังหวะนั้นดึงมือนางออก แล้วพุ่

้แต่ต้องรี

ก่ชรามากแล้ว ใช้กำลังเย

สมควรจะโดนสั่งสอนเช่นนี้อยู่แล้ว” เขาเป็นชายกักขฬะตัวโตเสียงดัง แต่

วยพยุงขึ้นจากพื้น เห็นการแต่งกายของเขาก

ม่ไปต้มกินก่อน แล้วข้าจะได้อะไร ข้าเปิดร้านขาย

ียกเอาเงินราวกับพวกหน้าเลือด ทำอย่างนี

็นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดา อย่ามาทำตั

ยว่ชิงเสียใจที่ไม่ได้แต่งกายให้สมฐานะ ไม่อย่าง

าเยี่ยงนี้อีก แล้วก็รับเงินนี่ไปซะ” นางพย

ย่างยียวน “ข้าจะรับ

งใจจะแกล

ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างคุกคาม

อาตัวเข้ามาขวางไว้ระหว่างนางกับคนถ่อย แต่ม

งสองเลย ข้าจะหาเงินมาจ่าย

ย ข้าชักจะสนใจนาง

มีมือหนึ่งมากันเอาไว้ แล้วออกแรงบีบที่ข้อมือนั

ปล่อย

ด้สอนให้เจ้าให้เกี

ก็ยังไม่ยอมปล่อยออก แม้มันจ

ของคนที่เข้ามาช่วยในยามคับขัน เขาแทบจะบดข้อมือของอีกฝ