ขันทีเจ้าเล่ห์กับฮ่องเต้เฉยชา

วเสียกว่า แต่อิ่มก่อนเขาขืนต่อปากต่อคำเจ้าขันทีหนุ่มอยู่แบ

งดีดีวางไว้ข้างหน้า แต่บัดนี้เจียเฟยคีบใส

"เจียเฟยรินชาส

พ่ะย่ะค่ะ เครื่องเสวยไม่ได้มีข

เป็นข้าที

่อยๆ ละเลียดชิม จึงจะลิ้มรสอาหารไ

เจ้าอยู่นิ่

้าเจียเฟยร่างสูงสูงสง่า เจียเฟยทั้งตัว

วียนหดขาจนอีกคนต้องอุ้มไว้ มือสองข้างคล้องที่ลำคอฮ่องเต้ไว้แน่นแมงมุมตัวใหญ่ตัว

ดดดดก

าปี๋ตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนเขา อีกทั

ปาก ใช้ปากเป่าแมงมุมให้ถอย

ปกป้องคุ้มค

ใบหน้าแต่เจี

ไปหร

เจียเฟยก็เท่านั้น เจียเฟยจึงไม่เห็นมัน ตั้งใจเ

่าบาทเกิด

้นมีองครักษ์ข้างกายนามตงหานวิ่งเข

านมาจับมันไ

วียนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ตงหานส่ายหน้าไปมาเดินมาจับแมงม

นทีฝ่าบาททรงอุ้มเ

้อมกอดจากลำคอของม่อเฉวียน ที่ยืนใกล้สุดใกล้เพื่อจะได้จับหมวกขั้นทีไว้ ม่อเฉวียนเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจระคนสงสัย เมื่อผมยาวสยายลงมากล

้าข

ขึ้นมาสวมผิดๆ ถูกๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อถูกจ้องที่อากัปกิ

ยวเฟยยังไม่คุ้นชิน

้ายให้จักจี้หัวใจกระชากอารมณ์ไหวเอนของบุรุ

จ้าเสียให้ดี แล้วคราวหลังอย่าให

สติของเขาและ

องไปยังห้องข้างๆ เพ

ื่องแล้ว ห

ร้องขู่ว่าหิวจะตายแล้วหยิบตะเกียบคีบเครื่อ

ใด อย่างที่คนอื่นเขาบอกก็ยี่สิบสองปีแล้วย

เกินหญิงอีก อย่างไรเขาก็ไม่ชอบอะไรแบบนั้น บุรุษด้วยกันไม่มีเนินถันอวบหยุ

ละคงพูดเก่งตามประสาขันทีหนุ่มทั่วไป ด็ดีไปอีกแบบเขาจะได้ไม่เหงา กำ

สนใจร่างเล็กที่ยืนมองรอให้เรียกใช้ แ

ยนทำเป็นไม่ได้ย

ท จะทำแบบน

ังเสวยอยู่ไม่

ากจะพูดว่าเรื่องนี้มันเหตุสุดวิสัย เรื่องความกลัวไม่มีใคร ไม่เคยเป็นใครๆ ก็กลัวก

ใจ”น้ำเสี

าบาทไม่โกรธ

ิงเหมือนเด็กๆ ม่อเฉวียนมองใบห