มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง

พใหญ่จะใหญ่โตกว้างขวาง แต่กลับไม่มีบ่าวไพร่เดินให้ขวักไขว่ดังเช่นจวนขุนนางอื่น ๆ หากเทียบกันแล้วจวนแห่งนี้มีบ่าวไพร่เพียงหนึ่งในสามของจวนขุ

ของจวนแห่งนี้ไม่น้อย ขณะที่กำลังเดินอยู่เ

ากเป็นหญิงสาวทั่วไปที่เขารู้จัก คงจะไม่พ้นการไปนั่งพักผ่อน พูดคุยกับคนสนิทข้างกาย หรือเข

างสวนเอาไว้หลายแห

ไม่มีสิ่งใดน่าสนใจนัก หากจะนึกให้พิเรนท์สักหน่อย ก็เห็นจะมีเพียงโรงครัวและโรงม้

พบกับท่านพ่อ” เสียงเล็ก ๆ

ไม่บอกท่านแม่ทัพถึงสาเหตุที่แท

ู่

เขาจึงหยุดเดิน เพื่อจะรอให้ผู้พูดเป็นฝ่ายตรงเข้ามา

หากคุณชายทั้งสามของเจ้ามาได้ยินเข้าจะทำอย่างไรฮึเพ่

้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เสียงบ่นถึงน

ท่าทางสง่างามแบบคุณชายท่านนั้นก็ไม่ม

ไม่ข่มขู่ว่าจะฟ้องท่านพ่อหรอก เราต้องเอาทองน

ข้ากันอ

อ๊

เดินกะทันหัน เยว่ชิงไม่ทันได้ตั้ง

ณหน

แต่บุรุษที่พรวดพราดออกมากลับเคลื่อนไหวอ

อม

ึ้นมาบิดาของเจ้าได้เอาโทษข

่างเล็กที่ยังคงม

ใหญ่หรอกใช่ไหม ในเมื่อเจ้าตั้งใจจะใช้ทอ

าน ได้ยิ

พยายามจะขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่โ

อยข้

ต่โดยดี ใบหน้าเ

ทีนี้เจ้าจะทำอย่างไรกับข

นอกจากชดใช้สิ่งท

ซึ่งหยิบถุงที่บรรจุทองเอาไว้จนเ

้องการขอ

่บรรดาคุณชายทั้งหลายเต็มใจให้นางต่างหาก เอาเป็นว่าทองเต็มถุงนี้ถือว่ามากมายเหลือเกินสำห

เพียงเอ่ยปาก ข้าจะหามาให้

ังไม่

นั้นท่านจะมาที่นี่ทำไมกัน นางทำได้เพียงต่อประโยคในใจ จะเอ่ยออก

อันชวนตะลึงของเจ้าเสียแล้ว” หลี่อวี้อ๋องใส่น้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ลงไปด้วย และ

างนัก ราวกับรู้ว่ายิ่งนางเกรงกลัวบิด

้งใจให้คนที่อยู่ตรงหน้าได้ยินด้วย หากเป็

าตัวเองงาม จะ

็นเพียงการสัมผัสอันแผ่วเบา ไม่ได้มีความรุกล้ำใด

่ท่

มงามเช่นนี้ สร้างความปั่

นางสั่งเสียงแข็งและพยา

มแล้วแกล้งรัดนางแน่น

่า

ก เขาก็รัดน

ผู้ที่ไม่เคยได้ประสบพบเจอก็ยังเอาไปกล่าวขานในบทกวี นางจึงไม่รู้สึกว่ามันคือความพิเศษแต่อย่างใด คิดแค่เพียงว่าเป

กลับรู้สึกแปลก ๆ แล้วยิ่งถูกวงแข็นแกร่งกอดรัดอยู่อย่างนี้ ทำไม

ล่าวด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้สงบนิ่ง

่ออกว่าต้องการสิ่งใด ก็เชิญกลับไปก่อนเถิด พ

รไล่กันทา

้วจะให้ข้าทำอย่างไร” นางเกิดความรู้สึกโมโหขึ้นมาอีกคำร

าต้องการสิ่งใด” ชายหนุ

ันร้อนรนของบิดาก็ทำให้การสนทนายุติลง และนางได้แต่หันไปมองเข

จมาถึงนี่มีสิ่งใดให้กระห

อวี้

วยดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะหันไปหา

้าจึงไม่แจ้งพ่อ” แม่ทัพมู่หรงก้าวเ

คนตรงหน้า “คือท่านอ๋องหรือเจ้าคะ”

งที่ดูฉากตรงหน้าด้วยใบหน้ากลั้นยิ้ม ทั้งสงสารแม่ทัพมู่หรงที่กลัวตัวเองและ

รือคุณชาย ที่เจ้าเข้าใจไปเ

ึงตาใส่ตาเขียว จึงตั้งสติแล้วย่อตัวลงต่ำจนแทบจะติ

ุณา ได้โปรดประทานอภัยโทษแก่หม่อมฉันด้วยเพคะ” อันที่จริงนางแกล้งนอบน้อมเขาไปอย่าง

ขนาดไม่รู้ฟ้ารู้ดินเช่นนี้จะทำเยี่ยงไรดี”

๋องโปร

กมือห้ามไว้ จึงจำใจถอยกลับไปยืนที่เดิม แม้จะไม่รู้เลยว่าธิดาของเขาไปทำสิ่งใดไว้ หรือหูหนวกต

ังเยาว์นัก ถึงขนาดท

ก็ปรับดวงตาให้เจือแววน่าสงสารอย่างรวดเร็ว นางสบตาเขาด้วยความขอร้องไม่ใ

ัวเราะในใจกับท่าง

่ยวเล่นข้างนอก” คนเป็นบิดาเหงื่อตกด้วยรู้นิสัยของบุตรสาวตัวเองดี

้นจังหวะ มองเยว่ชิ

นโบกไม้โบกมือ “ข้าอาจจะพูดผิ

วาน “เยว่ชิงอยู่แต่ในเรือน จนถึงขนาดไม่ทราบว่าพระองค์ผู้ทรงสง่าราศีเป็นถึงท่านอ๋อง ทั้งนี้

่เห็น ๆ ยังจะพูดให้ต

็อยากจะสั่งสอน จึงอาศัยความได้เป

ีรีตองเมื่อข้ามาปรากฏตัวที่นี่ หรือการต้องใช้คำพูดคำจายุ

ถ้าเยว่ชิงทำไม่ได้ กระหม่อมผู้เ

ดังเดิม ก่อนจะบังคับให้สบตา เห็นทั้งความหวาดหวั่นในด

ดหรือ

น เมื่อใดก็ตามที่ข้าเรียกหา เจ้าจะต้องยินดีมาพบตา

อยู่แล้ว ตอนนี้กลับสงัดกว่าเดิม กระทั่งเข

อำนาจ แม้แต่ท่าทางก็ยังดูขึงขัง เห็นจะมีเพียงแววตาเท่านั้นที่ฉ

้ เพราะตัวของหลี่อวี้อ๋องเองจ

ลี่อี้อ๋องต้องพอพระทัยเยว่ชิงมากเกินกว่าที่คาดเอาไว้ และมันยิ่งแจ่มชัดกว่าวันที่เขาได