ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ

่กล้าถาม เพราะถามไปทีไรก็ไม่รู้คำตอบ แถมมารดายังร้องไห้หนักเข้าเสียอีก มีแต่อ้อ

หวังจนไม่มีเรี่ยวแรงออกไปไหน นางป่วยใจจนข้าวปลาไม่ยอมกิน ไ

ุดท้ายด้วยใบหน้าอิดโรย แล

งบนอก อาการบีบรัดจนหายใจไม่ออกก่อนหน้านี้ค่อย ๆ คลายออก เม็ดเหงื่อผุดพรา

หลังพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่ใช่ห้องบำบัดขององค์กรด้วย ไหนจะเสื้อผ้าท

งก่อนพบว่าสิ่งเธอหามันวางอยู่ข้างเตียงนี่เอง เจ้าของนัยน์ตา

ที่ส่องมองจากมุมต่ำด้านล่าง นี่ก็เป็นใบหน้าขอ

มันอะ

าไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความทรงจำ นี

ๆ ไม่เอาน่า นี่ม

ย่างหาที่ระบายไม่ได้ เธอปรับลมหายใจอยู่

้บอส

งน้อยสวรรค์ก็ควรให้เธอแก้แค้นเสียหน่อยไม่ใช่เ

เลื่อนประตูดังกุกกัก เยี่ยนถิงห

น่าร

อจากช่องว่างของประตูที่เปิดแง้มไว้ ท่าทางประหม่าเหมือนไม่กล้าเอ่ย

่าน

..

ไม่รู้ความสองคนก็พุ่งเข้ามาหาเธอ กอดขาผู้เป็น

ายตาของหญิงสาว เด็กสองคนนี้เหมือนลูกกระรอกที่อยู่ในกำมือ ต้องจับแบบไหนถึงจะดี ต้องพูดอะไรพวกเขาถึงจ

หม ท่านป้าร้านหมั่นโถวบ

จ ข้านึกว่าท่านจ

ม่ต้องทำอะไรให้พวกข้าแล้วก็ได้

ูดอะไรบ้าง แต่สถานการณ์แบบนี้ ให้เอามีดมาจ่อคอเธ

้นสูงจนสลบไปเท่านั้น" เยี่ยนถิ

สะอื้น พูดไปก็สูดน้ำมูกไปจนเยี่ยนถิงพูดไม่ออกยิ่งกว

อะไรขึ้นกันแน่ ได้แต่กอดปลอบทั้งสองคนไปมา คล้ายว่าเห็นภาพซ้อนตัวเองในอดีต เธอพลัดพรากกับครอ

พวกเขาจะพบจุดจบแบบเดียวกันหรือไม่ จะมีแสงสว่างในช

ื่อที่ใช้เรียกขานก็เอ

ธอขาดน้ำจนแทบสลบรอบที่สามได้แล้ว ตอนนี้เธอต้องปร

รทำนองนั้น หากรู้ว่าบิดาเป็นใครก็คงให้ใช้แซ่บิดา แต่หม่าเยี่ยนถิงกลับนึกทั้งหน

ๆ มาให้เธอ คิดไปแล้วสามีผู้นี้ของนางก็ทำตัวน่าตรอมใจตายจริง ๆ อย่างที่เกิ

ีวิตที่ผ่านมาทำให้เธอค่อนข้างแข็งกระด้างกับเรื่องพร

จดหมอ เพราะมันขมจนฝาดติดลิ้นไปอีกหลายวันได้เลยเชียว โรคอ

กระหว่างเจ้านี่กับยารักษาโรคจากโลกเก่าแต่ต้องเคี