ขันทีเจ้าเล่ห์กับฮ่องเต้เฉยชา

ไปไกลๆ ”เจียเฟย

”ขยับไ

้ไปห่างๆ ข้าไม่

ระตูไปข้างประตูหันข้า

แค่นี้

ุบ

เฟยรีบหันหน้าเข้าไปหาประตู

้มเมื่อครู่ทำเอาเขาเกือบเผ

เฟยวิ่งพรวดเข้ามาชนเข้ากับ

อยให้เจียเฟยล้มลงกับพื้นก้มจ้ำเบ้าแต่

ับใช้ดูแลปกป้องและ ช่วยเหลือ”ม่อเฉ

นกงเคยนอน”ชี้มือไปที่แท่นนอนอีกอั

้ขอ

่องนอนของเจ้

อนมาแน่เพราะฝ่าบาทคงไม่มีน้ำพระทัยที่เปี่ยมล้นยอมมอบเคร

ีบไปหัดสงบ

ฟยวิ่

บาทเสี่ยวเฟยมาแล้ว”

มห่มคลุมร่างบางแหมท่นนอนข

2ปีแล้ทำไมไม่หักนอนเพียงลำพังหรือหาสนมนางในมา

ยุดพูด

ด้แต่กลับไม่เลือกใครหรือว่าจะเป็นเหมือนคนเขาพูดกันนะ ว่าฝ่าบา

วียนลุกขึ้นเดินมาลากเอาเจียเฟยติดมือมาด้วยก้าวเดิน

่นมันหนาว”กอดแขน

ก็บอกข้าน้อยอย่างนั้นแล้วทำไมตอนนี้ฝ่าบาทกลับจะใจร้า

้างนอกนอนเฝ้าที่หน้าห้องข้านั่นแลหะดีแล้วข้าจะได้ไม่ต้องฟังคำพูดเหลวไหลชวนปวดหัวของเจ้า” เจียเฟยยังกอดแ

ี่นี่นี่ค

ง เจียเฟยกลืนน้

ุดแขนเล็ก เจียเฟยกับขืนตัวไว้ทำให้ม่อเฉวียนไม่ทันระวังล้มลงไปทาบทับร่างเย็นเฉีย

้เจียเฟยกอดแบบนั้นจ้องมองใบหน้าที่หลับตานิ่งขนตางอนงาม

จะคิ

้แล้ว”เปล่งเสียงดังลั่น เจียเฟยลุกขึ้น

บาทเกิดอ

นาว”เจียเฟยอมยิ้ม มองตามแผ่นหลังผ

ิงประตูห้อ

แม่ไม่เป็นจะได้สบายแบบนี้หนาวกว่านี้อีก เจียเฟยเอ๊ยเ

นตัวสั่นกอดอกแน่นพิงป

นนี้แล้วเขายังนอนไม่หลับ เ

ทึ่มนั่นยังนอนตากลมหนาวแล้วหากตายไป เขาไม่รู้สึกผิดจนตายหรือ ช่างเถอะนอนเสียม่อเฉวียน แต่ไม่ได้ เ

็กที่ล้มลงกับพื้น ม่อเฉวี

นบอกจะเก็บฟืนหาเงินซื้อผ้าห่มนี่พรุ่งนี้เจียเฟยช่วยท่านเ

าไปนอนในห้อง หากมาต

เรื่องแต่มาบัดนี้ถึงได้รู้ว่านานเข้าคนเราก็จะปรับเข้าหากันเอง เจ้าขันทีนี่ถึงจะไม่ดีหลายอย่างแต่อย่างน้อย